En met die leeftijdsverificatie is het gedaan met de anonimiteit op internet en daar is het de overheid daadwerkelijk om te doen.

De censuur zet steeds verder door. Opstapje naar het einde van het vrije internet.
Geef het 5 jaar en je zult moeten aantonen dat je gerechtigd bent om internet te gebruiken. Nou, vooruit, 10 jaar.

Hoe ze dat willen gaan handhaven lijkt mij een flinke opgave. Australiërs zijn nogal pragmatisch ingesteld, zo van: We kondigen een maatregel af met alle bijbehorende grote lijnen en eenmaal in werking al vrij snel evalueren en exact de overblijvende gaatjes vullen waar we niet aan hebben gedacht.
Daar is zeker wat voor te zeggen. In Nederland hebben we er een handje van oeverloos te gaan discussiëren omdat maatregelen niet in botsing mogen komen met de EU. (Brussel) Ik ben daar persé geen tegenstander van (EU) maar soms knijp ik wel eens mijn tenen bijeen als er weer eindeloos gebabbeld gaat worden over zaken die op solitair nationaal niveau, dus zonder inmenging van 'papa EU' relatief in een vloek en een zucht uitgewerkt zouden kunnen worden.

Dat is waarschijnlijk ook de reden waarom bijvoorbeeld in dit geval zoiets gewoon van de grond komt met een licht laconieke achtergrond van: eerst maatregelen en daarna zien we wel hoe het uitpakt; het is letterlijk 'ons pakkie an' en geen externe overkoepelende partij 'moeit zich ertegenaan'.

Mijn zegen hebben ze en ik hoop dat het Australië constructief lukt. Het is weer een stapje dichterbij het minimaliseren van Social Media dat teveel wordt misbruikt voor doeleinden die weinig positief sociaal uitwerken.

Social Media heeft de wereld wel echt veranderd en het is er ook niet gelijk leuker mee geworden. Het is wel goed om na te denken of jet al je privacy op wil geven voor alle junk of dat je gewoon een sociaal leven hebt.

Grappig die opmerkingen over dat het gedaan is met de anonimiteit.
SPOILER: dat is het toch wel als je gaat posten op social media.

Prima regel: Kinderen zijn makkelijk te beïnvloeden door de zogenaamde "influencers" en gevoelig voor nepnieuws en complottheorieën.
Dat de media kritisch is begrijp ik wel. Er valt namelijk een heel businessmodel weg door het terugtrekken van adverteerders.

Wellicht is dit een oplossing voor jongere die kwetsbaar zijn voor het verheerlijke van geweld en gebruik van alcohol en drugs door influencers op social media.

Hij heeft gelijk, het richt sociale schade aan, en grote bedrijven zijn nietsontziend in hun pogingen om zo veel mogelijk mensen, waaronder kinderen, zo veel en zo vaak en zo lang mogelijk op hun platform tijd te laten verspillen. En het zou ook goed zijn als kinderen meer buiten zouden spelen.

Aan de andere kant, het is wel heel erg achter de voordeur kijken. De opvoeding van kinderen is een taak van de ouders, het zou niet aan de overheid moeten zijn om op te leggen hoe lang iemand op social media mag zitten en waar en hoe die zijn of haar vrije tijd doorbrengt. Dit "ouders beter ondersteunen" noemen is newspeak voor "wij bepalen wel waar ze bij mogen, uw mening hierin is niet relevant". En dit komt uit het land met een grote firewall naar Chinese stijl om te strijden tegen "CSAM en andere illegale activiteiten", wat uiteraard binnen de kortste keren misbruikt werd om informatie te censureren over voorbehoedsmiddelen, abortus, het webfilter zelf, parodie videos van de toenmalig minister president, euthanasie, en video's over een schietpartij op een school. Je hoeft geen aanhanger van samenzweringstheorieen te zijn om te zien dat het allemaal wel past in een doorlopend process van opheffen van anonimiteit en vrije toegang tot Internet.

Als sociale media schade veroorzaken, pak dan de sociale media aan, niet de (privacy van de) slachtoffers van sociale media.

Klinkt misschien heel vreemd, maar wereldwijd hebben de aandelenbeurzen openingstijden - verschillend in Australië, Japan (Tokyo), Europa (Euronext, Frankfurt), Amerika (New York) en zijn in het weekend en op feestdagen zelfs gesloten. Waarom hebben sociale media dat dan niet? Dat zou om te beginnen al het 24/7 bombardement doorbreken.

Dertig jaar geleden konden we ook prima leven met kranten die één keer per dag uitkwamen. Als je de krant uit had en tussendoor iets tot je wilde nemen, dan nam je een boek of je ging met elkaar een spelletje halma spelen, of je ging buitenspelen of sporten. Dat is niet alleen goed voor kinderen, maar ook voor volwassenen.

Uiteraard kun je sommige internationale faciliteiten wel 24/7 toestaan, zoals bijv. email. Dan moeten mensen een bericht schrijven en WACHTEN tot er een bericht terugkomt. Denk aan al die boeken en cursussen over hoe belangrijk vertraging is voor de geestelijke gezondheid van mensen, bijv. In Praise of Slow (2004) van Carl Honoré. Dus geen instant behoeftebevrediging meer.

Uiteraard kun je dan binnen Australië zelf langere openingsuren hanteren voor bijvoorbeeld: het weerbericht, Australische(!) nieuwsorganisaties, informatie over openbaar vervoer, hotelaccomodaties e.d. Het gaat dan om organisaties die in Australië zelf gebaseerd zijn en die dus ook juridisch aangepakt kunnen worden als ze de wet overtreden.

Maar dan moet die wet natuurlijk wel redelijk zijn. Dus NIET zoals de DSA in de EU, die de overheid een mandaat geeft voor censuur van vaag of niet gedefinieerde "desinformatie".

Overal lijken overheden op de verkeerde weg te zijn. In plaats van hun burgers te empoweren en de overmacht van grote organisaties (overheden en bedrijven) in te tomen om hun eigen burgers te beschermen, gaan ze hun burgers onderdrukken en controleren omdat ze niet bereid zijn de grote organisaties (inclusief zichzelf) aan te pakken.

De recente arrestatie van Telegram-baas Durov en de zaken van Eurocommissaris Vestager tegen bijv. Google maken dat niet anders. Het gaat daar om competitie tussen overheidsmacht en de macht van multinationale bedrijven. Dat heeft niets te maken met respect voor de privacy van burgers of met het empoweren van burgers.

M.J.

Het risico is dan levensgroot dat postings van jou en van mij ook als ongewenst worden bestempeld. Immers, iemand gaat bepalen wat wel en wat niet "ongewenst" is.

De Australische "oplossing" is een ramp om minstens de volgende twee redenen:

1) Zoals anderen ook al schreven: het is desastreus voor de privacy van nette mensen die oud genoeg zijn;

2) Online leeftijdscontrole krijg je onmogelijk betrouwbaar. Kinderen, maar zeker ook mensen die oud genoeg zijn en hun privacy belangrijk vinden (en geen brave Hendrik zijn), zullen zoeken naar manieren om deze "leeftijdscensuur" te omzeilen. En die zullen ze vinden, waarbij zij vaker andere grote risico's zullen lopen. Want ook criminelen zullen hier juist van profiteren.

Omdat social media, net zoals het internet zelf, een mondiale en daarmee een 24-uurs aangelegenheid is en mensen de behoefte hebben om daaraan onbeperkt deel te kunnen nemen op de momenten dat ze dat zelf willen.
Ik moet er niet aan denken dat ik niet met iemand aan de andere kant van de wereldbol kan communiceren omdat de nacht over Nederland is gedaald.
Dat zeker, maar het is ook een bombardement waaraan je jezelf kunt onttrekken - nog steeds. Die vorm van zelfbeschikking moet je erin houden.

Op zich volledig mee eens. Het is een duivels dilemma. Onder andere ook omdat als er een "wedren" ontstaat waarin een overheid (bijv. die van Australië) de leeftijd van alle gebruikers "betrouwbaar" wil controleren, er dan vanzelf druk ontstaat om daarbij steeds verdergaand ook biometrische gegevens te gaan betrekken. Bijv. dat mensen alleen nog toegang tot internet wordt gegund als ze hun irissen, vingerafdrukken en wie weet wat nog meer laten scannen elke keer dat ze inloggen. Dat leidt tot steeds grotere risico's van het misbruik van die biometrische gegevens door criminelen èn door overheden zelf. Tegelijk ontstaat er juist in samenhang daarmee een steeds sterker incentive voor mensen om ook leeftijdscontrole (dus niet alleen "leeftijdscensuur") te omzeilen. Bijvoorbeeld door gebruik te maken van allerlei proxies, waarvoor dan ook een schemerige "markt" ontstaat.

Juist om deze reden kwam ik met mijn (toegegeven, vooralsnog zeer minimalistische en onuitgewerkte) voorzetje, waarbij ik ook het vereiste noemde dat wetgeving "redelijk" moet zijn. Dat betekent ook dat wetgeving kenbaar en transparant moet zijn, net als bijvoorbeeld traditionele wetgeving m.b.t. smaad of laster. Dan mogen grote sociale-media-bedrijven hun grensafbakeningsgevechten uitvechten met overheden, in plaats van dat individuele burgers bijna kansloos worden gemaakt ten overstaan van oppermachtige overheden die wetten zo hebben opgesteld, en ook zodanig interpreteren, dat burgers eigenlijk geen rechten overhouden.

Want je zult het met me eens zijn dat TOTALE vrijheid voor "sociale media" zoals die van Facebook of Telegram ook niet wenselijk is?

M.J.

Is dat écht zo, of gaat het vooral om populistisch geleuter?

Wat kinderen wel en niet te zien zouden moeten krijgen is m.i. in de eerste plaats een taak van hun ouders. Zoals dat altijd al geweest is.

Opmerkelijk trouwens gisteren in het jeugdournaal op TV (ik ben zo oud dat ik daar ook naar kijk :-) - het aantal kinderen dat met justitie in aanraking komt is de laatste jaren gedaald: https://jeugdjournaal.nl/artikel/2536465-minder-kinderen-doen-criminele-dingen. Een klein deel laat zich veel te eenvoudig tot criminaliteit verleiden, maar juist die groep zal zich weinig of niets van "je bent te jong" aantrekken - en vaak hebben zij ouders die sowieso tekort schieten bij de opvoeding van hun kroost.

Vanzelfsprekend moeten social media excessen aanpakken (zoals kinderporno). Ik ben beslist geen fan van Musk (en heb daar bewust nooit een twitter-account aangemaakt), maar met dat vrijheid van meningsuiting belangrijk is, heeft hij wel een punt. Echter door een woelige, op winstbejag gebaseerde, geschiedenis is het zelfreinigend vermogen van twitter (ik vermijd bewust de nieuwe "naam") volstrekt verdwenen.

Social media zijn wat de "bijdragers" en "likers" ervan maken.

Wees gerust!
Iemand kwam al eens met een "brilliante" oplossing daarvoor.
https://usa.kaspersky.com/about/press-releases/internet-passport-will-benefit-security-and-e-commerce

Als ik het goed begrijp, gaat het hier niet (alleen) om het soort inhoud ("content") dat kinderen op sociale media te zien krijgen, maar (ook) om de verslavendheid van sociale media op zichzelf. Het is voor ouders, ook goedwillende ouders met voldoende tijd en energie om hun kinderen liefdevol op te voeden, in de praktijk ondoenlijk om hun kinderen voldoende weg te houden van internet als kinderen daar eenmaal aan verslaafd raken, en met name als kinderen verslaafd raken aan de interacties op sociale media (dopamine en zo).

Ik illustreer dit aan de hand van een metafoor. Je kunt wel zeggen dat ouders die met hun kinderen in een oorlogszone terecht komen, volledig en uitsluitend zelf verantwoordelijk zijn voor de veiligheid van hun kinderen, maar dat is op een gegeven moment niet realistisch meer. De overheid heeft ook een taak om ervoor te zorgen dat die oorlogszone niet doordringt tot in de huizen van ouders en hun kinderen.

De benadering die de Australische regering nu wil volgen (door de overheid opgelegde leeftijdscensuur), is in mijn ogen echter verkeerd, omdat die te vergelijken valt met het opsluiten van ouders EN hun kinderen in de kelder, om ze zogenaamd te beschermen tegen de oorlogszone in de woonkamer en de keuken. Dat is geen echte oplossing. Het nodigt uit tot ontwijkingsgedrag: kinderen en ouders die stiekem naar de keuken sluipen omdat ze honger hebben, en dan alsnog te pakken worden genomen.

De oplossing is om de vijand te verdrijven uit het hele huis en de hele wijk, dus ook uit de woonkamer en uit de straten rondom het huis, zodat er weer een gebied ontstaat waar gezinnen in contact met elkaar als gemeenschap kunnen groeien en bloeien. Waar geen honger is omdat mensen ook weer toegang hebben tot hun moestuintjes en de buurtsuper. En waar mensen als gemeenschap ook kracht kunnen ontwikkelen om grenzen te stellen aan de machtsuitoefening door de overheid. Tot zover de metafoor.

Het aantal jongeren dat met justitie in aanraking komt, is mijns inziens op zichzelf geen goede of voldoende indicator van hoeveel schade er (door sociale media of andere oorzaken) bij jongeren wordt aangericht. Ik denk dat je ook moet kijken naar het levensgeluk van jongeren, hun zelfvertrouwen en "agency". Dat valt moeilijker te meten. Maar er zijn wel studies naar gedaan.

Ik ben het zeer met je eens dat de vrijheid van meningsuiting van wezenlijk belang is, en ook dat zogenaamd "democratische" en "rechtsstatelijke" overheden zich de afgelopen jaren geen betrouwbare beschermers van die vrijheid hebben getoond, maar steeds vaker juist hebben geprobeerd om indirect en soms zelfs tamelijk direct (maar wel verhuld) censuur te plegen. Daarom leg ik de nadruk op het vereiste dat wetgeving op dat gebied kenbaar en transparant is, zodat burgers daar bescherming aan kunnen ontlenen. Dus geen DSA (in zijn huidige vorm) die de overheid onbeperkte mogelijkheden (d.w.z. rechten) biedt tot het plegen van censuur - iets wat in de eerstvolgende crisis tot een ramp kan leiden.

M.J.

En misschien ook met dat anonieme getroll, Sinds mensen anoniem zijn, of denken te zijn, durven mensen van alles. Maar face to face durven ze niks.

Anonimiteit zou verdiend moeten worden op Internet. Iedereen is exposed tot iemand waardig is gebleken om ook anoniem te zijn. In de westerse wereld is anonimiteit totaal onnodig. Want mensen die niks te verbergen hebben hoeven ook niet anoniem te zijn.

Roep om anonimiteit in westerse landen is eigenlijk de roep om alles te kunnen roepen wat anderen kan kwetsen en mensen alleen durven vanuit hun beschermde hoekje omdat ze bang zijn dat hun baas, familie, vrienden het lezen/zien. En dan moet je jezelf afvragen of je wel zo goed bezig bent als persoon. Ik zou bijvoorbeeld wel willen weten of de vader van een klasgenootje er nazistische iedeeen heeft. Of dat buurman aan de overkant op een forum van 12 jarige Minecraft spelers zit.

Whatsapp, is direct aan een telefoon abonnement verbonden. Prepaid lidmaatschap is niet mogelijk. Zo wat is het probleem, dat mensen zich zouden moeten identificeren om geregistreerd te kunnen worden met sociale media.

(nieuwe anoniem)
En wie bepaalt wat "waardig" is? Waardig is een begrip met heel veel betekenissen.
En wat dan wanneer ik een mening openbaar wil maken, die de (Nederlandse) staat onwelgevallig is en waarvan zij heeft aangegeven dat zij zo'n mening gevaarlijk vindt (en daar maatregelen tegen wil nemen)?
Bijvoorbeeld met het recent door de geheime diensten - premier-minister Schoof heeft een carrière daarbinnen opgebouwd - uitgevonden begrip "anti-institutionele extremisten", dat zijn mensen die kritiek hebben op het instituut staat/ rechtsstaat/ democratie e.d.
Mensen met dergelijke meningen worden daardoor getriggerd om hun identiteit geheim te houden, dus anoniem te blijven, uit zelfbescherming, je weet maar nooit.
Jij hebt een wel erg rooskleurig beeld van de westerse wereld (Nederland), vind ik.

Dus ik zou WhatsApp moeten installeren om voortaan op sociale media te mogen? Mallerd.

Wat bedoel je? Je kunt prima WhatsApp gebruiken op zo'n anoniem Lebara simkaartje die je met contant geld bij de lokaale telefoonboer of tankstation koopt.

Dit is slechts een voorbeeld, en er zijn natuurlijk nog vele andere identificatie mogelijkheden te bedenken, waardoor het gebruik van een pseudoniem alleen nog maar tegenover de andere gebruikers mogelijk is.

Wat mij al vele jaren hogelijk verbaast is hoe blind een meerderheid van de mensen kennelijk is voor de invloed van hoe sociale mediabedrijven voor zichzelf advertentie-inkomsten maximaliseren. Op zich is wat ze daarvoor doen politiek neutraal, zou je op het eerste gezicht denken, omdat het niet om de ideologische inhoud gaat maar om het uitlokken van zoveel mogelijk interacties waarbij advertenties getoond kunnen worden. Alleen gaat het dan om zo veel mogelijk interacties, dus om snel reageren en dus om vooral impulsieve reacties in plaats van doordachte reacties. En dat blijkt polarisatie enorm in de hand te werken.

Wat voor het maximaliseren van advertentie-inkomsten wordt gedaan is ondoordacht, intuïtief reageren stimuleren door het in de schijnwerpers te zetten en doordacht, verstandig reageren ontmoedigen door het juist buiten de schijnwerpers te plaatsen. Dat is een vorm van censuur, niet op ideologische maar op commerciële gronden.

Ik heb door de jaren heen meerdere keren berichten gezien over hoe op een universiteit een groep studenten het een poosje zonder smartphone en social media deed, met als resultaat dat die jonge volwassenen, na eerst te moeten afkicken, voor het eerst van hun leven ondervonden wat je met rustig en goed nadenken kan bereiken. Bij die experimenten vielen daarover kennelijk de schellen van de ogen bij mensen die dat kennelijk domweg nog niet hadden meegemaakt. Jonge academici, wel te verstaan, mensen die juist heel goed moeten zijn in nadenken. Het negatieve effect op ons denkvermogen is kennelijk enorm.

Sociale media werken dus als een megafoon op wat snelle reacties oproept, en daar blijken woede en verontwaardiging heel sterk in te zijn. Allerlei partijen die dat doorhebben gebruiken het vervolgens doelbewust om massaal mensen die modus in te trekken om hun eigen agenda te bevorderen. Door woede en verontwaardiging aan te wakkeren dus in plaats van door te bevorderen dat mensen goed nadenken over hoe dingen nou echt zitten. Dat zijn manipulatieve technieken van volksmenners. Brutalen bezaten al de halve wereld, door hoe sociale media werken wordt dat nog eens hevig versterkt en bezitten ze een nog veel groter deel van de wereld.

Wat ik hardnekkig niet zie gebeuren is dat die megafoonfunctie effectief wordt aangepakt, helemaal los van waar de berichten en conversaties inhoudelijk over gaan. We hebben allang het punt bereikt dat degenen die daardoor benadeeld zouden worden, de volksmenners en hun aanhang, dan om het hardst gaan schreeuwen dat hun vrije meningsuiting wordt aangetast. Alleen heb je wel recht op vrije meningsuiting maar niet op een gratis megafoon daarbij die anderen wordt onthouden. Juist dat onthouden ervan aan die anderen is een aantasting van de vrije meningsuiting. Vrije meningsuiting betekent dat iedereen mag uitdragen wat die vindt, maar een selectief recht daarbij op een gratis megafoon bestaat helemaal niet.

En voor wie me op basis hiervan als een overheids- of een MSM-trol ziet: ik heb het niet over wat je mening is maar over hoe goed je erover nadenkt. En ook: ik heb het niet over je recht om die mening te uiten maar over je recht op een gratis megafoon erbij als die aan anderen onthouden wordt. In mijn ogen is goed nadenken over meningen een recht dat wordt aangetast door het surveillancekapitalisme van social media. Ik zeg uitdrukkelijk niet dat je je bek moet houden als je niet goed genoeg hebt nagedacht (en het is ook zeker niet aan mij om te bepalen of dat zo is), ik vind alleen niet dat mensen een megafoon aangereikt moeten krijgen omdat ze slecht nadenken aanwakkeren, en dat is precies wat wel gedaan wordt om de advertentie-inkomsten op te voeren.

Ik zie daar een hoop in misgaan, en de zwaar op advertentie-inkomsten gebaseerde verdienmodellen, met de privacyaantastingen die voor die verdienmodellen nodig zijn, surveillancekapitalisme dus, zie ik als een belangrijke factor daarin. Dus ik denk dat juist om privacy te beschermen en een einde te maken aan effectief dingen als gewenst en ongewenst te bestempelen door de tech- en advertentie-industrie die industrieën aangepakt zouden moeten worden. Niet door op ideologische inhoud van de conversaties te sturen maar door de schadelijke verdienmodellen van surveillancekapitalisme onderuit te halen. En dat is iets anders dan men nu in Australië doet.

Over tien jaar begint het iedereen duidelijk te worden dat ieder huisadres en telefoonnummer een is een op levensomstandigheden en persoonlijkheid gebaseerde versie van het overheidsintranet te zien krijgt, alleen noemen de meeste mensen het nog internet. Als je iets informatiever intranet wil, moet je maar de politiek in.