Behalve privacy, heksenjachten, mensen die op elkaar lijken is er nog een probleem: mensen zijn redelijk goed in herkennen dat ze een gezicht eerder hebben gezien maar behoorlijk slecht in plaatsen waar en wanneer ze dat gezicht eerder hebben gezien, dan blijken verschillende herinneringen heel makkelijk door elkaar te lopen. Als om de bewijsvoering rond te krijgen de camerabeelden aangevuld moeten worden met getuigen die via fotoboeken of een Oslo-confrontatie verdachten moeten aanwijzen dan ontstaat het probleem dat ze een gezicht dat ze op beelden hebben gezien makkelijk verwarren met het gezicht dat ze in werkelijkheid hebben gezien. En dat haalt hun betrouwbaarheid als getuige onderuit. Je loopt dus het risico dat je de opsporing makkelijker maakt maar de veroordeling moeilijker. Ik weet niet meer zeker waar ik dit vandaan heb. Ik vermoed dat het een van de boeken of artikelen van Nederlandse rechtspsychologen was. Ik heb bijvoorbeeld "Dubieuze zaken" van Crombach, Koppen en Wagenaar gelezen, en nog ...