Er zijn een paar grote fouten gemaakt bij het ontwerp van IPv6, dat is wel duidelijk. 1. SLAAC. Dit is een dom ontworpen protocol wat "het zo slechte DHCP" moest vervangen maar in werkelijkheid veel meer problemen gegeven heeft dan het oploste. Het was beter geweest om gewoon adressen met DHCPv6 toe te kennen zoals dat in IPv4 ook al gebeurde. Dan hadden we helemaal geen "privacy extensions" pleister nodig gehad, en was er ook niet dat blijvende beeld "dat IPv6 slecht is voor de privacy" (zie boven) blijven hangen. 2. Het afdwingen van een /64 voor ieder lokaal netwerk. Dit was een gevolg van SLAAC maar ook van het "het kan niet op" idee. Gevolg was de problematiek van ND exhaustion attacks. Gewoon right-sized subnetten ipv deze overdaad had dat kunnen voorkomen. 3. Het idee dat alles met alles moet kunnen communiceren is nogal onrealistisch en in de praktijk wil je dat ook helemaal niet. Maar dat maakte het wel "nodig" om de adressen zo idioot lang te maken. 4. Er is de eerste 10 jaar veel te weinig gedaan ...