We zijn allemaal wat blind getuurd op die parlementen. De staat staat op drie poten. Dat is al heel lang zo en niet voor niets bedacht. Het is opvallend dat momenteel de Raad van State zich meer laat horen. Normaal zweeft die daarboven en kijkt enkel of de drie pootjes stevig blijven staan. Het mooie van een tafeltje met drie poten is dat het nooit wiebelt. Wat je dan weer wel hebt met een tafeltje met vier. Vooral als je een vloer hebt in koloniale stijl of kloostertegels. Maar een tafeltje met drie poten lazert wel weer gemakkelijker om. En daar heb je dan weer een Raad van State voor om erop te letten dat er niet teveel geleund wordt op één kant. Zo denk ik bijvoorbeeld dat als er zowaar in de eerste kamer een mevrouw zit die sprekend op de weduwe Rost van Tonningen lijkt, waarom die niet gewoon lid is geworden van een toneelvereniging. In plaats van aan een poot van een op zich bedoeld als nooit wiebelend tafeltje te gaan zitten zagen? De Raad van State denkt dat vermoedelijk of hopelijk toch ook. ...