Sommige mensen in de beveiligingsindustrie zijn leider. Misschien niet in naam, maar wel in technisch kunnen. In een gesprek merk je dat je aan een half woord genoeg hebt en meteen iets klikt. Als het op hun inhoud aan komt dan zwijg je, want je weet dat dit het ultieme gelijk is. Wanneer zo iemand overlijdt, sterft ook een stukje van de beveiligingsindustrie.

Zo'n mens was Jack C. Louis voor mij. Natuurlijk denk ik bij hem aan Unicornscan, maar voor mij persoonlijk is hij onlosmakelijk verbonden met Sockstress. Dat lek gunde Outpost24 mij om te onthullen, sloeg in als een bom en zette natuurlijk ook mijn podcast op de rit.

Wat je dan niet hoort is het nagesprek. "Je moet echt naar T2 komen, daar laten we het zien en dan kan ik je nog meer vertellen", commandeerde hij. Ruimte voor weerwoord was er niet. Dus hing ik op en boekte een ticket naar Helsinki om de kleine conferentie te bezoeken.

Daar werd ik voorgesteld aan Jack, een man die overkomt als een beetje ruwe bolster, blanke pit. We schudden de hand, keken elkaar aan, spraken wat beleefdheden en waren even stil. "Let's cut the crap", zei ik. "Yeah let's smoke", zei Jack. Samen liepen we naar buiten. Ik aan de sigaar, Jack aan zijn sigaret (en nog een en nog een).

Dat ritueel zou zich die avond nog diverse malen herhalen tijdens het eten. Samen praten over de geneugten van Linux en Unix, het einde van de IP-wereld en andere misere. Van Unix hield hij zoveel dat hij het woord zelfs op zijn vingers had getatoeëerd en trots poseerde voor een foto.

De avond was leuk en we hadden elkaar veel te vertellen. Soms lachend, soms waren we dodelijk ernstig en langzaam maar zeker werden we steeds meer aangeschoten. "Gelukkig is mijn lezing lekker laat", zei hij nog voor het slapen gaan.

Maar 's avonds een vent, 's ochtends een vent en dus waren wij er in de ochtend weer. We zagen elkaar glimlachten, wilden wat zeggen en zeiden in koor: "Shut up". Stil zaten we te eten. "Weet je Windows zuigt", zei hij. Ik hem aan en we schoten in de lach. "Linux niet?", wierp ik op. "Daar hebben we het niet over."

Natuurlijk was de demo een festijn en heb ik echt een geweldige ervaring gehad. Robert Lee en Jack lieten mij als slachtoffer van de demo spelen. Discussie gesloten, Sockstress bestond. Jack genoot zichtbaar toen het laatste restje twijfel verdween. Ik pakte mijn koffer en ging naar Nederland terug. Met een Amerikaanse omhelzing, klopje op de schouder gingen we uit elkaar. "Let's be in touch."

Maar zoals dat gaat is dat beleefdheid om te overleven tot de volgende conferentie. Vandaag belde een vriend me om te vertellen dat Jack dood is. Verbrand in zijn houten woning in Zweden. Het moet ongelofelijk snel zijn gegaan. Outpost24 bevestigt het overlijden.

Sommige ontmoetingen zijn vanaf het eerste telefoongesprek apart en dat met Jack was zeker ook het geval. Niet omdat hij dood is, maar omdat hij echt warme gevoelens bij me oproept. Dan weet je bijna nog ieder woord wat gewisseld wordt. De plotselinge dood van de man die ik zo graag op HAR2009 had gezien, doet dan ook echt pijn en raakte me diep. Als ik zo een sigaar ter ere van Jack opsteek weet ik wat hij stilletjes in mijn oor fluistert. Mijn antwoord zal nu zijn: "It doesn't matter because Sockstress beats 'em all. And you made that point."