De vraag is: Heb je iets te beschermen?
Het antwoord: Ja, mijn identiteit.
Wie (bijna) alles van mij weet, kan mijn identiteit stelen.
Ik wil dus garanties dat al mijn informatie vertrouwelijk wordt behandeld.
En met drag-net toepassingen waar willekeurige personen binnen bepaalde organisaties zonder enige drempel op eigen initiatief informatie in hun eentje over mij (zouden) kunnen halen, dat is fout.

Al*

Vind je het goed dat een wildvreemde er met zijn neus bovenop gaat staan als:
- je naar de wc gaat;
- seks met je partner hebt;
- naar informatie over een ziekte of een psychisch probleem zoekt?

Allemaal volkomen onschuldige zaken waar je toch niet iedereen bij wil betrekken. De vraag is niet of je wat te verbergen hebt, de vraag is waarom een ander het recht heeft om zich ermee te bemoeien. En die ander moet dat verantwoorden, anders gaat het hem simpelweg geen donder aan.

Ja, ik heb wat te verbergen. Zo'n beetje m'n hele leven - het gaat niemand ene moer aan.

Of je iets te verbergen hebt is een veel te algemene vraag. Je moet (je af)vragen: wat heb ik wanneer voor wie te verbergen? En dan krijg je beslist een heel lijstje bij elkaar.

Het recht op privacy staat in de WET. Inbreuk hierop is strafbaar. Rechten moet je verdedigen.

Door privacy kan je aan storende invloeden van de buitenwereld ontgaan.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Privacy

Er is een uitdrukkelijke toestemming van de persoon zelf vereist. Die van mij krijg je niet.

Spindoctor games

Sullivan realiseert zich niet dat de tegenstanders van privacy, de meer meer meer surveillance voorstanders, het debat hebben geopend met een dergelijke vraagstelling om percentuele winst voor de eigen argumenten te innen.

Heel moeilijk om de stelling van de eerste lanceerder dan nog om te buigen naar iets anders.

Elementaire spindoctor oneliner techniek met gebruik van framing en een vet overheersende marketingsaus.


https://nl.wikipedia.org/wiki/Spindoctor

"Spindoctors worden door sommigen wel beschuldigd van het 'creëren van de waarheid'."

" * Formuleren op een manier waarbij onbewezen zaken voor waarheid worden aangenomen.
* Journalisten strategisch voorzien van primeurs, handige citaten en soundbites.
* Iets beweren en tezelfdertijd intrekken waardoor het toch herinneringswaarde krijgt ("Ik ga nu niet zeggen dat...").

* Citaten of feiten selectief gebruiken. " ;)

Het is de opmerking "maar ik heb niets te verbergen hoor!" die privacyvoorstanders vaak als eerste naar hun hoofd krijgen. Bedenk zelf maar waarom dat precies het verkeerde is om te zeggen. Geen wonder dus dat de eerste horde dan vanzelf wordt dat demense zich eerst maar eens moeten realiseren dat je je eigen glazen ingooit als je dat roept en tegelijkertijd wel privacy belangrijk denkt te vinden. Je zit jezelf dan voor te liegen.

Zonder die realisatie heeft de privacydiscussie weinig zin, want iedere po-li-tie-top-man kan dan "maar als je niets te verbergen hebt, heb je niets te vrezen hoor" roepen bij werkelijk iedere privacyafschaffende maatregel en niemand die een weerwoord heeft.

Ja, we hebben allemaal wat te verbergen. Zonder privacy functioneer je gewoon slecht. Leer dat nou.

Digibeten en gebruikers van analoge devices zijn de toekomstige
vijanden van de overheid en bedrijfsleven,maar dat is nu al het geval.

Een normale stads-fiets die niet geregistreerd staat,en
waar je relatief nog vrij en ongeregistreerd mee rond kan fietsen,
is later ook verleden tijd,door de mogelijke belasting op fietsen en de daaraan
gekoppelde digitale systemen en services,plus het feit dat in nederland technische fietspaden
worden aangelegd,ingebouwde zonnepanelen in het fietspad en het opslaan van zonne energie.

Niets verkeerd aan,maar het zijn al technische fietspaden dus daar kun je ook andere technische systemen
aan koppelen i.c.m een ingebouwde chip in een fiets of motorvoertuig scooter brommer,dus een fiets/scooter maakt contact met het digitale fietspad.

De overheid en bedrijfsleven weet nu ook waar je fiets,waneer je fiets,en van wie de fiets is,
en zo is dit laatste stukje anonimiteit prive een stukje rondfietsen ook verleden tijd.

En niet te vergeten het electrische wiel wat je aan een normaal fietswiel kunt monteren
soort electrische motor max 25km per uur,gekoppeld aan een digitaal aparaat die in verbinding staat met gps

Maar technische digitalen fietspaden kun je in de toekomst niet negeren.

Normaal reageer ik niet anoniem. Maar in dit geval vind ik mijn privacy net iets te belangrijk.

Ik heb mijn kleine zusjes Barbiepop vermoord.

Het meest voor de hand liggende antwoord daarop is natuurlijk: "Nou, doe je broek dan maar uit. En vertel me ook even hoe vaak je masturbeert en hoe.".

Mensen die echt niks te verbergen hebben zijn een ramp voor hun omgeving. Stel je toch eens voor, te moeten luisteren naar iemand die alles vertelt wat hij weet en denkt. Alles.

Zonder verbergen zouden er heel wat minder mensen rondlopen. De rest is afgemaakt door omstanders.

De juiste vraag is niet of men iets te verbergen heeft.
De juiste vraag is of men verplicht zou moeten zijn om iedereen te vertrouwen.

Loesje

Op zich juist van de heer Sullivan, maar ik krijg de indruk dat waar hij privacy voorstanders zegt, privacy tegenstanders bedoelt. Ik heb althans weinig privacy voorstanders gezien die deze kreet als openingszin hebben. Privacy tegenstanders daarentegen zo veel te meer.



Twee keer raak. Juist omdat we dingen te beschermen hebben die rechtstreeks op de kwaliteit van leven invloed hebben, is het zo dat we een gerechtvaardigd belang hebben. We willen eigenaarschap van onze gegevens houden. We willen er dus controle op uit kunnen oefenen. We willen kunnen kiezen wie en op welke voorwaarden we dit toevertrouwen, niet eens in de vier jaar, maar per geval. Als dat vertrouwen misplaatst blijkt (bijvoorbeeld doordat de afspraken eenzijdig worden geschonden), willen we dat vertrouwen en dus de toestemming weer in kunnen trekken. We willen dat wie op zodanige wijze met gegevens omgaat dat ons onrecht wordt aangedaan dat ook maar weer goed te maken heeft. En tot slot willen we dat we mensen die over de schreef gaan ter verantwoording kunnen roepen op een manier die in verhouding staat tot het aangedane leed (en in geval van bijvoorbeeld Ron Kowsolea betekent die verhouding wel even iets).

De vraag: "Heb je soms iets te verbergen.", is daarom een heel verkeerde vraag omdat daarmee meteen een botte eis op tafel ligt. De persoon vraagt niet eens of het aan hem of haar ligt en of hij/zij misschien iets kan doen om van het nee een ja te maken. Bovendien heeft de persoon die dat zegt soms de machtsmiddelen om er preventief op door te gaan. En de eventuele goegemeente kan er behoorlijk Staphorsts op reageren. Plus dat het dan ook nog eens niet waar is dat wie niets te verbergen heeft niets te vrezen zou hebben. Het gevolg is dat de vraag per definitie al een diskwalificatie van de persoon is als iemand aan wie je wat dan ook zou toevertrouwen, een en ander stevig intimiderend overkomt, en de discussie vervolgens over diens aanblijven moet gaan.

http://www.huffingtonpost.com/2015/04/06/edward-snowden-john-oliver-dick-pic_n_7008330.html

Zodra het over je eigen intieme delen gaat wordt het ineens begrijpelijk voor velen.