Blanchfield meldt ook dat gebruikers wat 'education' nodig hebben. Het contract is tussen de adverteerder en de uitgever, en de gebruiker is daar geen parij in, en staat volgens hem niet stil bij het feit dat ze de inkomsten van de uitgever negatief beïnvloeden. Dit gaat voorbij aan een belangrijk punt. In tegenstelling tot het gangbare taalgebruik "bezoek" je een webpagina helemaal niet. Het is meer een conversatie: de bezoeker vraagt aan de server of hij een pagina mag zien, de server zegt "ja hoor" en geeft opmaakinstructies voor de pagina terug, en het is de webbrowser die aan de hand daarvan het getoonde beeld opbouwt. Er zitten instructies bij om allerlei extra zaken op te halen en te tonen. Als je dat niet mag blokkeren dan impliceert dat dat de uitgever op dat moment de baas is geworden over computer van de gebruiker, dat de gebruiker door het eerste brokje HTML op te vragen zijn autonomie heeft opgegeven. Als ik iemand in mijn huis uitnodig hoef ik de menigte aan vriendjes die hij onaangekondigd ...