"Onschuldig tot het tegendeel bewezen is", is een prima principe dat we niet moeten loslaten. Maar ik denk dat als je bewijs hebt, zoals beelden waarop onomstotelijk een misdaad begaan wordt, niet zozeer moeten zien als een inbreuk op de privacy van de dader(s) --er staat geen naam en toenaam bij-- maar precies als bewijs van een misdaad en wie die verder gepleegd heeft moeten we nog uitzoeken. Ik denk verder dat je pas serieus tegenwerpingen tegen publiceren van zulk bewijsmateriaal door burgers kan opwerpen als de overheid het weer voorelkaar krijgt om haar taken in dezen uit te voeren. Zulk beeldmateriaal publiceren is veelal uit nood geboren, en daarvoor reeds door misdaad benadeelde burgers vervolgen gaat niet aan. In tegenstelling tot veel andere privacyinbreuken hadden de daders hier overigens wel keuze: Ze hadden de daad ook niet kunnen begaan en zich dus niet ongeoorloofd op andermans erf kunnen bevinden, daarmee de cameras hun beeltenis ontzeggend. Neemt niet weg dat deze wet een admissie van ...