Heb jij een uitdagende vraag over beveiliging, recht en privacy, stel hem dan aan ICT-jurist Arnoud Engelfriet en maak kans op zijn boek "De wet op internet". Arnoud is van alle markten thuis, maar vindt vooral in technische / hacking vragen een uitdaging. De Juridische vraag is een nieuwe rubriek op Security.nl, waar wetgeving en security centraal staan. Elk kwartaal kiest Arnoud de meest creatieve vraag, die dan zijn boek zal ontvangen.
Vraag: Wij werken aan een project van school. We hebben gekozen voor het testen van de beveiliging: we gaan een eigen wireless access point opzetten met dezelfde naam als die van de school, maar dan onbeveiligd. Als je daarop aanmeldt, sluizen we alles door naar de echte access point maar uiteraard kijken we mee of mensen bijvoorbeeld creditcardgegevens of wachtwoorden voor Gmail of Hotmail invullen langs onze access point. We gaan die niet gebruiken natuurlijk, het is puur om te kunnen zeggen "we hebben zus-en-zo veel wachtwoorden gezien". Denk je dat dit toch strafbaar is?
Antwoord: Dit is een heel creatieve. Het opzetten van je eigen access point met dezelfde naam van een ander lijkt me op zich nog niet crimineel, zolang je het andere access point niet weg gaat drukken of fysiek stukmaakt of zo. Het is geen valsheid in geschrifte, want de naam van een access point is geen geschrift.
Afhankelijk van wat je gaat doen met de gegevens, zou het onderdeel van oplichting kunnen zijn (art. 326 Wetboek van Strafrecht).
Voor oplichting is een aantal zaken vereist:
1. Je moet een valse naam of valse hoedanigheid aannemen (dat doe je met die naam van het access point), of "listige kunstgrepen" dan wel "een samenweefsel
van verdichtsels" hanteren (mooi Nederlands voor social engineering).
2. Je moet het slachtoffer bewegen tot
* de afgifte van enig goed,
* het ter beschikking stellen van gegevens met geldswaarde in het handelsverkeer of
* het aangaan van een schuld / kwijtschelden van een inschuld.
Maar wat krijg je met deze truc? Creditcardgegevens en wachtwoorden. Dat zijn geen "goederen" zoals de strafwet dat bedoelt. Het zijn wel gegevens, maar ze hebben op zichzelf geen geldswaarde. Er is geen legale markt voor creditcardgegevens of voor wachtwoorden, en dat is toch echt noodzakelijk voor de wet om van "gegevens met geldswaarde" te spreken. Om die reden werd in 2006 een man in hoger beroep vrijgesproken: het aanvragen van een pincode onder valse voorwendselen is niet strafbaar.
Wanneer de creditcard gegevens gebruikt worden om ook werkelijk een rekening te plunderen, is wel sprake van oplichting, omdat je dan de bank beweegt tot het afgeven van (giraal) geld. Je licht dan wel de bank op en niet de rekeninghouder.
Het lijkt dus gek genoeg niet strafbaar om iemands creditcardgegevens af te tappen via zo'n access point. De kaart zelf namaken is wel strafbaar, art.232 Strafrecht, mits je maar de intentie hebt om die ook te gebruiken om daar voordeel uit te halen. Ook als hij nog niet werkelijk gebruikt is.
Wel is er nog het algemene verbod op het aftappen van telecommunicatie, art.139c Strafrecht.
Je tapt of neemt gegevens op die niet voor jou bestemd zijn en "die worden verwerkt of overgedragen door middel van telecommunicatie". Dit is strafbaar, tenzij je onder een van de twee relevante uitzonderingen valt (of je de AIVD bent, de derde uitzondering):
Laat ik het eens in de groep gooien: wat vinden jullie? Moet dit kunnen?
Arnoud Engelfriet is ICT-jurist, gespecialiseerd in internetrecht waar hij zich al sinds 1993 mee bezighoudt. Hij werkt als partner bij juridisch adviesbureau ICTRecht. Zijn site Ius mentis is één van de meest uitgebreide sites van Nederland over internetrecht, techniek en intellectueel eigendom. In 2008 verscheen zijn boek "De wet op internet".
Heb jij ook een vraag voor Arnoud en wil jij kans op zijn boek maken? Stuur dan je vraag naar juridischevraag@security.nl
Deze posting is gelocked. Reageren is niet meer mogelijk.