Je zal maar iets zo intens persoonlijk als het gruwelijke overlijden van je eigen moeder meegemaakt te hebben willen delen om aan te geven dat je echt wel gevoeld hebt wat een virus kan aanrichten, maar tegelijkertijd de laatste wens van je moeder dat haar (klein)kinderen daar niet om mogen lijden, in haar dood dienen te berusten (want de dood hoort bij het leven, haar woorden), niet anderen te verwijten dat zij gestorven is (ze had nog weken, maanden, haar woorden), en dat ze hoopte dat mensen eindelijk konden doorzien wat voor smerige spelletjes er gespeeld worden met (jonge) levens (als oorlogskind wist zij hoe onderdrukking werkelijk voelt, en hoe de vrijheid daarna werkelijk voelt), dat een kort leven in echte vrijheid beter voelt dat een ander leven (haar oorlogsjaren duurde een eeuwigheid, het leven daarna ging razendsnel voorbij, met altijd een glimlach van geluk en tevredenheid), om dat dan achteloos in de prullenbak gesmeten te zien worden. Waarom? Zij noemde de roepers om meer, meer, meer, bange ...