Geen verbazing. Helpen van slachtoffers van identiteitsfraude (in 2014 tegen de 119000 mensen, cijfers http://statline.cbs.nl/Statweb/publication/?DM=SLNL&PA=83095ned&D1=104-113&D2=0-6&D3=0&D4=l&VW=T) kost veel geld. Identiteitsfraude in de hand werken door meer en meer gegevens op te slaan kost niets, en de kosten (tot en met levenslange reputatieschade die neerkomt op uitzichtsloos en ondraaglijk lijden) worden door de burger gedragen...

Waarom bestaat er eigenlijk geen belangenvereniging voor slachtoffers van identiteitsfraude? Met meer dan 100000 slachtoffers per jaar moet er toch wat te organiseren zijn...

De vragen zijn kennelijk gesteld naar aanleiding van een NOS verslag over internetfraude en weinig ervaren hulp.

Dat verslag liet een belangrijk kenmerk van de slachtoffers zien: ze willen voor een dubbeltje op de eerste rang zitten en sturen daarvoor zonder blikken of blozen een kopie van hun identiteitsbewijs en geld naar een onbekende sturen. Vervolgens een hard geklaag dat ze niets merken van hulp.

De hulp die de slachtoffers verwachten lijkt uit het verslag van de NOS te bestaan om de schade ongedaan te krijgen en nieuwe slachtoffers te voorkomen.

We leven in een maatschappij waar je zelf verantwoordelijk bent voor je eigen gedrag. Als je niet tot nauwelijks de moeite neemt om te controleren met wie je zaken doet en de risico's niet kan of niet wil overzien om iemand die je nauwelijks kent je geld of persoonsgegevens toe te vertrouwen dan is dat in de eerste plaats je eigen verantwoordelijkheid. Je mag daarnaast de hoop hebben dat de gemeenschap je komt redden, maar waarom zou die moeten opdraaien voor jou gedrag?

De hulp die nodig is lijkt niet gewenst: hoe vaak er ook voor gewaarschuwd wordt dat je je verstand moet gebruiken als je geld overmaakt of persoonlijke gegevens aan iemand geeft. Maar zulke waarschuwingen zijn aan dovemansoren gericht zolang mensen voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten of snel klaar wil zijn.

Verdeel en heers