Op zich vind ik die opspoormethodes niet zo erg, als ze maar niet als "te waar" worden beschouwd. Zoals in de begindagen van Internet het voldoende was als er kinderporno op een PC stond om iemand daarvoor te veroordelen, ook al ging het om een PC in een niet afgesloten kantoor van een niet afgesloten schoolgebouw waarvan iedereen de login en het wachtwoord wist omdat die op een briefje op het prikbord erboven hingen; zo is nu het probleem dat je veroordeeld kan worden "want je DNA is aangetroffen" terwijl dat veel meer oorzaken kan hebben (slordigheden bij onder zoek plaats delict of bij het lab, opzettelijk valse sporen nagelaten, stom toeval etc.) dan dat jij inderdaad die misdaad gepleegd hebt. Die ruimte voor gerede twijfel aan het bewijs, die moet altijd voldoende naar voren blijven komen. Rechters moeten niet blind op de politie en het OM vertrouwen, advocaten moet voldoende inzicht (en tijd en geld...) hebben om de beperkingen van bewijsmateriaal te kunnen aantonen, en er moet altijd aanvullend ...