Wanneer politiek echt persoonlijk wordt De donorwet is aangenomen, dat stemt velen terecht heel blij maar is er eigenlijk wel echte reden tot blijdschap? Is er een keerzijde, een grijze, bruine, zwarte, wellicht? De rechtstatelijke procedures, regels en mores moesten er met voeten voor getreden worden om de wet via rechtsgesproken kromme (amvb) weg versneld erdoor te krijgen, want in landsbelang? En hoe staat het met het belangen en rechten van burgers? Niet de burgers alleen die op donororganen wachten maar ons allemaal. Wat is de stand van zaken als we kijken naar de uitkomst van deze door de staat verplichte solidariteit? Verplichte solidairteit, compassie met de medemedens in de maatschappij gevangen in een 'sociaal' stelsel kennen we al heel lang. Maar sinds enige tijd hebben we regeringen die belangrijke grenzen overschrijden, de grenzen van het persoonlijke, de lichamelijke integriteit en dat van het privedomein. De overheid eist het stapje voor stapje op. Wat blijft er nog over, eigenlijk vrijwel ...