Ik heb het ook gelezen. Vroeger. Was je ziel van de kerk, je inborst van je ouders, je haar van de kapper en je lijf van de dokter. Je mocht echt nergens zelf aankomen. Letterlijk. Anders kreeg je op je donder. Nou had ik toch gehoopt dat sinds de jaren '60 daar een kentering in gekomen was. Maar dat juist de medische stand rechtop zou blijven staan in hun eed. Dat zelfs, als je je eigen bene eraf zaagt, ze je toch altijd komen helpen. Zo goed als dat dan nog kan. Het is een vertrouwenskwestie. Eigenlijk. Het is dan wel een beroepsgroep die uit vakblindheid, maar ik snap ook wel dat je elk pijntje en verdrietje zelf niet kan gaan meevoelen, anders slaap je zelf niet meer en kan je helemaal niet meer je werk doen, die beroepsgroep, die toch al empatisch vaak doof en blind blijkt te zijn, zich op dit pad begeeft. Want ik kom op mijn eigen fiets ook wel in de hemel. Ik geniet juist het meest van de talenten die niet typisch van mijn vader of moeder zijn, ik kan met een Chginese tondeuse van 5 euro ook prima ...