Door Anoniem: Door EersteEnigeEchte M.J. - EEEMJ: Door Anoniem: Klopt en als " gast" hoor je je te houden aan de huisregels van de gastheer. Wil je dat niet, vertrek dan gewoon.
Uit het boek van Melzer (zie mijn vorige posting) blijkt dat na een politieke wisseling van de wacht in Ecuador (nieuwe president die toenadering zocht tot de VS), het personeel in de ambassade geleidelijk werd vervangen door personeel dat opdracht had het Assange zo moeilijk mogelijk te maken. (...). Melzer vat het als volgt samen: "Verleumdung, Entwürdigung und Dämonisierung sind wichtige Elemente der psychischen Folter." Melzer vergelijkt dit proces van psychische marteling met mobbing, waarbij iemand uit de gemeenschap wordt gestoten en alles wat diegene doet of nalaat, met een selectieve, negatieve bril wordt bekeken.
Uit sommige van bovenstaande reacties blijkt dat die mobbing succesvol is geweest. Blindelings hollen de reageerders achter het propagandistische verhaal aan waarmee Assange is zwartgemaakt.
Er is geen serieuze aanwijzing dat Assange zich in de ambassade zou hebben misdragen. Wel heeft hij, in een extreem moeilijke situatie, soms geprobeerd zichzelf enigszins te beschermen tegen bepaalde vormen van psychisch geweld.
M.J.
Andersom geldt precies hetzelfde. Tot in den treuren hem blijven verdedigen voor wat hij deed, de zogenaamde held.
In het begin dacht ik er zo over: het onthullen door Wikileaks van Amerikaanse oorlogsmisdaden ("Collateral Murder") vond ik een goede zaak. Assange leek me als persoon niet erg aangenaam, maar ik voelde respect voor zijn lef en doorzettingsvermogen. Ik dacht: misschien moet je, om zo'n project te kunnen opzetten en volhouden, wel een nogal "hoekige" persoonlijkheid hebben.
Toen de beschuldigingen tegen hem kwamen over "verkrachting" van twee Zweedse vrouwen, voelde ik teleurstelling. Ik liet me enigszins beïnvloeden door de stortvloed aan vermeende "onthullingen" (over expres door Assange gescheurde condooms en andere beschuldigingen die achteraf totaal niet op feiten bleken te zijn gebasserd). Na de verkiezing van Trump tot president leek het - afgaande op achteraf selectief en misleidend gebleken berichtgeving in de mainstream-media - of Assange over was gegaan tot een bedenkelijke vorm van politiek opportunisme. Omdat ik de zaak niet actief volgde, probeerde ik niet uit te zoeken wat de feiten precies waren of wat daaruit viel af te leiden. Er bleef bij mij dus slechts een beeld hangen over Assange - een negatief beeld.
Toen iemand mij in 2020 op de hoogte bracht van de acties van de VN-rapporteur voor marteling, Nils Melzer, bracht dat verandering in mijn houding. Toen ik vorig jaar (2021) de Duitstalige versie van Melzers boek over die zaak las (omdat de Engelse versie nog niet was uitgekomen), werd me duidelijk wat er aan de hand was. Ik zag parallellen met andere zaken waarin zogenaamd "democratische, rechtsstatelijke" overheden zich in collusie met elkaar misdroegen en feiten negeerden. Ook werd het duidelijk dat Melzer grondig feitenonderzoek had gedaan - in ieder geval zo grondig dat er van al die overheidsfunctionarissen niemand was die hem met verwijzing naar feiten kon tegenspreken. Het collectief gepleegde bedrog werd daarmee duidelijk.
Voor mij was Assange aanvankelijk geen held, maar wel de kennelijke leider van een heldhaftige groep (Wikileaks) die de moed had zeer ernstige misstanden aan het licht te brengen die anders toegedekt waren gebleven. Maar toen het me eenmaal duidelijk werd hoe bestuurders en schijnbaar keurige rechters alles uit de kast hadden getrokken om Assange kapot te maken, terwijl hij zich toch niet had laten breken, toen vond ik hem op dat punt wel heldhaftig.
Het woord daarvoor is "loutering". Nelson Mandela begon ook niet als held. Maar door een combinatie van lef, gevolgd door tegenslag en lijden, zich niet laten breken, en tegelijk zijn denken en ethisch besef blijven ontwikkelen, groeide Mandela uiteindelijk wel uit tot een held.
Op een deels vergelijkbare manier vind ik dat Snowden geen held was toen hij voor Amerikaanse geheime diensten werkte. Maar doordat hij niet wegkeek van misstanden die hij daar zag gebeuren en vervolgens ook nog actie ondernam om daar wat aan te doen, waarbij hij niet alleen een enorm risico nam, maar ook goed nadacht over ethische aspecten van zijn actie, is hij in mijn ogen wel een held geworden.
Als hedendaagse "held" is Snowden voor mij makkelijker verteerbaar dan Assange. Snowden had een vaste vriendin en past beter in het conventionele plaatje van een keurige burger die met één enkele heldhaftige en doelgerichte actie iets voor elkaar kreeg. De zaak van Assange is in dat opzicht complexer.
Bovendien maakt Assange's promiscuïteit van destijds het makkelijker om hem vanuit een traditioneel-burgerlijk perspectief af te schilderen als een soort maniak. Daar komt ook een soort jaloezie bij. Misschien had ik stiekem zelf wel zoveel aantrekkelijke partners bij mij in bed willen krijgen, maar deed dat niet omdat ik me liet beperken door mijn eigen burgerlijke normen. Foei! Dat ik zoiets zou willen, wil ik van mezelf niet weten. Dus onderdruk ik mijn eigen promiscue neigingen en ga afgeven op de "rondneukende" Assange. Dit mechanisme van projectie kan wellicht iets verklaren van de haat die zoveel mensen Assange om onduidelijke redenen lijken toe te dragen.
Op Assange's (ook seksueel) nomadische levensstijl werd met de Zweedse "condoom-zaak" handig ingespeeld door overheden (de VS, en hun hulpjes de VK en Zweden) die Assange om politieke redenen wilden uitschakelen en tot afschrikwekkend voorbeeld maken. Assange's onconventionele levensstijl werd gebruikt ("weaponised") om hem politiek uit te schakelen.
Zoals Assange destijds met vrouwen omging, vind ik niet heldhaftig. Maar vanuit de enorme druk waaronder hij stond, wel deels begrijpelijk. Hij zocht (waarschijnlijk grotendeels onbewust) ontspanning, ontlading en troost in de armen van vrouwen. Dat mag, dat is niet verboden.
Ik denk dat Assange zijn grootste uitdaging nog tegemoet gaat. Die kan twee vormen aannemen. Ofwel de Amerikanen krijgen hem alsnog in handen en laten hem langdurig wegrotten in een mensonwaardige gevangenis. Een kwestie van wraak, waarbij eigenlijk nog maar heel weinig moeite gedaan wordt om die te vermommen als "het doen van recht". In dat geval moet Assange mentaal ook dat zien te overleven in de hoop ooit weer verenigd te worden met zijn huidige, vaste partner en hun kinderen.
De andere mogelijkheid is dat Assange binnen enkele jaren vrij wordt gelaten (bijvoorbeeld doordat hij door het VK niet wordt uitgeleverd). In dat geval moet Assange gaan herstellen van het trauma van meer dan tien jaar mishandeling. Als de strijd gestreden is, komt dat trauma waarschijnlijk pas echt aan het licht. Hoewel hij een liefhebbende partner heeft, is het nog maar de vraag of hij op enige wijze zal kunnen leven met een dergelijke, telkens terugkerende pijn.
Er is een enorme hypocrisie (d.w.z. selectieve empathie) als het gaat om mensen met trauma. Mensen die door gruwelijke omstandigheden zo kapot gemaakt zijn dat ze eigenlijk weerloos zijn geworden en niet meer maatschappelijk kunnen functioneren, krijgen vaak veel meer empathie dan mensen die weliswaar gruwelijke dingen hebben meegemaakt, maar zich niet hebben laten breken. Denk bijvoorbeeld aan de afkeurende reacties die Nazanin Zaghari-Ratcliffe opriep toen ze, na zes jaar gegijzeld te zijn geweest in Iran, toonde dat ze niet gebroken was en nog steeds een zelfstandige, kritische mening had.
https://www.theguardian.com/news/2022/mar/22/no-10-condemns-abuse-levelled-at-ungrateful-nazanin-zaghari-ratcliffe.
Er zijn heel veel mensen met trauma. Assange is daar één van. Maar elke mens die iets dergelijks heeft meegemaakt, verdient respect en mededogen.
M.J.