De theoretische werkelijkheid die leeft in de gedachten van het die al die woorden aan rapporten toevertrouwen staat los van de werkelijkheid, Hen die daarin geloven staan los van de werkelijkheid. De werkelijkheid is dat al die woorden net zo nietszeggend zijn als politieke beloften. Het zijn slechts woorden voor de buhne, op geen enkel uitgesproken woord gaan de uitsprekers van die woorden daadwerkelijk persoonlijk verantwoordelijk gehouden worden. Het is dus kwats. Nietszeggends, onbetekenend. Men luistert naar woorden die zonder wil zijn, zonder betekenis, zonder beloften die daadwerkelijk ingevuld gaan worden, die daadwerkelijk gerealiseerd gaan worden. Geloven in woorden, telkensmaal de historische daden negerend, is de eigen glazen ingooien. Politieke belofte na politieke belofte wordt weggewimpeld onder het excuus van compromise, niets of niemand heeft een sterke rug, echte principes, alles is fluide, alles is onderhevig aan wat de ander wil. Heb je dus niets aan, principeloze, ruggegraatloze, ...