Vanuit het perspectief van P zit je dan toch met een vrij groot risico lijkt me, bijvoorbeeld: A gaat failliet. Gezien het amateurisme van A dat al een gegeven in de casus is, en de opkomende schadeclaims, niet eens zo vergezocht. Dan kan het goed zo zijn dat P de (in mijn ogen al magere) bescherming van het contract met A mist. Of C zo makkelijk van aangifte is af te houden door A valt ook te betwijfelen. Wat heeft C immers met de eerdere fouten te maken? Door van vervolging af te zien, stelt zij zich in feite bloot aan aanvallen, mits ze maar binnen het kader van vage contracten van derden zijn uitgevoerd. Dat zou betekenen dat partij A2 ook een pentester (P2) kan inhuren om weer de beveiliging van een (fake) applicatie gehost bij B te testen, en via die weg weer bij C kan inbreken, zonder risico voor op strafvervolging. Dat A2 indirect, en B direct, een klant is van C zal weinig uitmaken; C zal ze liever kwijt dan rijk zijn. Zelfs als je dit risico niet hoog inschat, staat nog steeds vast dat het ...