Verdragen zijn in principe altijd een afspiegeling van de onderlinge krachtsverhoudingen van een land. Een goede graadmeter in de huidige diplomatieke arena is het Bruto Binnenlands Product (https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_GDP_%28nominal%29). Een goed voorbeeld is de relatie van de EU met Zwitserland en Noorwegen. De EU (UK niet meegerekend) heeft een BBP van iets meer dan 13 biljoen Dollar. Zwitserland komt met $0,6 biljoen aanzetten, Noorwegen met $0,4 biljoen. Dat geeft de EU een krachtsverhouding van meer dan 20 tegen 1. De afspraken reflecteren dat. Beide landen krijgen bepaalde voordelen op de Europese markt. In ruil daarvoor nemen ze 'vrijwillig' een deel van de Europese regelgeving over en dragen ze al even 'vrijwillig' bij aan de EU begroting. Feitelijk kopen ze hun toegang tot de Europese markt met Europese invloed op hun interne beleid en met geld. Dat is een geheel vrije keuze, ze kunnen ook van de toegang afzien. De keuze is dus net zo vrij als het afgeven van vingerafdrukken ...