Volgens Appelo is het zo dat als er angst is voor een vijand, we allemaal in ons 'reptielenbrein' schieten. Dat geldt alleen voor mensen die "als de dieren" zijn. En wanneer worden we als de dieren? Als we in onze EIGENgerechtigheid en in al ons EGO-centrisme van God los zijn geraakt. We raken in de stress als we onze eigengerechtigheid niet meer kunnen vervullen, d.w.z. dat we niet langer "kunnen doen waarvan we zelf vinden wat we zouden moeten doen" om daar (eigen) eer en slechts een kortdurend goed gevoel mee te behalen. Daar raken we down van. Maar we hoeven niet zo te zijn. HET IS EEN KEUZE, en ook vaak een erfenis uit het verleden van voorouders die hun kerk hebben verlaten. Zo zijn velen van het geloof vervreemd geraakt, en is men geneigd om bij minste of geringste tegenslag de hoop te verliezen, zodat we aan opbouwende en elkaar dienende liefde al niet eens meer toekomen. En dat kan je het gevoel geven alsof je op deze aarde toch ook eigenlijk niet meer bent dan een dier dat op een gegeven ...