De beveiligingsindustrie kent veel markante mensen. Sommigen springen door voorkomen, gedrag of mening in het oog, maar in andere gevallen valt iemand in stilte op. Rustige mensen die door hun ogenschijnlijke onopvallendheid juist heel opvallend kunnen zijn. Zonder dat er veel over iemand wordt gesproken is de persoon een sfeermaker. Zo iemand was Paul Overbeek.

Met steeds groter wordende regelmaat gaf ik met hem trainingen. Het was zo leuk dat we naar mogelijkheden zochten om dat vaker te doen. We dachten erg langs dezelfde lijnen, maar waren twee compleet verschillende mensen. Hij de rust zelve en ik de kleine druktemaker. Ieder met de eigen vorm van presenteren en ik heb dat ervaren als een perfecte combi. Dat was niet iets waar we veel over spraken, want eigenlijk begrepen we dat goed van elkaar.

Als Paul zijn verhaal deed, was de formele afspraak dat ik gewoon andere dingen kon inplannen. Maar stiekem probeerde ik dat te voorkomen. Zijn rustige manier van dingen brengen, mensen uitdagen en zijn sympathieke houding maakten het zo leuk om naar hem te luisteren. En – eerlijk is eerlijk – iedere keer leerde ik van hem bij. Zijn ervaring leek onuitputtelijk en hij had de gave om statische kennis iedere keer ook in het licht van de actualiteit te zetten. Welke journalist zou daar niet van smullen? Diverse malen moest ik dan soms echt hollen om afspraken op tijd te halen.

Debat
Op 26 april had ik een tijdje bij een training in Oosterbeek verhaald over gebeurtenissen rond zaken waar ik mee bezig was. Tijdens de pauze bespraken we vluchtig hoe we in juni deze training zouden afmaken, want de groep was erg leuk en vooral kundig. Daar kon best een tandje bij. “Je houdt je toch niet aan mijn slides dus dat komt goed”, grapte Paul met een knipoog. Hij had vaak gezegd dat juist erg te waarderen.

Ook kwamen we voor de avond bijeen om samen wat te eten en wat te drinken. Eigenlijk deden we dat bijna nooit. Maar nu was er een smoes. We dachten heel verschillend over de Onderzoeksraad voor Veiligheid en hun rapport over Diginotar had er dan moeten liggen. De afspraak was om daar eens beschaafd over te debatteren. Beide wisten we de uitkomst al: ik zou vlammend betogen, hij zou dat pareren en ik zou uiteindelijk mijn mening bijstellen.

Tot ziens
De training ging verder en ik slurpte de laatste minuten op. Met een groet verliet ik de groep. Nog een keer kruisten mijn ogen de ogen van Paul. Subtiel kreeg ik een opgestoken duim. Later die avond zou ik hem nog kort spreken om te horen dat de dag goed was verlopen. Zo ging dat afscheid vaker.

Zaterdag werd ik gebeld door de echtgenote van Paul. Hij had een hersenbloeding gehad, was in coma geraakt en ’s avonds overleden. Stilletjes vertrokken zonder echt afscheid te nemen. Net zoals we ooit in elkaars leven waren gekomen. Zonder poeha, geen grote vriendschap, maar wel met plezier kijkend naar elkaars werk en genietend van de samenwerking.

Van plannen die we hadden zal nooit meer iets komen, want de dood is genadeloos en onrechtvaardig. Zijn cursus afmaken zal me zwaar vallen. Iedereen in de beveiligingsindustrie heeft gelukkig wel een nalatenschap, want in een paar goede boeken heeft hij een piepklein deel van zijn schijnbaar onuitputtelijke kennis achtergelaten.

Er is geen mooiere plek voor deze in memoriam dan de website die zijn absolute favoriet was en waar hij dagelijks meerdere malen op bezoek kwam. Ik wens de familie heel veel sterkte met het verlies van Paul, een warm, liefdevol, betrouwbaar en vooral compleet mens.