Sowieso zou ik me kunnen voorstellen dat sommige mensen, bijvoorbeeld die de berichten hebben gevolgd over hoe de diverse inlichtingendiensten om zich heen slaan naar iedereen die misstanden aankaart, opkomt voor onschuldige slachtoffers van de praktijken of een groep critici organiseert (o.a. Glenn Greenwald hield er een [URL=http://www.theguardian.com/profile/glenn-greenwald?page=1]serie columns[/URL] van bij, de opmerking "dat er "innovatieve manieren" zullen worden gevonden om het belang van de inlichtingenactiviteiten aan de bevolking duidelijk te maken." lichtelijk sinister in de oren kan klinken. Wat doen organisaties die enerzijds de middelen hebben om hard uit te halen naar de kwaliteit van leven van diegenen die de vuile was buiten hangen en zich anderzijds bedreigd voelen door de terechte kritiek op hun werkwijze...? De verleiding nog harder om je heen te gaan maaien moet groot zijn, immers dat het niet goed is is 'maar een abstractie', de personen die daar eventueel onschuldig slachtoffer van worden 'maar onbekenden', en een eventuele backlash die werkelijk het bestaan van de organisatie kan bedreigen (of een dreiging in het beklaagdenbankje te komen 'ver in de toekomst'.
Ik geloof ook niet dat de betrokken diensten bevolkt zijn met mensen die het in zich hebben om diegenen die gevoelig zijn voor onterechte intimidatie of zich daar zorgen over maken gerust te stellen. Zonder de juiste mensen en zonder die echt tegemoet te komen is elke poging tot een 'charme offensief' gedoemd in het beste geval zich te verliezen in trivialiteiten. Zoiets als hamstertjes...
Wat betreft de opmerking: "maar je kunt alleen van vrijheid genieten als je veilig bent", dat is nu juist het probleem. Ik voelde me in de jaren '90, zonder al die praktijken en met een veel betere failsafe tegen ambtelijke missers en/of misbruik, eigenlijk best veilig. Hoewel 9-11 even een schok was (zoiets als een jachthond die tijdens de jacht een geweer te dicht bij zich hoort afgaan, zie ik dat een aantal goede maatregelen zijn genomen (afsluiten van de cockpitdeuren, passagiers vechten tegenwoordig terug, betere ontwerpen en bouw van gebouwen), en dat andere maatregelen nog kunnen worden genomen (er zijn veel goede redenen om informatie niet te delen, maar 'turf battles' tussen vijandig naar elkaar staande diensten in hetzelfde land horen daar niet bij...). Het rest risico zie ik dan als aanvaardbaar. Ik ben er trouwens wel een beetje aan gewend.
Maar het middel van veel te veel van die maatregelen voelt aan als erger dan de kwaal. Er is niet veel voor nodig om een grotere kans te lopen in een of andere super-intimiderende Kafkaeske toestand te komen dan terroristen ooit kunnen waarmaken. En dergelijke toestanden zie ik als uitzichtloos en ondraaglijk lijden. Zoals aangegeven is de failsafe tegen ambtelijke missers en/of misbruik nogal achteruit gegaan. Met dat gevoel van kwetsbaarheid kan ik me inderdaad vrij noch veilig voelen... Maar niet als gevolg van de terroristen, maar omdat je met zulke vrienden geen vijanden nodig hebt...