Dus ze hebben alleen onderzicht welk "gevoel" mensen hebben en niet gekeken of het ook daadwerkelijk effectief is.

Ik heb in de buurt steeds meer camera's hangen die illegaal de openbare weg filmen maar daar doet de gemeente/politie dan weer helemaal niets tegen, persoonlijjk vind de discriminatie bij de handhaving tegenwoordig bijna een groter probleem dan veel criminaliteit (die vaak in stand wordt gehouden door falend overheidsbeleid: zie drugshandel).

Waar dit onderzoek dus 0,0 (zero) iets over zegt. BS dus.
Daarmee lijkt het doel van cameratoezicht vooral te zijn: het aanpraten van een gevoel bij burgers dat camera's nodig zijn.
Wanneer burgers dat eenmaal hebben, ja, dan kun je een volledige surveillancestaat opbouwen die gedragen wordt - heel belangrijk - door burgers die zichzelf niet meer buitenshuis durven te vertonen - en op termijn ook niet meer binnenshuis - zonder dat er een camera op hen gericht is.
(Waarom wordt de 'selfies'- cultuur zo omarmd door Big Tech?)

De politie gaat er niet zelf achteraan omdat ze regelmatig die beelden kunnen gebruiken en
als er niemand aangifte doet kunnen ze rustig achterover leunen.
Dus doe eens aangifte, eens kijken wat er van komt. Laat het ons weten hoe het gaat.

nep veiligheid dus..

Als iemand in elkaar geslagen wordt zal een camera zeker niet ingrijpen, voordat er followup komt is slachtoffer al in een redelijk slechte staat.
Of daders herkenbaar zijn is nog maar de vraag.
Dus hoe gaat dit bijdragen aan een groter gevoel van veiligheid.

Aanvulling

omdat ik me door het verhaal van de redactie op het verkeerde been heb laten zetten: de enquete onder achthonderd mensen blijkt namelijk één onderdeel van het onderzoek te zijn. Er is dus nog meer.
Er is ook gekeken naar de registratie van incidenten door de camera's en observanten (beeldenbekijkers) en de incidenten die bij de politie zijn gemeld. Er wordt gezocht naar een relatie tussen cameratoezicht en het plaatsvinden van incidenten, of specifieker: een relatie tussen cameraregistraties en bij de politie gemelde incidenten.
Dat klinkt objectiever dan wat mensen voor een gevoel hebben over cameratoezicht.
In deze laatste groep waren overigens de vrouwen oververtegenwoordigd (63%) wat de behoefte aan veiligheid wel eens op zou kunnen schroeven omdat m.i. veiligheidsgevoel in de openbare ruimte sterk met sexe/ geslacht samenhangt; ik heb geen idee of dat al ooit onderzocht is in dit soort veiligheidsonderzoeken.
Verder heeft het onderzoek maar op één soort gemeentelijk cameratoezicht betrekking, namelijk op reguliere, permanente camera's in het kader van het handhaven van de openbare orde; cameratoezicht met het oog op andere doeleinden valt buiten het onderzoek.
De gemeente Almere plaatst ook tijdelijke (mobiele) camera's, bijvoorbeeld wanneer er ergens een explosie is geweest èn de gemeente heeft nog een waaier aan camera's die voor andere doeleinden zijn geplaatst (verkeer, afvalbehandeling, bescherming gemeentegebouwen e.d.). Ook (meestal tijdelijke) "politiecamera's" (= door de politie geplaatst) vallen er buiten.

Het idee van de gemeente is om met camera's de openbare orde te handhaven d.m.v. vier subdoelen:
1/preventie;
2/interventie;
3/opsporing achteraf (géén taak van de gemeente, maar van het OM);
4/ veiligheidsgevoel in de openbare ruimte.
Dat is nogal een lijst, dus ambitieus.
De onderzoeker merkt vooraf op dat hard bewijs voor het effect van cameratoezicht door de complexiteit van de kwestie zo goed als onmogelijk is. Gemeentelijke evaluaties hierover zijn dan ook kwalitatief slecht.

Ad preventie. Bij uitgaansgeweld blijkt m.i. dit in eerste instantie te werken, maar na een bepaald niveau niet meer. Bij anderssoortige incidenten (overvallen) lijkt ook zoiets te gebeuren en treedt er mogelijk een verplaatsingseffect op.
In elk geval is de problematiek zo complex, is het preventieve effect van cameratoezicht zo moeilijk hard te maken dat de gemeente aan dit doel de minste aandacht besteedt en dit naar de achtergrond heeft verschoven. De onderzoeker: "preventie lijkt nauwelijks een rol te spelen in de gemeentelijke afwegingen" (pag. 20).
Het expliciete doel van de camera's, namelijk het handhaven van de openbare orde (overlast en criminaliteit) blijkt slechts een deel te zijn van wat er allemaal met de beelden van de camera's gedaan wordt. De camera's bestrijken dus veel meer, oftewel, wat onder het "handhaven van de openbare orde" valt wordt flink uitgebreid.
Dat laatste is volgens mij onvermijdelijk omdat het "handhaven van de openbare orde" een vage omschrijving is, wat uitdijing in de hand werkt.
Vormen een bedelaar of een wildplasser, parkeerproblemen (op plaats 1 in Almere Buiten, op plaats 2 in Almere Stad) of een winkel- of fietsendief (op plaats 2 in Almere Buiten) een bedreiging van de openbare orde? En wat te denken van "verdachte situaties" (op plaats 1 in Almere Haven)?
De onderzoeker stelt (terecht) deze vraag.
Waar eindigt orde en begint wanorde? En hoe ernstig ("bedreiging") is dat? Het antwoord op deze vraag heeft een subjectieve component.
Noch de gemeente, noch de onderzoeker definiëren wat zij onder "openbare orde" verstaan. Dat is behoorlijk fundamenteel. Het doel wordt uitsluitend relatief geformuleerd: meer preventie, meer interventie, meer voldoen aan een maatschappelijke behoefte en een groter veiligheidsgevoel.
Door deze relativering van het doel dat bereikt moet worden ontstaat het gevaar van een kritiekloze, ongereflecteerde benadering, zonder begrenzing aan de bovenkant, oftewel, waar houdt het op?
De gemeente lijkt de complexiteit van preventie te laten voor wat het is en probeert m.i. de haar door het bedrijfsleven opgedrongen camera's (overheidsgeld!) te verdedigen door er zoveel mogelijk andere (registraties van) incidenten bij te slepen ("de camera ziet alles") om nut en noodzaak te kunnen onderbouwen. Dit leidt onherroepelijk tot een verwatering van het begrip "handhaving van de openbare orde". Een begrijpelijke reactie en een tamelijk machteloze.
Er ontstaat dan een zichzelf versterkend effect: de camera's staan er, de "maatschappelijke behoefte" (van de ondernemers) groeit, dus er wordt door de gemeente gezocht naar een rechtvaardiging van deze situatie, zij moet de toestand 'verkopen', wat op den duur kan leiden tot letterlijk het verkopen van data, die de beelden bevatten.
Naarmate ik me meer in het onderzoeksrapport verdiep krijg ik meer het gevoel van een machteloze lagere overheid, die het op moet nemen tegen de wetmatigheden van het laatkapitalisme wat de kleintjes (ondernemers) het eerst opeet.

Ad interventie, proactief cameratoezicht. Hier blijkt in de gemeentelijke praktijk de meeste nadruk op te liggen.
Om vanuit de gemeentelijke cameratoezichtruimte succesvol te kunnen interveniëren, m.n. om bij beginnend geweld deëscalerend in te kunnen grijpen, moet de waarneming hiervan het eerst door de observant in de cameratoezichtruimte plaatsvinden. Dit blijkt echter overwegend (Almere Stad: 73%) niet te gebeuren.
De observanten in de cameratoezichtruimte lopen hier dus achter de feiten aan, ze reageren op wat ze via andere kanalen (telefoon, politieportofoon) aan meldingen over geweld binnenkrijgen.
In tegenstelling tot wat de onderzoeker beweert, die m.i. in zijn analyse van te weinig onafhankelijkheid t.o.v. de gemeente/politie getuigt, vind ik deze uitkomst wijzen op een duidelijk ontbreken van de proactieve mogelijkheden van cameratoezicht. Oftewel, cameratoezicht blijkt in Almere géén toegevoegde waarde te hebben op het gebied van het kunnen deëscaleren van geweldsincidenten (interventie). Een percentage van 27% in Almere Stad, 3% in Almere Buiten en 0% in Almere Haven is te laag.
De volgende conclusie van de onderzoeker kan ik dan ook niet onderschrijven: "dit laat zien dat actief cameratoezicht helpt bij het vroegtijdig signaleren en de-escaleren van geweldsincidenten" (pag. 29).

Ad opsporing. Het aantal opgevraagde en verstrekte camerabeelden is sinds 2016 om onduidelijke redenen sterk gedaald. "De meerwaarde van camerabeelden voor opsporingsonderzoek is onbekend" (pag. 34); dat wordt door de politie op geen enkele manier geregistreerd.
De onderzoeker stelt echter dat uit ander (gemeentelijk) onderzoek blijkt dat camerabeelden op allerlei manieren kunnen bijdragen aan opsporing (die evaluaties waarvan hij eerder heeft gesteld dat die van slechte kwaliteit zijn..).

Ad veiligheidsgevoel. Zie bovenstaande over de mogelijke vertekening door vrouwen.
Uit buitenlands onderzoek blijkt dat mensen zich ook onveiliger kunnen gaan voelen door camera's, vooral wanneer ze deze tegenkomen op plekken waar ze die niet verwachten. Blijkbaar associëren mensen camera's met onveiligheid: een plek met veel camera's zal wel een onveilige plek zijn (want anders zouden ze er niet hangen). Het kan dus twee kanten uit met het veiligheidsgevoel.

Er zijn vier criteria waaraan de gemeente toetst of cameratoezicht ingezet mag worden:
1/ noodzakelijkheid: wordt meestal met het aantal gemelde openbare orde incidenten in verband gebracht; wat natte vingerwerk is want bij welke ratio camera's/incidenten is sprake van noodzaak? Dit probleem wordt nu "opgelost" door de ratio's in verschillende (centrum)gebieden onderling te vergelijken (in Almere zijn dat: Almere Stad, Almere Buiten en Almere Haven)
Er lijkt m.i. een verplaatsing van overvallen en straatroven te hebben plaatsgevonden van Almere Buiten naar Almere Haven; de onderzoeker trekt deze conclusie niét. In Almere Haven staan nu sinds 2022 (5) camera's. Ook hier liggen ondernemers dwars wanneer de gemeente cameratoezicht wil inperken o.b.v. verminderde noodzakelijkheid/ proportionaliteit.
2/maatschappelijke behoefte: die blijkt groot te zijn, m.n. ondernemers blijven roepen naar steeds meer camera's in de openbare ruimte.
Wanneer cameratoezicht dreigt ingeperkt te worden vanwege ontbrekende noodzakelijkheid en proportionaliteit (overvallen in Almere Buiten) gaan ondernemers (en in navolging daarvan gemeenteraadsleden) op hun achterste poten staan: er mag géén camera verwijderd worden. M.n. het bedrijfsleven blijkt daarmee een stuwende kracht achter gemeentelijk cameratoezicht te zijn.
De gehanteerde redenering hierbij verloopt in een cirkel: wanneer het aantal incidenten afneemt is dat een bewijs dat de camera's werken (en mogen ze dus niet verwijderd worden omdat dan de incidenten weer terug komen), wanneer de camera's niet werken is dat een bewijs dat er meer moeten komen.
Bij een cirkelredenering heb je geen onderzoek meer nodig.
Een interessante vraag zou zijn wat de achtergronden hiervan zijn, dat is m.i. een apart onderzoek waard: de veiligheidsbehoefte van (kleine) ondernemers.
De vraag: "Vindt u cameratoezicht een goede aanvulling op de inzet van politie en handhavers?" vind ik niet neutraal, maar sturend door de toevoeging: "aanvulling op".
Dit terwijl in de Almeerse praktijk de politie zich in 2019 juist (fysiek) terug heeft getrokken uit de gemeentelijke cameratoezichtcentrale waardoor de communicatie slechter is geworden en daarmee het aansturende vermogen van de camera-observanten (realtime interventie).
3/proportionaliteit: die blijkt sterk locatiegebonden te zijn, er zijn grote verschillen tussen camera's: in Almere Stad neemt 50% van de camera's 90% van de incidenten waar. Dit betekent dat de helft van de (99) camera's eruit kan.
Maar hier verzet de onderzoeker zich tegen (wat volkomen irrationeel is): "zo'n camera kan juist die vluchtende dader van een overval hebben gefilmd".... 1 x per jaar.
De proportionaliteit van cameratoezicht wordt bewaakt door het OM die een aanwijzingsbesluit (voor een cameragebied) moet goedkeuren.
4/subsidiariteit: die kan onmogelijk objectief vastgesteld worden. Als het probleem "groot genoeg" is om cameratoezicht te rechtvaardigen (punt 3 en 1) dan vinden de meeste gemeenten het wel best.
Ook de algemeen gangbare formule "dat cameratoezicht het sluitstuk is van een breed pakket aan maatregelen" komt hier van pas.

Eindconclusie (wijkt af van die van de onderzoeker).

Het cameratoezicht in Almere leunt overwegend op de "maatschappelijke behoefte" d.i. de behoefte van ondernemers. Volgens het gemeentelijke beleidskader kan dat nooit de zwaarst wegende reden voor cameratoezicht zijn. Dat vindt het OM ook.
Bovendien kunnen ondernemers veel zelf oplossen i.p.v. de gemeente daarvoor op te laten draaien.
Of de nagestreefde doeleinden van de camera's ook behaald worden is volslagen onduidelijk resp. is wèl duidelijk, namelijk: niet. Gespecificeerd:
-preventie: veel te complexe kwestie; deze doelstelling heeft de gemeente dan ook opgegeven.
-interventie: het cameratoezicht, lees: de observanten in de cameratoezichtcentrale reageren alleen, maar hebben zelf nauwelijks het initiatief; er is dus geen sprake van proactief cameratoezicht.
-opsporing: geen relevante gegevens over bekend.
-veiligheidsgevoel: dit is a/ een subjectieve aangelegenheid en b/ zeer manipulatiegevoelig.
Het verband tussen het plaatsen van camera's en een (hoger) veiligheidsgevoel berust op een verondersteld verband tussen camera's en veiligheid.
Zolang dat verband in zijn algemeenheid onduidelijk is, is elk gevoel daarover vooral een geloofsartikel.