Een euvel is dat de heer Grapperhaus niet alle betrokkenen op het netvlies heeft staan. Behalve verdachten en mensen die überhaupt niet in de database staan heb je ook ex-verdachten, mensen die bij vergissing in de database staan, mensen wiens gezicht (althans volgens het herkennings algorithme) niet te onderscheiden veel lijkt op, enzovoort enzovoort. De mogelijkheden zijn eindeloos. En de heer Grapperhaus heeft de weinig benijdenswaardige taak er te zijn voor alle groepen betrokkenen. Ik ben ook cynisch over het volgende: Wat betreft de proportionaliteit van een bewaartermijn van 20 to 80 jaar antwoordt Grapperhaus dat er bij het bewaren van strafrechtelijke gegevens een balans moet zijn tussen het voordeel dat de opsporing en vervolging heeft van de opslag en het recht op bescherming van de persoonlijke levenssfeer. Een balans hangt ergens in het midden. Je offert dus een stukje voordeel op ter bescherming van de persoonlijke levenssfeer, en een stukje persoonlijke levenssfeer voor de voordelen. ...