Ik zag pas geleden een goed interview met Richard Feynman over het onderzoek naar Challenger, dat de toenmalige verhoudingen tussen NASA management en de deskundigen weergeeft en in het algemeen helaas maar al te vaak als analogie kan dienen voor de verhouding tussen deskundigen en politici als het bijvoorbeeld over elektronisch stemmen gaat: https://www.youtube.com/watch?v=4kpDg7MjHps 2:45-4.20. Grof vertaald maakt hij de analogie van een kind dat zo maar de straat op rent. De ouders (de deskundigen) worden boos, want dat is gevaarlijk. Het kind ziet dat niet, want er is niets gebeurd. Dus die blijft de straat op rennen. Van tijd tot tijd heb je kleine incidenten, het kind komt veilig van de straat af, maar wel hoor je krijsende remmen (OK, voor ABS). Is het dan veilig omdat er niets gebeurd is? Nee. Het is een kwestie van kansberekening wanneer er wel wat gebeurt, en een "childish attitude" om daar op zo'n manier tegenin te gaan. Je kan in dit geval nog aan de analogie toevoegen dat het kind ook nog aan ...