13 miljoen investeren en 42 miljoen winst maken... Zou het echt zo mooi zijn?

Hoeveel 't oplevert (of kost) is mijns inziens minder interessant.
Het lijkt mij hoe dan ook goed om fraudeurs op te vissen, het is dan helemaal prachtig (extraatje) als dat de overheid onderaan de streep minder kost.

(En ja...ook daar zitten weer grenzen aan, maar dit lijkt mij een prima initiatief)

Je bent schuldig, totdat je onschuld bewezen is ?

Dat gebeurd overal maar bij de overheid komt het vaker en sneller in het nieuws. Soms ook expres om iemand of een groep in diskrediet te brengen. Hier hoor je minder van omdat het niet de gemeenschap maar het bedrijf alleen treft.

Ik zou graag het woordje 'ook' willen toevoegen aan jouw reactie ;)

Daar gaan we steeds meer naar toe, ja. Ondanks dat de percentages werkelijke fraude in dit soort hopen data verrekte laag blijken te zijn. Ze vinden het gewoon veel te leuk om met veel bombarie eens flink te gaan grasduinen in al die sappige data die ze jou bij wet verplicht hebben af te staan. Big data is helemaal hip, weetsjewel. En dat de grootste bron van ongeregeldheden eigenlijk iedere keer weer fouten gemaakt door de eigen ambtelijke molen blijkt te zijn, tsja, dat frommelen we wel over vijf jaar in een klein paragraafje in een rapport wat verder toch niemand leest.

Sjoemelen met declaraties is dan ook een vergrijp tegen het bedrijf, niet tegen de gemeenschap; de schade is dat het bedrijf minder efficient loopt. Het is dan ook aan het bedrijf om zoiets uit te vogelen, of het voor lief te nemen, moeten ze helemaal zelf weten.

Bij de ambtenaren van de overheid ligt dat net even anders: Daar is het gemeenschapsgeld bedoeld om aan het nut van het algemeen van de gemeenschap te besteden. Dan is het terecht dat fraude door bekleders van toch vertrouwensposities binnen de hele gemeenschap bekend wordt.

Moet je eens kijken hoe hard zelfs onze zeer publiek frauderende volksvertegenwoordigers aan het pluche blijven kleven.

Je kan op vergelijkbare wijze zeggen dat onterecht allerlei toeslagen krijgen dus het bestelen van de gemeenschap is. Maar dat ligt toch net even genuanceerder. We hebben namelijk zoveel ingewikkelde regeltjes dat je nogal gauw in een situatie terechtkomt waar het tegelijk verplicht is allerlei dingen aan te vragen die je na ontvangst onmiddelijk weer moet terugbetalen want je had er achteraf toch eigenlijk net geen recht op. Daar is nauwlijks doorkomen aan.

Zo was daar de casus van de vrouw die een baan bemachtigde en daarvoor beloond werd met 25k euro boete van het UVW. Het zal vast helemaal kloppen volgens de regels, maar als het uiteindelijke resultaat met geen mogelijkheid is uit te leggen aan de burger, heb je als overheid nog steeds compleet gefaald.

Nu zal het best dat er ook door burgers gefraudeerd wordt, maar door aan de ene kant de kat op het spek te binden (door eerst geld te schuiven en later pas te kijken of dat wel terecht was*) en aan de andere kant allerlei rechten en plichten tot een onbegrijpelijke kluwen te verweven, en daarmee in meerdere lagen steeds ingewikkelder te maken nog door de papiermolen te komen (wat was het, 18 formuliertjes? zeg maar formulieren. grote lange ingewikkelde formulieren.) kun je, mag je er niet blind vanuitgaan dat iedere koe met vlekjes dan dus ook maar een vieze vuile gemeenschapbestelende fraudeur zal zijn.

En dat is wel de houding van de overheid. De ambtenaren hebben de eerlijkheid in pacht en als je niet in hun hokjes past zal er wel iets crimineels mis met je zijn, burger. Ook als de hokjes volstrekt zinloos blijken. Het is als geboren en getogen Nederlander steeds minder leuk om nog mee te doen met het linkse kerkse spelletje van de overheid.


* Wat werkelijk briljant is als je als nieuwbakken EU-burger doorhebt dat je hierheen kan komen, stapels formulieren in kan vullen, daar verschillende stromen gratis geld mee kan opzetten, en vervolgens vrolijk terug kan gaan naar je eigen land en dan te 'vergeten' al die stromen stop te zetten. Je zit lekker ver weg, geen Nederlands ambtenaar die je nog weet te vinden. Makkelijk! (Waarom die rechten in Nederland zo snel beginnen is een interessante vraag. In bv. Duitsland moet je eerst een jaar sociale lastenafdrachten bewijzen, als niet-Duitse EU-burger.)

Vinnik wel een beetje een makkelijke reactie.
Overal, in elke sector wordt hier en daar gefraudeerd. Dus ook bij de overheid.
Men zou alle fraude moeten bestrijden, en inderdaad ook bij de overheid. Maar om nu ieder initiatief af te doen met "eerst naar je zelf kijken...." vind ik wat te kort door de bocht.
Wat binnen de overheid gebeurd ligt nogal onder een vergrootglas. Ik weet helemaal niet zeker of er binnen de overheid significant meer wordt gefraudeerd in vergelijking met het bedrijfsleven, of dat we er alleen veel meer over horen.

Je bent toch nog niet schuldig bevonden? Men gaat controleren of je schuldig bent.

Hoe zit dat dan met snelheid-controles? Is daar ook bezwaar tegen?

Het koppelen van gegevens gaat nu het nut bewijzen.

Ik krijg hier een deja vu gevoel van. Zie https://www.iipvv.nl/nl/content/spookburgers-spookproblemen. Toen bleek bij de eerste onderzoeksronde iets meer dan 60% van de 'mogelijke fraude' onterecht, bij te tweede ronde liep dit op tot iets meer dan 75%.
Het percentage waarover nu sprake is, past in die lijn.

Aan de hand van de toenmalige resultaten kunnen we een voorspelling doen van het percentage dat terecht zal blijken te zijn. Het waren er toen met zekerheid 6 en maximaal 10, oftewel tussen de 0,12% en 0,2%. Dat zal vermoedelijk niet veel verschillen.

Wat moeten we denken van een overheid die keer op keer op dergelijke voorvallen en andere misstanden reageert met nog indringender onderzoeken, nog hardere sancties en nog snellere (dus op minder bewijs gebaseerde sancties). Erkent, of ziet zo'n overheid nog wel dat:

a. Zij ook uit een heel scala aan mensen bestaat die ook fouten kunnen maken en dat dan ook geregeld doen?
b. Zij op de weg de tientonner zijn, en dat fouten daar veel grotere gevolgen hebben?


Daar zit nu juist de knel. In dit geval zou het eerste onderzoek moeten zijn naar foutieve administratie, omdat daar aantoonbaar de overgrote meerderheid van de oorzaken zitten. Bovendien is het nogal een verschil of men met een radarapparaat de snelheid van je voertuig (op dat moment een object) meet en alleen bij overtreding een foto maakt, of een ambtenaar die op de stoep staat en die je zelfs bij de ergste onprofessionaliteit, ongemanierdheid of wat dan ook niet de deur kan wijzen omdat dat dan meteen je uitkering kost wegens 'niet meewerken' (natuurlijk zou je dan gelijk krijgen als je naar de rechter stapt, maar kan je van een uitkering advocaatskosten betalen? Terwijl de advocaat van de gemeente per uur betaald wordt om jou dwars te zitten).

Een aspect dat vaak vergeten wordt in het privacydebat is vertrouwen, of misschien toevertrouwen. In bijna alle vraagstukken blijft die vraag onbeantwoord op tafel: Vertrouwen we (dit) de overheid wel (toe)? Als het antwoord nee is, dan is het zinloos om op te geven over nut en noodzaak, want mensen accepteren misschien nog liever het probleem dan de misstanden. En misschien ook hebben ze gelijk als ze denken dat het middel wel eens erger dan de kwaal zou kunnen zijn...

Vind ik niet. Zorg inderdaad maar dat je als vingerzwaaiende betweter eerst de balken uit je ogen pulkt voor je naar splinters elders op zoek gaat. Dit soort zelfrelativering schitterd steeds harder wegens afwezigheid bij de overheid.

In het geval van het bedrijfsleven staan er reeele kostenrisicos tegenover, waar je bij de overheid nog steeds zeer lucratief kan grootgraaien en dat heeft slechts zeer moeizaam gevolgen. Dat moet uit de samenleving komen, want de overheid wringt zich zelf graag in de vreemdste bochten en strooit met misleidende wc-eend-onderzoekjes om zoveel mogelijk de schijn op te houden en vooral niet toe te geven dat er wel eens wat mis kon zijn. Dat moet dan het goede voorbeeld geven.