1.) De verdachte is hij (voordat de vervolging is aangevagen), te wiens aanzien uit feiten of omstandigheden een redelijk vermoeden van schuld aan een strafbaar feit voortvloeit.

2.) De verdachte is hij tegen wie de vervolging gericht is.

Helaas is het zo, dat de wetgever pas na weerlegging van het bewijs (door de rechtbank) aangeeft dat genoemde huisvader geen dader is. Met andere woorden: alleen de rechter maakt uit wie dader is en wie niet.

Het is dus goed mogelijk dat de betreffende huisvader volstrekt onschuldig is aan heling, maar dat moet eerst vaststaan via de rechtbank. Bovendien kan een dienstdoende agent alleen iemand in zo'n geval aanhouden als er een "redelijk vermoeden van schuld aan een strafbaar feit" wordt geconstateerd. Hijzelf houdt zich niet bezig met vragen als: is deze meneer de echte dader van het misdrijf? Komt men toevalliger wijze in bovenstaande traject terecht, dan wordt de gehele "justitie-procedure"over de persoon uitgegoten (beschreven in het Wetboek van Strafvordering)

Willen burgers voorkomen om in zo'n bovenstaand geval in het hele traject terecht te komen, dan zal men toch uiterst voorzichtig moeten zijn als men via adverstenties e.d. computerspullen koopt. Het is namelijk schering en inslag dat bij inbraken computers worden buitgemaakt en later voor een zacht prijsje worden doorverkocht.

Omdat agenten strafrechtelijk niet vervolgbaar zijn als men iemand onschuldig in de cel heeft opgesloten (strafuitsluitingsgrond van wettelijk voorschrift), kan de burger in zo een geval alleen een beroep doen op schadevergoeding.

Bespaart uzelf dus een heleboel verdriet en ergernis! Kijk dus uit van wie u iets koopt!


De digitale agent.

Gelukkig is de praktijk iets subtieler en beslist een agent niet zelfstandig over de aanhouding.

Er zijn natuurlijk andere wegen dan het strafrecht om een agent die een fout begaat te straffen en om herhaling te voorkomen.

De tip sta ik geheel achter. Een beetje computer koop je niet voor 550 euro, dan kan je aanvoelen dat er iets mis zit.

De digitale burger.

Een vreemde opvatting. De praktijk is wel degelijk (wettelijk) zo dat ik als agent zelf kan bepalen wie ik zal aanhouden. Mits de wettelijke voorschriften zich voordoen. Want als ik dit niet bepaal, wie dan wel?

Het zit 'm in die mits. De wetgever bepaalt wanneer en onder welke voorwaarden de agent tot aanhouding mag overgaan. Dat kan inhouden dat zich een bepaalde situatie moet voordoen of dat de agent alleen na toestemming mag handelen waarbij de agent dus niet zelf de inschatting mag maken.

Mijn punt is dat agenten niet zomaar lukraak mensen kunnen aanhouden zonder daar op aangesproken te worden.

Het is overigens zo dat ook een burger bevoegd is een verdachte aan te houden (voorwaarde is heterdaad).

In geval van digitale criminaliteit (en ongetwijfeld ook dat van andere vormen) leunt dat dan wel heel erg zwaar op de al of niet gebrekkige kennis/inzicht van de betreffende dienst doende wetshandhaver.

Zo zijn er voorbeelden bekend van mensen (lees: slachtoffers) waarvan hun systeem werd misbruikt door een of meerdere criminelen voor een korte of langere duur, waarbij bij constatering herhaaldelijk met politie contact is gezocht om daar wat aan gedaan te krijgen, de instructies van politie zijn uitgevoerd en eventuele afspraken gemaakt (afgezien van het feit dat politie die blijkbaar niet altijd nakomt) - waarbij de goedwillende burgers die notabene hun burgerplicht deden <i>zelf</i> ineens als verdacht werden beschouwd.

Die zijn niet wijs. Met respect voor de handhavers die serieus met hun vak bezig zijn, bestaan helaas tevens collega's die op zijn zachtst gezegt er met de pet naar gooien, met alle gevolgen van dien.

Nalatige agenten blijven doorgaans onberispt op hun plek zitten. Dat is maatschappelijk gezien een kwalijke zaak. Zo bestaat er een regio met een digitale rechercheur die notabene aangeeft o.a. geen logfile's te kunnen lezen, buiten dat hij andere wezenlijke zaken nalaat.

Dat mag niet kunnen!

Dan moet er een lampje gaan branden! Apparaten die bij 2e-hands (fysieke/werkelijke) computerwinkels worden aangeboden zijn welliswaar (spot-) goedkoop maar (aanzienlijk) ouder dan een jaar.

Computers worden immers doorgaans niet na slechts een jaar te hebben gefunctioneerd vervangen. Dat zou kapitaalvernietiging zijn, onwezenlijk.