Door Anoniem
Alleen het is al weer zolang geleden dat deze les vergeten
is ...lijkt het
Dat weet ik wel zeker. Ik heb een aardige anecdote voor je.
Een kleine 15 jaar geleden merkte ik op een bepaald moment
op dat mijn telefoonlijn getapt werd. Ik was toen al een
aantal jaar in enige mate geengageerd in het
privacy-gebeuren - dit verklaart hopelijk genoeg hoe het kan
dat ik dit opmerkte, en voor mij was het indertijd in ieder
geval verklaring genoeg om het niet vreemd te vinden dat er
opeens een tap op de lijn zat. Voor mij maakt het niet uit
wanneer iemand met me mee wil kijken, zolang ik er maar geen
last van heb, en er geen mensen om me heen hoeven te zijn in
de kamer... als migraine-patient en als iemand die
chronische rugpijn geniet, heb ik veel liever dat het
contact met de wereld via een systeem verloopt, en bepaal ik
liever zelf wanneer ik fysiek mensen in mijn ruimte ontvang.
Prima dus. Tap maar raak, dacht ik nog.
Om ervoor te zorgen dat ik mijzelf nooit voor de gek kan
houden zonder daar zelf van op de hoogte te zijn, en
aangezien ik in de veronderstelling verkeer dat ik er altijd
al mee bezig ben mijn donkere en mijn lichte helft in te
zetten voor een goede zaak, zodanig dat noch de goeden noch
de kwaden iets van mij te vrezen hebben (en beide kanten er
enkel baat bij zouden hebben om mij te steunen), heb ik
daadwerkelijk niets te verbergen - ik ben echter wel zeer
gesteld op mijn privacy.
"Paranoid systems are consistent and often well anchored at
key points." - Marcello Truzzi
Nou probeerde ik in die periode een psychiater zo ver te
krijgen dat ik anti-depressiva zou krijgen, maar een
dergelijke bewuste keus voor een paranoid system als mindset
om objectief te blijven naar de wereld toe, vond de
psychiater reden genoeg om te weigeren mee te werken. De
'goede' man wilde mij liever aan de anti-psychotica hebben.
Paranoia is immers een psychose, en binnen de psychatrie
gaat het "just because you're paranoid doesn't mean they
AREN'T out to get you" niet op. Twee weken later werd ik
door een arrestatieteam van 12 man sterk van mijn bed
gelicht, werd mijn apparatuur in beslag genomen, en ging ik
een hel van enkele dagen illegaal verklaarde verhoormethoden
tegemoet. Het enige genoegen dat ik aan de hele zaak kan
beleven als ik er op terugkijk, is misschien wel dat IK mijn
huiswerk wel gedaan had, en de psychiater duidelijk niet.
Maar waar ging het nu helemaal om? Waarom werd ik een paar
dagen gemarteld, zonder dat ik medicatie of een advocaat
mocht zien?
Ik was betrokken geraakt bij een moordzaak. Een moordzaak
waarvan de dader al lang opgepakt was, een zaak waarbij het
moordwapen al gevonden was. De dader was een bekende van
mij, in die zin dat ik haar een paar keer gesproken in real
life, en een paar keer per telefoon. Nou was zij blijkbaar
meer onder de indruk van mij, dan ik van mijzelf ben, en
tijdens de weken dat zij gedrilld werd, moet mijn naam
gevallen zijn, en daar iets van naar voren zijn gekomen. Al
gaf zij expliciet aan dat ik niets met de zaak van doen had,
wilde de officier van justitie daar niets van weten. Deze
figuur is waarschijnlijk onder mediadruk krankzinnig
geworden, en moet op dat moment het scenario in zijn hoofd
zijn gaan halen dat zo'n arm meiske nooit uit zichzelf tot
zo'n gruwelijke daad kon zijn gekomen - nee, ik zou als een
puppetmaster aan de touwtjes hebben lopen trekken, en DAT
was dus de reden dat mijn lijn getapt werd.
Het bizarre van het verhaal is echter dat die tap vanuit
mijn point-of-view natuurlijk zeer mooi had moeten werken -
immers, iemand die 3 maanden lang mijn telefoongesprekken
volgt, had kunnen weten dat ik inderdaad volstrekt
onschuldig was in deze kwestie - die had kunnen weten dat ik
medicatie tegen pijn nodig heb - en die had kunnen weten dat
'ie zo had kunnen aanbellen voor een kopje thee en een
gesprek om even uit te vinden wat ik van de dader wist. Dat
de rasmongool die het team leidde dat niet doorhad, en uit 3
maanden telefoongesprekken een zin van 3 woorden had weten
te pikken die (en daar moet je ECHT goed gestoord voor zijn)
in zijn beleving het bewijs was dat ik alles op mijn geweten
had wat hij had bedacht, dat is tot daar aan toe. Maar nadat
ik was opgepakt en de verhoren begonnen, had deze figuur
toch moeten merken dat er inderdaad niets is dat ik
verborgen hou. Ik ben namelijk begonnen om voor hem op een
rijtje te zetten met wat voor activiteiten ik zoal bezig was
en waarvan ik wist dat het wettelijk verboden was (elke
burger hoort immers de wet te kennen). Dit zijn allemaal
misdrijven op het gebied van computervredebreuk (in die
jaren was inloggen op een BBS zelfs strafbaar.... volgens de
letter van de wet... dat soort kwesties zat ik dus ook
actief achterheen, aangezien het mij handiger leek als we
wat zinniger wetgeving zouden hebben op het gebied van het
computergebeuren). De idioot wilde echter per se zijn
verhaaltje doordrammen en heeft me na een paar dagen weten
te breken - ik had op dat moment ook zo bekend dat ik J.F.K.
gedood heb door middels voodoo-praktijken het verleden te
manipuleren....
De moraal van het verhaal? Als je denkt dat de records je
gaan vrijpleiten op het moment dat een gek het om wat voor
reden dan ook op jou gemunt heeft: forget it. De originelen
EN de transcripts (ja, een arme ziel heeft het allemaal uit
zitten tikken, zodat er uit voorgelezen kon worden tijdens
de verhoren) van de telefoontap waren natuurlijk voor de
rechtzaak begon al lang zoekgeraakt. Aardig detail: het
moordwapen ook. De dader zit tot op heden vast met TBS puur
op haar eigen bekentenis.
RFID? Ja, handig! Go for it! Het is ZOOOO handig als al die
megacorps kunnen weten welke dingen je op welke manier
gebruikt, zodat ze hun producten beter op je af kunnen
stemmen! Je zult zien, zodra de politie je komt halen, zijn
alle chips die jouw onschuld kunnen aantonen opeens om een
of andere vage reden onleesbruikbaar geworden.