Het is speculatief, want we kunnen afgezien van de rechterlijke uitspraak niet in het hoofd van die rechter kijken, maar hier wil ik nog even de mogelijkheid noemen dat de rechter wellicht het vermoeden had dat de vader eigenlijk helemaal geen belang in de privacy van zijn kind stelde, maar alleen de moeder (zijn ex) dwars wilde zitten en de privacy-regelgeving als een instrument zag om dat te kunnen doen. Misschien wilde de rechter op grond van die gedachte de vader een lesje leren. We weten niet of het zo gegaan is. Maar als een dergelijk, intuïtief en dus subjectief vermoeden voor de rechter heeft meegespeeld, dan had een integere rechter één van de volgende twee dingen gedaan: -- ofwel hij had dat vermoeden expliciet gemaakt, het voor zover mogelijk getoetst ter zitting, en het vervolgens ook expliciet in zijn uitspraak opgescheven als één van de redenen voor het gevelde oordeel. Dan was dit vermoeden in hoger beroep ook toetsbaar geweest. -- ofwel hij had dit vermoeden verder buiten beschouwing ...