Mijn oudste hergebruikte password stamt uit 1977. Dat was om "runs" te doen op een IBM mainframe op de universiteit. Met ponskaarten die je dan eerst mocht maken in de ponskamer. Daar stonden apparaten, zo groot als een bureau, met een toetsenbord, en kon je met gaatjes ponsen, 80 karakters op een kaart zetten. Taal: Algol68. De kaarten gingen in een grote kaartlezer, die dan flop-flop-flop gelezen werden. De output kwam dan uit een hele grote lineprinter, waar kettingpapier in zat en die enorm veel lawaai maakte. Dat duurde altijd even, want de hele administratie van de universiteit werd op hetzelfde mainframe gedaan, en die had prioriteit. Er was ook nog ergens een plotter. Dat was een grote monitor, waar al lijnen op getekend konden worden, met een speciale beeldbuis, enkel groen en met een extra lange nagloeitijd, zodat je de lijnen kon zien nagloeien op het scherm en dus het hele plaatje kon zien. Maar daar mocht niet iedereen mee spelen want dat was een heel duur apparaat. Scannen bestond nog niet. Laat staan printen in kleur.
Het password was: qprt
Ik gebruik het nog best vaak. Als er ergens even snel een password in moet waar ik mee bezig ben. Want soms ben ik nog steeds met mooie dingen bezig en heb geen tijd om allemaal passwords te verzinnen. Tegen de tijd dat het menens is, dan zet ik er wel een goeie in. Heel lang en ingewikkeld.
Iedereen mag mijn langst hergebruikte password inmiddels wel weten. Overschrijven, of in een database stoppen. Maar zet er even naast: Van historische en emotionele waarde. Want ik zou het nog steeds kinderachtig vinden als je het zou misbruiken om ergens in te komen waar ik mee bezig ben. Beetje eerbied voor grijze haren graag, met al dat gehack. Want ik heb nog met de moeder van je laptop gespeeld. (Ze was behoorlijk dik, maakte veel lawaai, maar ze was geweldig!)
Het is niet zomaar een password. Ik heb er een sentimentele band mee. Je mag het weten, maar afblijven. Of vraag even of je mee mag kijken.