Ervaren industry professionals gebruiken analogieën om duidelijkheid te scheppen in de ondoorzichtige wereld van vierletterafkortingen. Ze beschrijven bijvoorbeeld breedbandcommunicatie als een wegenstelsel met snelwegen, afritten en ventwegen. Of ze trekken parallellen tussen luchtvaartmaatschappijen en telefoonbedrijven om de door services gedreven aanpak toe te lichten die nodig is om de prijsval van bandbreedte tegemoet te treden.

Mijn favoriete analogie is die van ISPs en telco’s enerzijds, en nutsbedrijven anderzijds. Bijvoorbeeld dat het leveren van dataservices op de een of andere manier net zoiets is als het voorzien in drinkwater. Beide hebben reservoirs (backbone), buizen (DSL), kranen (apparatuur van de eindgebruiker), meters (billing) …. de lijst is langer. Het is een sterk beeld met helaas een prop muurvast in de zwanenhals: water van het waterleidingbedrijf is gezuiverd en de datastroom van de service provider niet.

Als service providers willen bijdragen aan het ideaal dat de brede noodzaak van moderne communicatie consumenten en bedrijven ertoe zal brengen toenemende hoeveelheden bandbreedte en services als essentiële levensvoorwaarden te absorberen, dan is het duidelijk aan hen om zich te gaan gedragen als andere nutsleveranciers. Ze zullen een dienst moeten leveren die klaar is voor consumptie zonder dat verdere behandeling nodig is. Een dienst die de apparatuur die ze wil voeden niet onpasselijk maakt.

Dankzij een combinatie van regelgeving, vrijwilligheid en commerciële noodzaak herinvesteren waterleidingbedrijven doorlopend significante bedragen van hun inkomsten om te waarborgen dat hun product betrouwbaar en geschoond is van de ongerechtigheden die de mensen ziek maken die voor het product betalen. In telecommunicatie daarentegen is het de eigen schuld van de klant als ie van het virtuele 'service' water buikpijn krijgt.

Verantwoord ondernemen betekent schone netwerken

In veel opzichten zal krachtig zelfonderzoek naar de sociale verantwoordelijkheid van de service providers hun business in feite verrijken met extra commerciële omzet en mogelijk concurrentievoordeel. Het enige grote obstakel dat bedrijven afhoudt van het buiten hun eigen gesloten netwerken en in de internet wolk plaatsen van bedrijfskritische applicaties en voorzieningen (supply chain management, spraaknetwerken, collaboration systems, betalings- en transactiedatabases) als onderdeel van een managed service is de terechte zorg over de beveiliging. Met een groeiend volume aan in het wild voorkomende virussen, worms, spam, spyware en grayware is het wereldwijde netwerk geen machtige rivier meer maar een zompig moeras. IDC Research heeft onlangs opgemerkt dat dit moeras ongure bewoners van uiteenlopende pluimage kent, waaronder Script Kiddies, Wannabees, Vandalen, Hacktavists, Georganiseerde Misdaad, Terroristen, inlichtingendiensten en Hackers for Hire.

Bedrijven willen niet dat hun merken en hun omzetgenererende diensten worden aangetast, net zo min als een particulier het risico wil lopen op een aanval op de harde schijf van zijn computer elke keer als ie online gaat. 'Schoonwater ISPs' zouden beslist een warm onthaal vinden en onmiddellijk voorsprong op hun concurrenten krijgen. Traditionele nutsbedrijven kunnen nu alleen nog maar concurreren op prijs, een niet vol te houden differentiatie.

Een tegenargument tegen gezuiverde bandbreedte is dat de wetenschap al lang geleden de bacteriën in water de baas is geworden, terwijl het voortdurend muteren van computerbugs op het web niet te beheersen valt. Dit is eenvoudig niet waar: menselijke en digitale ziektekiemen ontwikkelen zich beiden in even hoog tempo, net als de kwaadaardige tactieken van de indringers. Bovendien is het vandaag al mogelijk computer malware dynamisch te elimineren voordat deze het bandbreedtewater bereikt. Onze bereidheid deze 'nutsdreigingen' te controleren is afhankelijk van onze capaciteit en bereidheid een technologische oplossing in te zetten die kan meeveranderen met de voortdurend optredende virusmutaties. Sommigen in deze wereld hebben wel degelijk de beschikking over zuiveringsvoorzieningen en netwerkbeveiliging terwijl degenen die dat niet hebben lijden onder ernstige en onnodige operationele en uiteindelijk financiële uitval.

Om een echte nutsbedrijf te worden ontkomt men er niet aan een handvest te ondertekenen dat belooft te voorzien in een betrouwbaar en schoon product. Ik zou niet weten waarom gebruikers/klanten een dergelijke vooruitgang en betrokkenheid niet zouden belonen.

Lessen uit de energiewereld

De plicht van nutsbedrijven om een 'schoon' product te leveren heeft hun bedrijfstak naar een hoger niveau gebracht, met name in het volgen van het Kyoto Protocol dat de reductie van CO2 uitstoot stimuleert. De London Carbon Exchange stelt schone producenten in staat overschotten op hun emissierechten te gelde te maken, ten nadele van vervuilende leveranciers die emissierechten moeten kopen of anders boetes en verdere strafmaatregelen moeten ondergaan. De eenvoud en de transparantie van het system deelt eerlijk straf en boete uit, al naar gelang men levert in lijn met de sociale verantwoordelijkheid. Welke risico’s zou de service provider industrie lopen met een dergelijke beurs in de markt van besmet verkeer, ongewenste inhoud en netwerk down time?

Of het nu gaat langs de lijnen van een vrijwillig handvest of van een stuk opgelegde wetgeving, telco’s kunnen zich uiteindelijk onderscheiden en grotere waarde aan de klant verschaffen voor een hogere prijs. Zonder een van beide zullen ze doorgaan met het aanbrengen van lapmiddelen en een niet drinkbaar massagoed leveren in plaats van een zuiver product. Klanten zullen stemmen met hun portemonnee en kiezen voor een virusvrije netwerkaansluiting die hun bedrijfsoperaties of investeringen niet in gevaar brengt. De keuze is zuiver en duidelijk.

Harm Jan Arendshorst is manager bij Fortinet Benelux.