Door Anoniem op 01-04-2023 om 18:29 uur: @Anoniem 17:03, hoewel je je (onuitgesproken) richt tot Erik van Straten, heb ik de behoefte om te reageren.
Tevens kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat zich hier bepaalde belanghebbenden aandienen, die baat hebben bij een zo geruisloos mogelijke voortgaande digitalisering, waarbij fundamentele systeemimmanente gebreken onder het tapijt geveegd worden. (...)
De rampen die met internet (kunnen) gebeuren zijn naar hun aard en schaal vele malen groter dan wat op analoge wijze mogelijk is op dit gebied. (...)
De problemen tengevolge van gedwongen digitalisering kunnen voor gewone burgers of voor kleine ondernemingen ronduit desastreus zijn en ze zullen dat in toenemende mate worden, maar dat wordt niet als zodanig benoemd, maar genegeerd, gebagatelliseerd of waarvan de verantwoordelijkheid wordt afgeschoven op de slachtoffers zelf.
Dit laatste is een kenmerk van onze maatschappij, die steeds meer gaat lijken op een systeem van 'winner takes all', oftewel, degenen aan de top schrapen de buit bijeen die de lagere regionen opbrengen.
De digitalisering vindt binnen deze context plaats en volgt dezelfde logica - dat is iets wat op dit platform nogal eens vergeten wordt.
De "wereld" is kortom, niét het eenheidsbegrip wat jij eropna houdt, maar een gespleten systeem waarin de risico's alléén aan de bovenkant worden beheerst, maar door de brede onderkant worden gedragen - zonder enige vorm van bescherming.
Precies! Daar komt nog bij, dat de digitalisering ertoe leidt dat men het begrip "risico" of "onveiligheid" anders gaat invullen, omdat men in een tunnelvisie van systeemdenken is gestapt. Een voorbeeld. Vroeger werd het risico dat een brief - bijv. een belastingaangifte, een bankafschrift of een declaratie voor een verzekeraar - zoekraakte, als klein beschouwd, en terecht. We hadden toen een goed functionerende post. En als er bij hoge uitzondering een keer iets zoekraakte, dan was dat geen ramp. Want met een BSN-nummer, een bankrekeningnummer of een polisnummer kon een fraudeur niet zoveel.
Tegenwoordig wordt er van ons verwacht dat we schizofreen met zulke risico's omgaan. Enerzijds wordt ons continu verzekerd dat digitale systemen "veilig" en "makkelijk" zijn, als we maar een hele reeks taakjes verrichten (updates van ons eigen systeem, reageren op steeds meer controles van de overheid, banken, verzekeraars etc.) die onze tijd en aandacht in beslag nemen en ons vastkluisteren aan dezelfde systemen die het leven voor ons zogenaamd "makkelijk" maken, en als we maar steeds meer stukjes van onze privacy weggeven - want voor de controles is het inmiddels nodig dat je de unieke samenstelling van je darmflora deelt met een chatbot.
Anderzijds wordt ons continu verteld dat elk piepklein stukje informatie dat er "lekt" (iets wat we vroeger nooit zeiden over een brief die verdween), voor ons een veiligheidsrisico vormt, omdat het kan worden verwerkt in grote systemen waar het kan worden gecombineerd met talloze andere stukjes informatie. Dus anders dan vroeger, zou het nu opeens WEL een ernstige zaak zijn als een papieren brief een keer kwijtraakt, daar moeten we nu ontzettend bang voor zijn en dus moeten we communicatie op papier "onveilig" gaan vinden. Terwijl we geacht worden de dagelijkse, grootschalige digitale lekken niet bijzonder onveilig te vinden, want "dat hoort nu eenmaal bij digitalisering".
Dus er wordt door de digitaliseerders van ons geëist dat we onveiligheid die zij met digitalisering creëren, gaan toeschrijven aan papieren communicatie, en dat zien als een reden om nog meer zaken te gaan digitaliseren. Terwijl de werkelijke oplossing natuurlijk is om meer bewust en selectief te gaan kiezen welke dingen we willen digitaliseren, en welke dingen we analoog blijven doen of weer gaan doen.
Het stemmen bij verkiezingen is een voorbeeld van waar het digitaliseringsnarratief in ieder geval tijdelijk op grenzen is gestuit, omdat als de legitimiteit van verkiezingsuitslagen verdwijnt, het maatschappelijke systeem waarmee de digitalisering aan ons opgedrongen wordt, hier in het "Westen" ook zijn legitimiteit kwijtraakt. Dat willen de digitaliseerders op dit moment nog even niet riskeren, omdat het hun project in de war zou kunnen schoppen voordat ze ons volledig tot slaaf van digitale systemen hebben gemaakt.
In de Rekenkamer zitten overduidelijk al digitaliseringslakeien. Die zijn via netwerken op die functies daar gekomen, en je wordt daar, zoals op alle relevante plekken, alleen benoemd als je "bestuurlijk sensitief" bent, dat wil zeggen dat je gehoorzaamt aan de lijn die ongekozen machthebbers willen dat je volgt. We leven al lang niet meer in een democratie.
Het heet formeel nog "democratie", maar dat is zoiets als het geraamte van een dinosaurus dat je in een museum ziet staan, We zeggen dan ook dat we in het museum een "dinosaurus" hebben gezien.
M.J.