De laatste 4 weken zijn er in de Verenigde Staten 5 nieuwe gevallen
ontdekt van mensen die besmet (zouden) zijn met de miltvuur bacterie. Deze
bacterie, door ons NOS journaal aangesproken met de naam Anthrax,
is leverbaar in verschillende soorten. Zo heb je de
ik-kom-alleen-voor-in-laboratoria-bacterie en de
ik-ben-van-natuurlijke-samenstelling-bacterie. Al deze verschijningsvormen
hebben één ding gemeen. Ze laten zich uitstekend distribueren via de post.
De post. Door sommigen van ons (niet toevallig zijn dat fervente e-mail
gebruikers) ook wel snail-mail genoemd, vanwege de snelheid. De
post is langzaam, maar effectief. Door een wereldwijd distributie systeem
is het mogelijk om (volledig anoniem) een brief vanaf elke plek op de
aarde naar elke uithoek van de aarde te versturen. Door deze
betrouwbaarheid is de post voor veel mensen het primaire communicatie
middel. Je bericht, of poststuk, is weliswaar niet met de snelheid van het
licht op de plaats van bestemming, maar het komt er wel. En voor een
luizige ? 6,00 zorgt de post ervoor dat je ook nog een ontvangstbewijs
krijgt.
Het nieuwe gevaar dat schuilt in de posterijen is de laatste weken
duidelijk geworden. Het rondsturen van bacteriologische poeders met als
doelstelling het infecteren van de geadresseerde, danwel degene die het
poststuk opent, blijkt kinderlijk eenvoudig te zijn. Dit geeft een
volledig nieuwe kijk op de wijze waarop we met onze poststukken om moeten
gaan. Ik hoor de roep om gevarengeld al opstijgen vanuit de
postkamer. En ook de directie-secretaresse krijgen opslag.
Maar wat krijgen we eigenlijk met de post? Als ik naar mijn eigen
inbak kijk (die trouwens uitzonderlijk groot is), dan zie ik dat ik de
laatste vier weken, ruw verdeeld, poststukken heb gekregen met de volgende
functie: 1) facturen (A5 formaat); 2) reclame (A4 formaat) en 3)
overzichten (E65 formaat). Op de reclame na (waarvoor ik trouwens niet met
een opt-in principe toestemming heb gegeven), zit er geen enkel poststuk
bij dat niet electronisch verstuurd had kunnen worden.
In de Verenigde Staten zijn meerdere mensen (ogenschijnlijk) besmet met
een levensgevaarlijke bacterie door een poststuk open te maken. Na de
aanvallen met virussen die onze electronische postbus heeft moeten doorstaan (en
waarvan de computer ziek werd), blijkt nu dat we snail-mail met nog betere
voorzorgsmaatregelen moeten benaderen.
Ik denk dat het tijd is alle organisaties in Nederland op te roepen te
stoppen met het rondsturen van, goedbedoelde maar nutteloze, poststukken.
Stuur me een e-mail. Als
het kan
versleuteld zodat het postgeheim werkelijk een geheim blijft. En als
de overheid dan zonodig mijn post wil lezen kunnen ze bij mij de sleutel
op komen halen.
Voor mij geldt dat vanaf nu elk poststuk waarvan ik het doel en de
authenticiteit niet kan bepalen zonder de envelop open te maken linea recta in de
vuilnisbak wordt gegooid. Niet bij het oud papier nee, stel je eens voor.
Veel te gevaarlijk. Die post.
Oktober 2001

Leon Kuunders
*) Met dank aan
Steven Levy.