Eenmaal gecompromiteerd, altijd onbruikbaar Met dat statement ben ik het niet helemaal eens. Niet alle vormen van biometrie zijn gebaseerd op een systeem dat een gedeeltelijke (en vaak te grote) afhankelijkheid heeft van eindgebruikershardware (zoals iris scanner, vingerscanners). Veranderingen doorvoeren bij een dergelijk gedistribueerde implementatie is uiteraard complex, zeker als er firmware of andere zaken op de hardware moeten worden doorgevoerd om nieuwe spoofing techniekene tegen te gaan. Als een gecompromiteerde (gespoofte) biometrie wordt bestreden met de juiste protectie, dan is de attack onbruikbaar geworden. In dat geval is het heel erg de vraag of de biometrie leverancier zich opstelt als een heus (en goed gemanaged) security bedrijf en of er de 2 stappen vooruit of de 1 stap achteruit methode in R&D wordt gehanteerd. M.a.w, de anti-visurs methode van het updaten van virus files is voor de meeste (veelal hardware gebaseerde) toepassingen veel te traag. In zijn algemeenheid vind ik dat ...