Ik ben nog van de generatie, die de tafels heeft moeten opdreunen. Die op de knokkels van twee naast elkander gelegen handen de dagen van de maand leerde berekenen. Nu weet men amper wat er met het begrip etmaal wordt bedoeld. Hoeveel uur is dat dan, meester? We leerden nog netjes onze kroontjespen vasthouden, terwijl de wijsvinger bewoog op de samengelegde duim en middelvinger. Daarom heette het ook index. Niet verder in de inktpot dopen, kindertjes, dan de helft van het oogje, vanwege de vlekken en wegblijven met vloepropjes. Nu schrijven velen met gekromde vingers als een soort van roofvogel, de rode wouw. Ik gebruikte nog de negenproef om grote staartsommen snel na te kunnen kijken. Termen optellen en vermenigvuldigen en dan een krul erdoor. Ik maakte nog volop dictees en zat een hele vakantie te zwoegen op het cahier des verbes (ja ook in Nederland met een taak op het lyceum, kwam daardoor allemaal goed). Later bij een visite in de Camarques was dat wel handig. "Sur le pont d'Avignon". Wie ...