Ik denk niet dat alle mensen van na de oorlog en voor de watersnood het zo ervaren hebben. Je had toen niet veel - je longen uit je lijf zingen op een aubade voor een suikerbeest en een sinaasappel. Maar er waren wel gezellige gezinnen van vriendjes. Men had het daar niet al te breed, het was een plek, waar ieder binnen kon vallen en er een gitaar werd gepakt en gezongen en pinda's gepeld op een omgekeerde krant. De stille eenzaamheid van thans is voor velen, die het ondergaan een duvelse gruwel, had je toen minder. Sociale controle, jawel, maar ook veiligheid. De fiets hoefde niet op slot en je vertrouwde nog op G*d, de deur stond open en wachtte op een klop of een luid gerekt geroepen "Volluk". Het enige waar je bang voor was dat waren de patronen op het behang en sommige plaatjes van de toverlantaarn. Je spaarde beschuiplaatjes en later bedrijfsspeldjes op een kussen en je wilde de wereld nog mee gaan veranderen. Je werd op het lyceum voorgelezen uit het boek van "Kees de Jongen" bij Nederlands ...