Door Anoniem: Ik vind die voorwaarde van toetsing door een rechter wel juist.
Anders is gezichtsherkenning via stille uitbreiding en de zogeheten function creep een groter kwaad dan zegen.
Niemand wil toch in een Big Brother panopticum leven?
En we weten allemaal als burger, als je eenmaal macht aan overheersers hebt afgegeven,
krijg je je vrijheid niet zo 1-2-3 meer terug.
(...)
#sockpuppet
@Reinder 19-10-2021 om 11:20 uur:
Ik ben het persoonlijk volledig eens met het standpunt dat uiteindelijk het allerlaatste eindstation een of andere meervoudige rechtbank of constitutioneel hof of internationale kamer of iets dergelijks in Den Haag of Amsterdam zou moeten zijn, omdat dat is wat het betekent om een soevereine staat te zijn; dat je uiteindelijk zelf gaat over de geldende wet in een bepaald territorium.
@marjotom 19-10-2021 om 11:44 uur:
Mmm, een sleepnetmaatregel in de openbare ruimte? Dat gerechtvaardigde doel zie ik niet 1-2-3 voor me, zonder inbreuk te maken op rechten van een grote groep onschuldige burgers.
Ook ik ben het er op zich mee eens dat bij het inzetten van maatregelen die een inbreuk vormen op de privacy, dit altijd door de rechter moet kunnen worden getoetst. Het probleem is dat in Nederland veel rechters zich hebben laten reduceren tot slippendragers van een "uitvoerende" (lees inmiddels: heersende) macht. En dat als er een grote privacy-zaak voor de rechter komt, daar zo'n gehoorzame rechter wordt opgezet, die de regering geen strobreed in de weg gaat leggen.
In sommige landen, met name in het verleden, werd een rechtsstaat afgeschaft door rechters uit hun functie te zetten, in het gevang te gooien of zelfs te executeren. Tegenwoordig gaat dat bijna altijd anders.
In Nederland worden rechters geleidelijk aan gecoöpteerd door een bewind dat de wet niet langer ziet als (moreel en juridisch) richtsnoer, maar alleen nog als instrument om de eigen wensen te realiseren. Als zo'n bewind ergens bevestiging vindt in een wet, dan vindt het bewind die wet belangrijk. Als zo'n bewind ergens geen bevestiging vindt in een wet, dan wordt er een "oplossing" gezocht waarbij de inhoud van die wet wordt genegeerd, verdraaid of zelfs op z'n kop gezet. Of anders wordt er haastje-repje een (nood)wet bijgemaakt en door ons tandeloze parlement gejast, waarbij het in Nederland ook nog zo geregeld is dat:
-- wetten bij ons niet aan de Grondwet mogen worden getoetst (wij hebben geen constitutioneel hof);
-- er in het internationale recht en het EU-recht allerlei gaten zijn ingebouwd waardoor EU-lidstaten in feite kunnen doen wat ze willen, zolang ze het EU-rechtssysteem maar niet openlijk uitdagen (zoals Polen op dit moment doet). Er is bijvoorbeeld een "margin of appreciation" ("bestuurlijke beoordelingsmarge") op grond waarvan EU-lidstaten het niet zo nauw hoeven te nemen met Europese regels. Sinds augustus van dit jaar geldt ook Protocol 15 bij het Europese Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM). Op grond daarvan kunnen burgers bij het EHRM GEEN beroep doen op hun mensenrechten als ze niet kunnen aantonen persoonlijk al ernstige schade te hebben geleden. Dus de put wordt wordt niet gedempt voordat het kalf verdronken is. In privacy-zaken betekent dit dat de Europese rechter een burger niet-ontvankelijk kan verklaren zolang die bijvoorbeeld nog niet aantoonbaar geld kwijt is geraakt aan een privacy-inbreuk, of nog niet is ontslagen of bestraft.
Veel van onze rechters (en daarmee ook hun collectieve "rechterlijke cultuur") lijden inmiddels aan een soort Stockholm-syndroom: ze laten zich mentaal vrijwillig gijzelen door de machthebbers en als het niet mogelijk is om een goedkeurend stempel te zetten onder bepaalde bestuurlijke besluiten en maatregelen, dan stellen deze rechters zich "terughoudend" op, zodat het bewind zijn gang kan gaan.
Daarom is het voor Nederlandse burgers niet langer verstandig om te vertrouwen op integere, onafhankelijken rechterlijke oordelen. Burgers zullen zelf weer moeten nadenken: wat waren ook alweer onze fundamentele rechten, onze mensenrechten, onze grondrechten? Hoe kan het dat die stilzwijgend zo zijn verwaterd dat ze in feite zijn afgeschaft of zijn gereduceerd tot niet meer dan een tijdelijke gunst die elk moment weer kan worden afgepakt? Burgers moeten van rechters gaan EISEN dat ze INGAAN op kritische vragen, zowel in hun vonnissen als in interviews, zodat ons recht niet alleen weer bescherming gaat bieden, maar ook weer KENBAAR wordt.
Bijvoorbeeld: artikel 5, eerste en tweede lid AVG zeggen in combinatie met elkaar dat er een noodzaak moet worden aangetoond voor een inbreuk op de privacy. Waarom is er nu opeens een "noodzaak" om ongschuldige burgers op straat structureel te gaan bespieden en hun biometrische gegevens te gaan verzamelen en bewaren? Dan gaat zo'n rechter waarschijnlijk eerst vaag antwoorden: "Het is niet uitgesloten dat de overheid daar een goede reden voor heeft, want de overheid zegt immers zelf dat daar een gerechtvaardigde grond voor is, namelijk "veiligheid", en als we het woord "veiligheid" horen moeten we allemaal op onze knieën, onze handen vouwen en een gebed richten tot de God van de Veiligheid. Dus als de overheid zegt dat het om "veiligheid" gaat, moeten we er als rechter van uitgaan dat het nodig is. Anders gaan we als rechters op de stoel van de bestuurder zitten, en dat mag niet."
Dit soort wauwelpraat is tegenwoordig in rechterlijke uitspraken aan de orde van de dag. In feite zeggen zulke rechters: "Het is nodig omdat de regering vindt dat het nodig is." Dat is rechterlijk taakverzuim. De noodzaak wordt dan niet werkelijk getoetst. Er wordt bijvoorbeeld alleen getoetst of het besluit van de regering wel door de juiste functionaris is ondertekend in overeenstemming met bepaalde procedurele regels. Dat wordt dan enorm opgeblazen, zodat het lijkt of de rechter allerlei dingen getoetst heeft. Maar dat leidt de aandacht af van het feit dat de kern van de zaak juist niet wordt getoetst, en dat onze rechten op die manier niet worden beschermd tegen machtsmisbruik van de kant van de overheid.
We zitten dus in een situatie waarin we als burgers van onze bestuurlijke elite, inclusief de daarin ingekapselde rechters en rechterlijke managers (Raad voor de Rechtspraak e.d.) moeten gaan EISEN dat ze wet en recht weer serieus gaan nemen, en weer een wetgevings- en rechtspraktijk gaan opbouwen waarin burgers effectieve bescherming hebben op grond van kenbaar recht, in de zin van specifieke wet- en regelgeving en een kenbare en transparante rechtspraktijk.
M.J.