Tjah, Lang voordat de mobiel uitgevonden werd (één van de eersten was een hele zware kast van Motorola, zwaar vanwege de accu, en nog met een ouderwetse telefoonhoorn erop), gaf ik al nooit zomaar prive nummers door. Dan vroeg ik of ik de vrager of ik zijn nummer door kon geven, en dan belde ik die ander, en gaf dan het nummer door. Ik heb vroeger nog vakantiewerk gedaan bij de PTT. Bij 008, inlichtingen. Waar je nummers op kon vragen. Maximaal drie trouwens. Stonden die in het openbare telefoonboek, dan gaf je dat netjes door. Maar er waren ook mensen met een geheim nummer. Die dus niet in de gids wilden staan. Nou kwam het wel eens voor dat iemand toch dringend contact zocht. Bijvoorbeeld wegens een sterfgeval. Wat deden we dan? Nummer van de aanvrager noteren, en naam etc. En zelf dat geheime nummer bellen. Netjes zeggen dat je vanwege De Rijkstelefoondienst belde, of je stoorde, en wat er aan de hand was. Dat loste alles op. En het briefje ging natuurlijk versnipperd in de prullenbak. En soms moest ...