Naaktfoto's - standaardisering ten koste van privacy en humaniteitDoor Anoniem: Door Anoniem: Door majortom: Wtf. Wat hebben zorgverzekeraars in vredesnaam te maken met foto's van patienten? Hier hebben we toch artsen voor, hetzij de huisarts of de specialist.
Gokje : is de vraag voor cosmetische afbouw 'nodig' of 'luxe' ?
Cq : vergoed of eigen kosten.
Dus....? Wat hebben zorgverzekeraars in vredesnaam daarmee te maken?
We spreken hier over borstkankerpatiënten. Kanker is niet bepaald een kwaaltje dat je feinst.
In het Nederlands schrijft men 'veinst' .
Het staat er en je snapt het nog niet.
De kanker behandeling wordt vergoed.
Een cosmetische (na)behandeling om de tiet er weer "mooi" uit te laten zien, of de littekens weg te laten laseren eventueel niet.
Dan komt je in een nogal diffuus terrein van 'ziet er normaal genoeg uit' .
Je hebt in de cosmetische hoek meer van die dingen , 'psychische last' van flaporen - als ze flap genoeg zijn mag het van de verzekering, anders doe je het er maar mee. Of betaal je zelf.
Pak je eigen verzekering, en lees een hoop van de kleine letters wat wel, niet of 'onder omstandigheden' 'naar oordeel van de verzekeraar' vergoed wordt .
Om te beginnen vind ik dat je hier weinig respectvol praat over delen van het menselijk lichaam. Maar dat terzijde.
Het gaat erom dat het oordeel of er sprake is van een medische noodzaak, bij de behandelend arts moet liggen, in goed overleg met de patiënt. Die arts is de professional. Kennelijk gaan verzekeraars ervan uit dat professionele artsen hun medische oordeelsvermogen kwijtraken als gevolg van een te veel aan empathie voor patiënten, of als gevolg van een gebrek aan mondigheid van de arts tegenover patiënten die iets willen wat niet medisch meer is, maar kosmetisch.
Als dat zo is, dan zouden de verzekeraars dat moeten voorleggen aan artsen, in plaats van artsen te gaan overrulen ten koste van de privésfeer van patiënten.
-- Wat versta je onder "medisch"? --De vraag is wat je onder "medisch" verstaat. Een "psychische last" hoeft op zichzelf inderdaad geen medische aandoening te zijn. Bijna alle mensen dragen psychische lasten. In een voor mij moeilijke periode is mij, nadat ik me had laten onderzoeken, ook een keer verteld, samengevat:
"We hebben in het onderzoek geconstateerd dat de psychische last waar jij aan lijdt, ernstig is. Die kan zeker even ernstig zijn als aandoeningen die wij inderdaad behandelen. Maar voor de behandeling van het soort aandoening waar jij nu last van hebt, stelt de minister helaas geen geld meer beschikbaar, dus daarvoor mogen we jou niet behandelen. Wij moeten afgaan op bepaalde symptomen die worden toegeschreven aan een categorie aandoeningen die wij wel mogen behandelen. Als die symptomen niet meetbaar zijn, mogen we jou dus niet behandelen." Toen stond ik weer op straat en moest het zelf maar zien te redden, wat ik in de daaropvolgende jaren ook heb gedaan. Vraag me niet hoe. Ja, ik heb het gered. En nee, het ging niet om flaporen...
Zoals het nu gaat, is er sprake van een enorme subjectiviteit van verzekeraars, d.w.z. medewerkers van een verzekeringsbedrijf die nog nooit de patiënten hebben ontmoet over wiens behandelingen ze oordelen. Hoe kunnen ze dan bepalen wat wel en niet als een te behandelen medische aandoening moet wordten beschouwd? Dat kunnen ze helemaal niet.
-- Een vreemde vervorming van het begrip "medisch" --Deze oneigenlijke manier van werken lijkt voor een deel te komen doordat men het begrip "medisch" op een vreemde manier heeft vervormd.
Enerzijds worden allerlei "paramedische" behandelingen niet meer vergoed (het zit in je hoofd en zolang je de symptomen zelf weet te bedwingen of te managen, gaat men ervanuit dat er niet genoeg aan de hand is om een behandeling te vergoeden, het kalf moet eerst verdrinken voordat men bereid is de put te dempen). Anderzijds wordt het "corrigeren" van flaporen of bepaalde andere fysieke kenmerken dan weer wel vergoed, mits die in de zeer subjectieve ogen van iemand ergens op een bureau, die de patiënt nooit zelf heeft ontmoet, voldoende "psychische last" (kunnen) veroorzaken.
Verzekeraars weigeren te onderkennen dat, om de "psychische last" te kunnen bepalen die een situatie voor een patiënt veroorzaakt, het nodig is om de patiënt in persoon te ontmoeten en contact met diegene te maken. Ze weigeren ook te onderkennen dat dit een taak is voor professionele zorgverleners, bijvoorbeeld artsen of psychologen.
Een alternatief zou zijn dat je als verzekeraar eerlijk zegt: "Wij vergoeden geen behandeling voor psychisch lijden zolang de patiënt niet zo gillend gek is dat hij zijn omgeving destabiliseert, de openbare orde aantast of autoriteiten in verlegenheid brengt. En wij vergoeden dus ook geen kosmetische behandelingen meer wanneer die alleen dienen ter vermindering van psychisch lijden. Dit is een verzekering voor medische behandelingen, niet voor het verhogen van psychisch welbevinden."
Maar ja, als de verzekeraar dat eerlijk zou zeggen, zou de inhumaniteit van het systeem wat al te zichtbaar worden. Dus moddert men door, met de kop in het zand, op een vergelijkbare manier als waarop men vanuit Nederland en andere Westerse landen met de kop in het zand wapens levert aan I.xxxx en tegelijk zegt dat I.xxxx die wapens niet mag inzetten op een manier die mensenrechten schendt in G.xxx - waarbij men eventjes niet de logische conclusie wil trekken uit wat er inmiddels feitelijk al gebeurd is met de inmiddels meer dan 27.000 rechtstreeks gedoden, de 100.000 gewonden en de meer dan twee miljoen hongerende, dakloze mensen zonder schoon drinkwater. En ook niet uit wat N. heeft gezegd over zijn doel van een "totale overwinning" en hoe die eruit zou zien. Het is te lastig om zulke waarheden onder ogen te zien, men opteert liever voor wegkijken, hypocrisie en het zo lang mogelijk meewerken aan het met inhumane middelen instandhouden van een bepaalde ordening.
-- Het werkelijke criterium voor vergoeding van een behandeling: aanpassing aan bestaande orde --Zo komen we op het werkelijke, verhulde criterium op grond waarvan "medische" of "kosmetische" behandelingen wel of niet vergoed worden door Nederlandse verzekeraars. Namelijk wat nodig geacht wordt voor het instandhouden van de bestaande maatschappelijke orde. Er wordt geld beschikbaar gesteld om mensen daaraan kosmetisch aan te passen.
Soms is de verzekeraar namelijk wel degelijk bereid een kosmetische behandeling te vergoeden alsof het "medische zorg" is. Alleen niet primair om het psychisch lijden van patiënten te verminderen, maar vooral om een kosmetisch plaatje te herstellen van een maatschappij vol mensen die voorzien zijn van platte oortjes (geen flaporen!), borsten binnen een bepaalde bandbreedte alsmede een stralend wit en voldoende regelmatig gebit, zodat ze op straat, op recepties en op foto's anderen niet in verlegenheid brengen door een te afwijkend uiterlijk.
Op deze manier vergoeden zorgverzekeraars wel degelijk niet-medische, kosmetische ingrepen, namelijk de fysieke ingrepen die nodig worden geacht om met fysieke middelen een fictie van normaliteit en eensoortigheid in de maatschappij in stand te houden.
Het gaat dan dus niet om gezondheidszorg, maar om ordehandhaving en het aanpassen van mensenlichamen aan bepaalde subjectieve normen die op enig moment door dominante groepen wenselijk worden geacht en tot standaard worden verheven.
-- Nodig is geen tech-solutionisme, maar waardering voor echte diversiteit --Waarom moet ik een hoge premie betalen, zogenaamd voor een "zorgverzekering", terwijl het door mij betaalde geld in feite wordt gebruikt voor ordehandhaving en kosmetische maatschappelijke aanpassing?
Beter zou het zijn als we meer ongereguleerde(!!) diversiteit zouden gaan accepteren en waarderen, waardoor het helemaal geen punt meer is als je flaporen hebt - die zijn misschien wel mooi en sexy! Waarschijnlijk zou in een liefdevollere, tolerantere, minder "bigotte" samenleving de psychische belasting voor veel mensen ook verminderen en zou hun levensvreugde toenemen, omdat ze zich sociaal, geestelijk en fysiek veiliger zouden voelen.
Wat de verzekeraars nu bereid zijn te vergoeden, is een vorm van tech-solutionisme (wij fixen die fysieke kenmerken met technische middelen, maar dan willen wij wel eerst jouw borsten kunnen bekijken om te zien of wij die voldoende afwijkend vinden), terwijl er voor bevordering van het veel grotere en fundamentelere belang van psychische heling, een sociaal veilige omgeving en een gezonde mindset geen geld beschikbaar wordt gesteld.
Ziedaar één aspect van het inhumane systeem dat wij in de afgelopen vijfenveertig jaar om onszelf heen hebben neergezet. Dit is een doodlopende weg.
-- Mars of Venus? --Als ik inmiddels enig zicht heb op hoe de meeste mensen zijn (
pace Rutger Bregman met zijn "De meeste mensen deugen"), dan gaan we deze doodlopende weg pas verlaten als we eerst een andere doodlopende weg hebben gevonden, zodat we gelukkig alweer uitzicht hebben op een andere muur waar we tegenaan kunnen rennen.
Ik snap Elon Musk wel, dat hij weg wil van deze planeet - en vooral ook van zichzelf. Zou ik ook willen als ik hem was. Ik heb hem trouwens gevraagd of ik met hem mee mag, alleen vroeg ik hem om zijn koers dan te verleggen van Mars naar Venus. Dat wilde hij niet, dus tja... dan blijf ik maar hier.
M.J.