Door Briolet: Het probleem is, is dat gebruikers gemak willen en als een bank te veel veiligheid toevoegt, de klanten naar een andere bank overstappen.
Dan doe je het verkeerd, als bank. Het is niet zo dat veiligheid en "gemak" een nulsom vormen, oftewel veiligheid is geen synoniem voor ongemak. Dat is wel hoe bijvoorbeeld overheid het graag doet voorkomen, zie het dichtsbijzijnde vliegveld, maar het is niet waar, zie vliegvelden in Israël. ("Wij" volgen hier meestal het voorbeeld uit de VS, experts in pompeus paniekvoetbal, maar niet echt experts in werkelijke veiligheid.)
Of in dit geval, het te kostbaar vinden om met twee pasjes en gescheiden accounts te werken. Zo'n 2e pasje kost je toch een paar tientjes extra per jaar.
Ik denk dat dit vrij makkelijk ondervangbaar is door niet onmiddelijk voor dat extra pasje te rekenen. Zo'n pas kost wat, een euro om te laten drukken en verder niet zo gek veel. Dat geld is dan ook vrij duidelijk "vragen wat we vragen kunnen". Ik herinner me dat rekening
en pas gratis waren, precies waarom ik destijds een postbankrekening geopend heb. Nu betaal ik wat, ruim 30 euro per jaar voor dezelfde, nee ondertussen duidelijk mindere, dienstverlening. Op een rekening die al vanaf het begin af aan redelijk kaal en zonder poespas was.
En nee, ING, dat is jullie niet vergeven. Ik kan gewoon niet makkelijk weg en zelfs als dat wel zou kunnen is er ondertussen geen reëel alternatief meer te krijgen in Nederland. Wat dat betreft zijn banken hetzelfde als zorgverzekeringen: Je wordt geacht "marktwerking" te creëeren door regelmatig over te stappen maar het is een hoop gezeik, te beginnen met het vergelijkend inlezen in veelteveel kleine lettertjes, voor vrijwel geen aanwijsbaar voordeel voor jezelf. Waar is dan de motivatie? Ziedaar het failliet van het model.
De banken kunnen voor elke scheet vragen wat ze willen, wat dus net zo goed iets zegt over hoe effectief DNB is als toezichthouder. Je kan overigens ook goed zien hoe de regeltjes zo zijn opgezet dat alleen bestaande banken of nieuwelingen met goede connecties in het bancaire old boys network bankiertje mogen spelen. Dat helpt ook de klantjes vast te zetten.
Of vergelijk de pasjes die TLS je voor zeveneneenhalve euro laat kopen, minstens iedere vijf jaar, waar eerst nog "saldo" op moet waar TLS weer vier euro extra voor rekent om het er weer af te halen, zodat je effectief elke vijf jaar elf euro vijftig voor lapt voor het hebben van een pasje waar je verder helemaal geen voordeel voor krijgt want het vorige systeem kostte alleen dat al minder en was flexibeler, kon meer, zat je minder in de weg. Dat zo'n pasje iets kost, dat zal best, maar op de schaal dat TLS ze inkoopt mogen ze minder dan een euro kostprijs kosten. Net als de "eenmalige" kaartjes waar je de NS een hele euro voor moet lappen, die mochten inkoop minder dan een dubbeltje kosten toen ze ingevoerd werden, ondertussen wellicht nog een stuk minder. En oh ja, die poortjes lezen net zo goed 2D-barcodes van je zelfgeprinte doodnormale papiertje van een halve cent plus een cent aan veel te dure inkjet-inkt, dus waarom ze niet gewoon een 2D-barcode konden printen op een "oud" kaartje (desnoods in het oude oude iets grotere formaat, die met de gaatjes aan de zijkant) hebben ze ook nooit duidelijk kunnen maken. Oftewel, je betaalt alweer voor iets wat niet in jouw belang is. En dan zie je gelijk ook hoe rot de politiek is, want de kamercommissie die erover ging zei specifiek dat de eenmalige kaartjes best "iets" extras mochten kosten. Terwijl dat dus objectief gezien helemaal niet nodig was, maar ook nog steeds niet in het belang van de reiziger aangezien het hele circus van het begin was opgezet als "noodzakelijk" (ja ja) om de pot "beter" te verdelen, niet om de reiziger te dienen.
Die euro extra, overigens, komt overwegend uit de broekzak van de armlastige, die af en toe met de trein moet maar geen ruimte heeft voor "investeringen" in dood geld zoals de TLS-pas. Goed gedaan, kamercommissie.
En dit is nog voordat we iets verder kijken dan onze eigen neus lang is en opmerken dat de oyster card voor de eindgebruiker niets extras kost en ook het weer terugkrijgen van "saldo" gewoon bij de dichtstbijzijnde automaat kan zonder extra kosten en zonder gehannes met aanvragen invullen met veelteveel persoonlijke informatie en overmaken naar bankrekeningen.
Waarmee ik wil zeggen, die kosten komen voort uit de "dienstverlener" die zich rijkrekent maar daarbij de klant in de kou laat staan. Wat in het geval van banken dus mindere veiligheid tot gevolg heeft.
Een bepaald deel van de bevolking is gewoon niet in staat om risico's te overzien. Dat zie je al aan de hoeveelheid mensen die steeds weer staatsloten, postcodeloten etc kopen. Een nadenkend mens weet dat je gemiddeld altijd verliest. Eigenlijk heel vreemd dat men voor gokken wel geld over de balk smijt, maar op veiligheid juist bezuinigd, terwijl daar de kans op winst veel groter is.
Het is ook de taak van de bank om hier te adviseren en hun expertise te gebruiken om risicos in te dammen zonder dat de klant zich daar al te druk over hoeft te maken. "Je kan ons met je geld vertrouwen" is waar de bank op bouwt. Dus als ze daar al met de pet naar gooien...
Over een pasje opsturen en de bijbehorende pincode op een site invoeren, praat ik al helemaal niet…
Zoals ik al eerder schreef, dit zijn
wat mij betreft vrij duidelijke tekenen dat er iets niet in de haak is, maar ik denk dat je als bank allereerst moet uitzoeken naar waarom iemand die tekenen niet opmerkt en wat de bank had kunnen doen om dat opmerken tot een compleet vanzelfsprekende "natuurlijk ga ik dat niet doen, dat zou mijn bank mij noooooit vragen"-reactie bij de klant te laten leiden. Want dat is hun werk, aangezien ze zelf met pasjes en websites op de proppen zijn gekomen. Vertrouwenswaardige dienstverlening is hun bestaansrecht. Hoeveel is daar nog van over?