Door Anoniem, 09:34 Ik heb hetzelfde met mensen die niet weten waar het over gaat....
Dat de data te makkelijk kon worden opgevraagd, door teveel mensen voor teveel redenen, was slechts een van de problemen. Ik heb sympathie voor je argumenten, en zeker de afgrijselijke kinderporno-zaken zijn niet voor niets de meest gebruikte argumenten van de voorstanders van een bewaarplicht. Je pleit voor een goede balans tussen de inbreuk op de privacy en de zwaarte van het strafbaar feit, en dat is op zich al een beter geluid dan wat veel andere voorstanders (helaas degene die aan de touwtjes trekken) laten horen. Er zijn echter nog meer problemen naast de al genoemde, waaronder:
-Er is een levensgroot verschil tussen de maximale straf (volgens de letter van de wet), en de straf die meestal wordt opgelegd (zoals blijkt uit jurisprudentie). Ik heb in een ander commentaar al eens uitgesplitst hoe je 8 jaar kan krijgen voor het stelen van een fiets als je dit 's nachts met z'n tweeen doet door een schuurtje open te breken (diefstal met verzwarende omstandigheden "nacht", "meerdere personen", "georganiseerd" en "met braak"). Natuurlijk krijgt niemand 8 jaar voor fietsendiefstal, maar de letter van de wet staat het toe. Ik denk dat, wanneer je toegang tot bepaalde gegevens ophangt aan de lengte van de celstraf die er op staat, dit zou moeten gebeuren op basis van de straf die in vergelijkbare gevallen daadwerkelijk is opgelegd, en niet de straf die maximaal zou kunnen worden opgelegd. Als je dit niet doet kom je namelijk al heel erg snel aan meerdere jaren celstraf, zelfs voor zaken waarvoor in de praktijk een korte werkstraf wordt opgelegd.
-De overheid blijkt keer op keer op keer een zeer onbetrouwbare partij te zijn. De lijst met voorbeelden lijkt eindeloos, er lijkt geen enkel machtmiddel te zijn dat, wanneer gegeven, uitsluitend gebruikt wordt voor waar het voor bedoeld is. De letter van de wet regeert, niet de geest of de intentie van de wet. Ik vertrouw de overheid domweg niet meer met geen enkel machtsmiddel, want de kans dat het gebruikt zal gaan worden voor iets waarvoor het niet bedoeld was benaderd 100%. De overheid gebruikt hierbij slinkse middelen om zich meer wettelijke mogelijkheden toe te kennen, bijvoorbeeld via de weg waarbij een wet wordt aangenomen die het mogelijk maakt om maatregel X te nemen in gevallen A en B, waarbij A en B dan overduidelijk gerechtvaardigde gronden zijn. In de wet staat vervolgens dat de definities van A en B, of de lijst met gronden, gewijzigd kunnen worden met een Algemene Maatregel van Bestuur. Vervolgens wordt de AMvB gebruikt om ook gevallen C, D en E toe te voegen als grond, en die toevoegingen hoeven dan niet meer langs de 2e en 1e kamer.
-Uitvoerende organen binnen de overheid (politie, belastingdienst etc) blijken onderling "convenanten" af te sluiten om data en bevoegdheden te delen zonder dat de volksvertegenwoordiging ook maar wordt geinformeerd, laat staan om toestemming gevraagd. De wetgever geeft dus bijvoorbeeld toestemming voor "bewaar het 4 weken", maar de uitvoerden doen "7 jaar". Dit zijn op zijn minst slinkse, maar gevoelsmatig criminele technieken om de wettelijke grenzen die de volksvertegenwoordiging afgeeft te omzeilen. Kortom, je kan ze geen eens een vinger geven, want ze gebruiken slinkse middelen om tegen je zin in je hele arm te pakken.
-Ondanks herhaalde verzoeken uit meerdere hoeken kan niet aangegeven worden hoe zinvol de bewaarplicht nou eigenlijk precies was. De staat heeft zichzelf met ogenschijnlijk nobele doelen als criminaliteit-, fraude- en terroristen-bestrijding een ongekend breed scala aan mogelijkheden toegekend, van een aard en een omvang waar menig dictatoriaal regime vingerlikkend naar kijkt, maar de pakkans en de oplospercentages bij "echte" criminaliteit blijven abominabel laag. Het enige wat de burger merkt is dat de pakkans als hij het kleinste administratieve regeltje overtreden blijtk te hebben heel groot is. De halsstarrige weigering om openheid van zaken te geven en de noodzaak van beleid achteraf met cijfers te onderbouwen roept grote vraagtekens op over de daadwerkelijke noodzaak ervan.
Ik spreek hier mede uit persoonlijke ervaring. Wellicht kleurt dit mijn beeld. Een kleine greep uit de afgelopen jaren, gewoon ter illustratie van hoe de controle van de staat het leven beinvloeden.
-Op enig moment is een groep BOA'ers hier vuilniszakken gaan staan opentrekken t.b.v van een of andere milieu-controle op vuilnis-ophaaldag. Hierbij werden een paar AA-batterijen tussen het huisvuil aangetroffen (hoort natuurlijk niet, maar met kleine kinderen in huis gebeurt dat soms als ze zelf nieuwe batterijen in de Wii-controller doen). Gevolg: BOA'er aan de deur met een dreiging van boetes en ellende. Toen ik aangifte wou doen van een gestolen kinderfietsje kreeg ik echter de vraag "is het nodig voor de verzekering of zo?", en "u mag wel aangifte doen, maar we gaan er toch niets mee doen, dus u kunt zich de moeite besparen" en "ja nou als u dan echt wilt kunt u een afspraak maken om aangifte te komen doen", daar was blijkbaar geen budget of mankracht voor.
-Ik werd staande gehouden voor een blaastest toen ik 's nachts over een provinciale weg naar huis reed. Ik had uiteraard niet gedronken. De agent vroeg of hij in mijn kofferbak mocht kijken. Toen ik zei dat ik daar geen toestemming voor gaf (voor de duidelijkheid: dat is mijn volste recht) kreeg ik eerst de vraag of ik iets te verbergen had, en waarom ik niet mee wilde werken en dat mijn weigering mijn auto te laten doorzoeken toch wel een duidelijk teken was dat ik iets op mijn kerfstok had. Toen ik bleef weigeren vroeg de agent of ik mijn gevarendriekhoek even wilde laten zien ter controle, ik moet immers een gevarendriehoek bij me hebben. Hij liep alvast naar de achterkant van mijn auto, de meeste mensen bewaren die dingen in hun kofferbak, en erin kijken als ik die open doe mag. Ik had mijn driehoek gelukkig onder de passagiersstoel liggen en kon die dus laten zien zonder mijn kofferbak open te hoeven maken. Hier was meneer agent zeer duidelijk niet blij mee, en als hij wilde kon hij deze of gene instantie laten komen (ik meen de douane of zo) die wel het recht hadden in mijn kofferbak te kijken dus of ik toch niet "gewoon" dat wou doen waarvan de wet zegt dat er een bevel voor nodig is (voor de duidelijkheid: in mijn kofferbak lag helemaal niets anders dan een regenjas. Er was dus geen "aanleiding" zoals geluid, beweging, gestommel o.i.d.). Op dat moment kregen ze gelukkig een oproep om ergens anders naar toe te gaan met spoed en kon ik doorrijden. Het punt van dit lange verhaal is dit: De overheid is een entiteit, maar de uitvoerenden, degene die aan de knoppen zitten, die de gegevens zien, die de data bekijken zijn allemaal mensen. Individuele mensen met al hun zwakke kanten zoals de wens hun macht te gebruiken, hun stempel te drukken, zich koning van hun eigen kleine heuveltje te wanen.
Voor de wet krijgt "de politie", of "de gemeente" de bevoegdheid, voor mij is dat echter politieagent meneer De Vries van twee straten verder, of mevrouw Jansen van het gemeentehuis die om de hoek woont. Ik wil niet dat zij kunnen zien waar ik was, en met wie, en welke websites ik bezoek, en met wie ik bel, en waar ik in het weekend naar toe gereden ben, en welke pornosites ik frequenteer, en naar de site van welke politieke partij, organisatie of vakbond ik ga. De inhoud is niet eens relevant, de verkeersgegevens zeggen genoeg. Je hoeft niet te weten welke preciese artikelen ik lees als ik naar de website van een extreem linkse danwel rechtse organisatie ga, je hoeft ook niet te weten wat ik precies zeg, het feit dat ik naar de website van een sm-bondage club ga is genoeg informatie. Dit gaat niemand iets aan, al helemaal niet meneer de vries waar mijn kinderen soms over de vloer komen.
Ik begrijp je oproep, en je argument, maar de prijs is gewoon te hoog, en je kan de staat domweg niet vertrouwen met die gegevens.