Het is natuurlijk eenvoudig om RBAC af te branden maar de grote fout zit in de generalisatie die veel modelfetisjisten maken. Elk model, dus ook RBAC, heeft begrenzingen (en dat is wat de auteur duidelijk beschrijft). De tendens om de uitzonderingen weer modelmatig in te gaan richten (de genoemde 2e abstractielaag) is uiteraard een heilloze weg want ook die modellering kent z'n grenzen. Dit denken zie je ook terug in het verschil tussen managers en leiders. Een leider kijkt naar model en ziet aanknopingspunten, pakt er onderdelen uit en probeert een verandering in te zetten. Daarbij is de verandering het doel en het model een middel. Een manager gaat echter met het model aan de haal en verheft het middel tot doel waardoor automatisch een mechanisme in werking treedt dat meer model ook tot betere resultaten leidt en een 100% adoptie het ultieme doel wordt. Ik moet de eerste organisatie nog tegenkomen die daar successen mee heeft geboekt. In mijn evangelisatie van RBAC zie ik vooral veel waarde in de ...