@karma4:
Mensen lijken erg vaak te vergeten dat regels er ook, mischien juist wel, zijn om onschuldigen te beschermen.
Dat eeste in je aanhalingstekens is inderdaad wat privacy fanatici doen. Daarmee zijn ze een bedreiging voor de pricacy.
Het "mijn privacy" wordt als een recht tot misdaad en oplichting ingezet waarbij andermans privacy in geding is.
Ik weet niet hoe je precies ziet gebeuren dat privacy als een muur wordt opgericht om in geval van misdaden ermee weg te komen?
Misdaden vallen onder strafrecht, daarbij zijn vereisten opgenomen waaronder onderzoek naar een zogenaamde verdachte van een misdaad wel / niet kan worden ingesteld.
Bedoel jij met je opmerking dat er in specifieke gevallen die je ziet helemaal geen onderzoek wordt ingesteld naar aanleiding van een zogeheten "onrechtmatige daad" in kader van het strafrecht valt?
Of bedoel jij dat lopende onderzoeken naar als zodanig aangemerkt "mogelijke verdachte(n)" onvoldoende feiten boven tafel tilt vanwege privacy rechten?
Ik spiegel het even af tegen de volgende achtergrond;
Wat volgens actualiteiten- en research programa's van de publieke omroep duidelijk negatief bijdroeg aan voldoende mate van kunnen vervolgen van mogelijke delicten is de doorgedrukte verandering bij de politie zelf.
Voor zover mij bekend was het in ieder geval zo'n 15 jaar geleden nog zo dat als een bewoner van een AZC als mogelijke verdachte onderwerp van straf-onderzoek was dat dan niet de privacy bescherming maar de deels naderhand door argos en andere journalistiek naar boven kwam drijven dat dan door gehannes en heen en weer getos tussen personeel en leidinggevenden, dus het handelen van ambtenaren en zzp-ers werkzaam bij AZC's zelf het obstakel was, maar niet de privacy rechten.
Daarnaast heeft de hang naar strafrecht onderzoek via ICT heel veel bijkomende nadelen die de politie niet / minder heeft als ze met politie agenten in plaats van achter het toetsenbord juist buiten op straat het onderzoek zouden kunnen doen.
Daar is door een aantal politie-chefs in Amsterdam meermalen intern voor gelobbyd.
Het was een grote ergenis dat de top van het OM zoveel extra energie en middelen op ICT zette die het staande werk helemaal verdrong tot in gevallen deels hinderde.
Als het OM haar hersens en logica had gebruikt dan had ze hetzelfde geweten als wat de VVD tussen 1995 en 2005 nog riep maar niet voor elkaar kreeg, namelijk er moet meer tijd op straat door politie worden besteed.
Tussen 1995 en 2005 ging veel broodnodige energie op aan uniformering van formulieren-werk en dergelijke.
De politie-top en het OM zetten toen al duidelijk volledig op de ICT koers in, maar na 2010 had men de vastlopers als gevolg van de gekozen koers-wijziging moeten onderkennen.
Ik weet de exacte cijfers van de daling aan opgeloste delicten niet meer, maar die zijn tussen 2000 en 2020 dramatisch gedaald door redenen die bij rapportages aan de 2e kamer rechtstreeks worden toegeschreven aan te weinig effectieve aanwezigheid van politie in de wijk. De tranen schieten er echt van in je ogen.
Tegelijkertijd, als je eenmaal buiten de politie in de tang van andere functionarissen met opsporing en/of rechts-mandaat (daaronder ook gerechtsdeurwaarders) komt, dan wordt daar nog wel eens met verschillende maten gemeten.
Daaronder zijn genoeg types voor wie privacy opeens een volledig fabeltje is.
Bijvoorbeeld diegenen die als gerechtsdeurwaarders - zonder checks of een lopend dossier wel alle vereiste stappen heeft doorlopen ook wel terecht volledig rechtsgeldig is - gewoon overgaan tot uitvoering van een bevel tot beslag-legging dat in gevallen werd verkregen op basis van lelijk geconstrueerde ficties.
Waarbij die incasso medewerkers en account managers creatief te werk gaan en de gerechtsdeurwaarders een deels fictief dossier aanleveren.
Deels fictief op basis van halve informatie een bonafide iemand met bonafine handeling de rest er zelf bij verzinnen waarna mensen die zich erdoor overvallen voelen ernstig financieel worden uitgekleed.
Let wel, dit gaat niet over mensen die terecht zo'n gerechtsdeurwaarder op zich afgevuurd krijgen en de gerechtsdeurwaarders die in gesprek met "clienten" erkennen dat die mensen hun klanten zijn en niet de opdrachtgevers.
In die negatieve voorbeelden, zie je dat privacy door medewerkers van incasso bureau's aan de lopende band heimelijk / achter de schermen wordt doorbroken.
Sommige van die bureau's ontslaan wel hun medewerkers als die naar prive info gaan grasduinen in het grijze circuit.
Maar er zijn dus helaas meer dan honderden gevallen per jaar waar een inbeslagname / eis tot onmiddelijke betaling niet gerechtvaardigd was hetgeen puur kon omdat ze toegang tot privacy van heel mensen hebben op basis van "vertrouwen" en verzamelbakken waarin kan worden gegraaid.
Partijen waar verhuurders van woningen zonder enige scrupulus zaken mee doen maar op hun eigen website mooi weer over spelen.
Hoe je kijk in algemeenheid aan tegen de beschermende werking van privacy in dergelijke gevallen?