M.a.w.:
1) lees het wachtwoord van de gebruiker
2) controleer of het wachtwoord van de gebruiker juist is
3) indien juist, stuur een in de software voorgeprogrammeerde AES sleutel naar de hardware

Dat geldt voor die Iso certificering ook....dat conformiteit aan de standaard niet gelijk staat aan veiligheid!

Zegt geen flikker

Geen verrassende, maar toch legitieme opmerking van Schneier.
Veel producenten verschuilen zich inderdaad snel/makkelijk achter een standaard alsof dit alles zou zeggen.

FIPS-140 (vooral level <=2, wat je in praktijk altijd ziet) is ontworpen in de tijd dat de Amerikaanse overheid crypto-apparaten nodig had die in beveiligde omgevingen staan, denk aan netwerk encryptors in bunkers enzo. De testspecificaties zijn vrijwel geheel gericht op juiste implementatie van de cryptographische algorithmen (zeg maar interoperability), een beetje dat er logisch gezien niets anders dan de goedgekeurde cryptographische algorithmen/modes/protocollen gebruikt kunnen worden, en een lachwekkende analyse van wat je hier "beveiliging tegen fysieke aanvallen" zou noemen.

Simpelweg past het dreigingsmodel van FIPS-140 niet op wat je in praktijk vaak nodig hebt (aangenomen dat je niet in bunkers werkt). Dus wellicht zijn de sticks wel goed getest, maar alleen tegen aanvallen/fouten die in praktijk niet zo relevant zijn. En ja, daar maakt marketing dankbaar gebruik van.

In andere security evaluatie methoden zoals Common Criteria definieer je wat de eigenschappen zijn die je in het product zoekt zodat je het "veilig" vindt (en daar kun je heeeeel veel verschillende inzichten in hebben) en hoe goed dat getest is. Maar dan nog is het verhaal complex om uit te leggen: er is getest of het product, wanneer het volgens de handleidingen ingesteld en gebruikt wordt, aan die eisen voldoet zelfs als een aanvaller van een bepaalde sterkte aanwezig is.

Als het product niet volgens de handleidingen gebruikt wordt (W2K was "veilig" als het totaal niet met iets in de buitenwereld verbonden werd), er andere eisen relevant zijn (is het wel of niet relevant dat het product beschikbaar is?), of de aanvaller toch meer bleek te willen investeren in de aanval, dan zijn dat allemaal formeel geen fails in de evaluaties. Dit is een bijna onvermijdbaar probleem van alle evaluatie methoden: ergens moet je de grens trekken voor wat je test, en alleen binnen die grenzen zijn je testen geldig. Het is moeilijk om dat duidelijk te communiceren, zelfs als je dat wil (en vrijwel alle markt krachten zijn er juist op gericht om het niet duidelijk te maken maar een warm veiligheidsgevoel over te dragen).