Kan hier dus ook gebeuren met de HoNOS-lijsten, die elke psycholoog/psychiater moet invullen voor de planning, die de NZa van zorgvraagtypes wil maken voor de GGZ.
Hoe moet iemand met mentale en gedragsproblemen zichzelf nog ooit veilig voelen in Nederland?!
En dàt gegeven is volledig contrair met elke mogelijkheid om te kunnen genezen (maar ja, dáár gaat de NZa niet over).

Precies, je slaat de spijker op de kop. Maar ook de GGZ zelf richt zich in veel gevallen niet primair op genezen, maar op "stabilisatie" en "aanpassing" van de patiënt. Met andere woorden: op symptoombestrijding. Dit hangt samen met de manier waarop veel Nederlandse GGZ-functionarissen (psychologen en psychiaters) de DSM (Diagnostic Statistic Manual) hanteren. Zoals ik al vaker heb gezegd, vaak is zogeheten "zorg" in belangrijke mate een vorm van vermomde controle en druk.

De zorgverleners zijn zich daar zelf meestal niet van bewust, omdat hun blik meestal te beperkt is om de schaduwzijde van zowel de problematiek van de cliënt als de problematiek van hun eigen handelen te onderkennen. Ze gaan de cliënt dan behandelen vanuit de aannames die een bepaald denkkader (deels gelieerd aan de DSM) voorschrijft. Bijvoorbeeld dat een patiënt die tekenen van pijn (geestelijk lijden) vertoont, "disciplinerende structuur" nodig zou hebben om weer "stabiel" te kunnen worden, waarbij niet gezien wordt dat de patiënt in de eerste en voornaamste plaats veiligheid nodig heeft. De GGZ-functionaris kan zich dan niet voorstellen dat de door hem/haar "aangeboden" (lees: opgelegde) disciplinerende structuur in feite de onveiligheid van de patiënt vergroot en bestendigt, waardoor de genezingskansen juist verminderen.

Dus als ik zelf behoefte zou hebben aan psychologische hulp, dan zou ik heel goed afwegen wat ik zelf eigenlijk nodig heb voordat ik zou kiezen om naar een GGZ-functionaris te stappen. Veel mensen hebben echter weinig keus, bijvoorbeeld doordat ze vanwege crisis-omstandigheden snel hulp nodig hebben om niet kopje onder te gaan, en/of omdat ze geen ongesubsidieerde psychologische hulp kunnen betalen. Zij lopen dan het risico om in de fuik van een in essentie gepolitiseerde GGZ te raken (de overheid betaalt en bepaalt) - ook al zullen de GGZ-psychologen en psychiaters van zichzelf allerminst vinden dat ze gepolitiseerd zijn.

M.J.

Het klopt dat de GGZ voor een groot deel een controle - en repressieapparaat is en de wortels daarvan liggen historisch veel verder terug in de tijd, namelijk in de omgang met mentaal "afwijkenden" - nog niet zo heel lang geleden als "gekken" aangeduid - in een samenleving die op arbeid, productie en (commercieel) rendement gericht is (geld verdienen). Daarin is iedereen die zich niet voor de 100 procent voor deze doelen kan inzetten een probleem.
En dàt probleem, wat een maatschappelijk probleem is - een probleem voor de samenleving - is óók weer onderhevig aan financiële overwegingen, die het "rendement" van mensen incalculeren.
Mensen die (ernstige) mentale problemen hebben tasten de arbeidsproductiviteit in een samenleving aan (minder ernstige kunnen nog wel eens door degenen die het betreft opgevangen worden door een vorm van workaholicisme ;-) en dat levert het maatschappelijke kader waarbinnen de dominante benadering van mensen met dergelijke problemen ontwikkeld wordt.
De GGZ, de psychologische en psychiatrische zorg, wordt in onze samenleving, net als alle andere "bedrijfsprocessen" kostenefficiënt benaderd.
Dat betekent dat met de kleinste aanwending van financiële middelen de grootste effectiviteit behaald moet worden.
Effectiviteit is hier uitdrukkelijk géén maat die is gerelateerd aan de individuele psychologie, zoals met wat voor zorg de betreffende persoon/ patiënt het meest gebaat is, maar een maat die uit bedrijfseconomische overwegingen is afgeleid.

Wanneer je naar de NZa kijkt zie je precies dit, het product "mens" wordt benaderd vanuit de bedrijfseconomie: hoeveel en welke "schroeven" (zorgtypen) hebben we nodig om mensen met bepaalde mankementen (HoNOS-antwoorden) zo goedkoop mogelijk weer enigszins "aan de praat" te krijgen, d.w.z. hun problematiek voor de samenleving minder schadelijk te maken. Het is risicobeheersing pur sang.
Het gaat hier om risico's voor de samenleving, niét voor de individuele persoon zelf.
De rest volgt hieruit: symptoombestrijding en volledige vernietiging van het recht op privacy en medische vertrouwelijkheid van de behandeling.
Deze "zorg" was, kortom, nooit echte zorg, maar altijd al risicobeheersing.

Dit laat onverlet dat individuele psychologen/ psychiaters met de beste intenties en met integere inzet met hun patiënten willen werken, maar zij werken a.h.w. tegen de klippen op, hun metier wordt steeds meer bedreigd en ronduit gesaboteerd door het maatschappelijke kader waarbinnen hun zorg moet functioneren.
Wanneer individuele zorgverleners/ behandelaars dan afhaken omdat zij hun werk niet langer in overeenstemming kunnen brengen met hun eigen ethiek is - zoals altijd - van de individuele persoon afhankelijk.
Hoe ver wil iemand meegaan in het mensvijandige maatschappelijke kader dat zijn/ haar eigen beroepsinhoud steeds meer vergiftigt? Daar komen zelfbedrog, illusies en ordinaire financiële motieven om de hoek kijken - zoals altijd wanneer het gaat om meewerken met de vijand, of het nou officieel oorlog is of niet.

Deze onmenselijke benadering, die alleen op risicobeheersing en bedrijfseconomische optimalisering uit is, is overigens in onze hele samenleving dominant. Mensen zònder mentale problemen hebben er alleen minder last van, die gaan bij wijze van spreken "even iets leuks" doen.
De kwetsbaarsten krijgen altijd de volle laag van de gebreken van de samenleving over zich heen omdat zij zich niet kunnen verweren.
Zij laten tevens in hun nood zien, welke nood door het maatschappelijke systeem zoveel mogelijk aan het oog onttrokken wordt, waaraan onze samenleving mank gaat: aan menselijkheid.