Opsporingsdiensten willen dus graag dat, bij wijze van spreken, mensen hun huissleutel aan de buitenkant van hun voordeur plakken met daarbij een briefje: waarschuwing, alleen te gebruiken door opsporingsdiensten. Want anders kunnen de opsporingsdiensten hun werk niet doen. Dat is makkelijk. Wel eisen, en anderen met lasten en risico's opzadelen, maar geen verantwoordelijkheid willen dragen als het fout gaat. In het eerder gegeven voorbeeld hoeft een dief maar de sleutel van de deur te graaien en de benadeelde mag aan de verzekeraar, politie en huisgenoten, uitleggen waarom hij toch zo dom was. Of, in geval van brandstichting, ook nog aan de brandweer en buren. Zou een wijkagent eisen dat iedere bewoner een kopie van de huissleutel bij hem inlevert "voor het geval dat", dan zouden mensen zich terecht afvragen of die beste wijkagent mogelijk "een centje bij wil verdienen op criminele wijze". Ook zou iedere inbreker, verkrachter of brandstichter dan snel weten dat zij enkel die wijkagent klappen hoeven te ...