Het Nederlands Forensisch Instituut (NFI) gebruikt auteurschapsherkenning bij onderzoek naar anoniem verstuurde appjes en andere berichten. "Schrijvers laten bewust en onbewust een vingerafdruk achter in de teksten die zij opstellen", zegt Wauter Bosma van het NFI. Auteurschapsherkenning werd lange tijd gebruikt voor handgeschreven teksten, maar kan ook voor digitale berichten worden gebruikt.

“In ons soort zaken is het cruciaal dat het gaat om woorden die niet aan een specifiek onderwerp kleven", laat Tina Cambier van het NFI weten. Het gaat dan om voorzetsels, lidwoorden en persoonlijke voornaamwoorden, zoals ‘dus, je, het, een, is, zijn’. "Deze woorden worden in elke context gebruikt. De frequentie waarmee je ze toepast, varieert sterk per persoon. Deze woorden bepalen mede de stijl waarmee je schrijft. Omdat het gebruik van deze woorden zo onbewust is, kan je het moeilijk nadoen. Het is lastig om iemand ermee te imiteren", voegt Bosma toe.

Het NFI gebruikt statistische modellen om er bewijskracht aan te koppelen. "Het tellen van verschillende frequent gebruikte woorden is waar het op neerkomt", gaat Bosma verder. Ook wordt er gekeken naar bijzonderheden, zoals bijvoorbeeld het gebruik van uitroeptekens, verhaspelde gezegdes en taalfouten. Zo is de techniek toegepast in het onderzoek naar een mogelijke zelfmoord. Daar was het de vraag of een mail was geschreven door het slachtoffer zelf, of door een van de twee begunstigden die in de e-mail werden genoemd.

De techniek wordt ook toegepast voor het analyseren van berichtenverkeer. Bijvoorbeeld wanneer iemand appjes vanaf een 'anoniem toestel' verstuurt. "Dan wil de politie weten hoe waarschijnlijk het is dat twee verschillende accounts van dezelfde auteur zijn. Of ze willen weten of een telefoon in een bepaalde periode mogelijk bij iemand anders was”, vertelt Bosma. Auteurschapsanalyse is wel tijdrovend. "Het duurt vaak zo’n drie tot vier maanden, omdat je ook het andere materiaal uit de zaak moet analyseren en opschonen", voegt de NFI-expert toe.