Door Anoniem: Door Reinder: Door Anoniem: Ik noem dat toch gewoon liegen hoor. Want die Van Huffelen weet natuurlijk best wel beter. Ze probeert in opdracht van haar baasjes ons een rad voor ogen te draaien.
Waarom noem jij het beestje niet ook gewoon bij zijn naam? L-I-E-G-E-N.
Of ben jij ook zo'n politico.
Nou ik bedoelde het ook nadrukkelijk zwaarmoedig hoor, maar dat is duidelijk niet helemaal goed overgekomen. Het is het soort taalgebruik waar dit soort politici, of beter gezegd de ambtenaren die de antwoorden op kamervragen formuleren, in uitblinken. Ze voeren het in, op allerlei bezwaren en vragen komt het antwoord "Nee hoor, maak je niet druk, het wordt niet verplicht", en technisch, of juridisch zo je wil, klopt dat dan ook. Het wordt niet bij wet verplicht, er komt geen sanctie als je het niet doet, er komt geen wet waarin staat dat het verplicht is, maar als je het niet "uit jezelf vrijwillig" doet word je leven lastig gemaakt op een veelheid van manieren.
Oké ik snap het. Maar inhoudelijk komt het natuurlijk wel op liegen neer. Want je probeert mensen te bedonderen door ze gerust te stellen terwijl je het addertje onder het gras niet laat zien. Noem het dan bedrog of zoiets. (...)
Je zou wat @Reinder uitlegt kunnen samenvatten als: formeel liegt staatssecretaris Van Huffelen niet, maar materieel liegt zij wel. Dat is iets wat je de laatste decennia overal ziet toenemen, niet alleen bij politici, maar ook in het bedrijfsleven en in de rechtspraak. Men verschuilt zich achter formele protocollen (bijvoorbeeld in de gezondheidszorg en het onderwijs) en achter formele interpretaties van de wet (in de rechtspraak), terwijl men de werkelijke doelen - of althans de als "werkelijk" gepresenteerde doelen - van werkmethodes en wetten negeert. Dit is een enorm ethisch probleem, want het ondermijnt het vertrouwen tussen deelnemers aan de samenleving, en zonder vertrouwen is er geen goede samenwerking mogelijk. Zonder goede samenwerking gaan onze economie, onze welvaart, onze veiligheid en ons levensgeluk achteruit.
Daarom vind ik politici als Pieter Omtzigt, Renske Leijten, Caroline van der Plas, Fleur Agema en Gideon van Meijeren interessant. Die durven, los van waar ze staan in het traditionele politieke spectrum van links-rechts, lastige vragen te stellen en ongemakkelijke waarheden te benoemen. De vraag is natuurlijk of zij dat nog steeds zouden doen als ze niet meer in de oppositie zaten, maar zelf bestuurlijke macht hadden. Daar ben ik eerlijk gezegd minder gerust op.
Hoe dan ook, je voelt bij hen enige vorm van een geweten en bewustzijn dat nog niet volledig gekneed is door de behoefte om aan te sluiten bij de wensen van machthebbers, zoals je in de Tweede Kamer bijv. bij parlementariërs van GroenLinks, PvdA, CU, VVD, D66 en CDA zo duidelijk ziet, die keurig hun opdrachtjes uitvoeren en ondertussen een zelfbeeld cultiveren dat ze wakkere, dappere volksvertegenwoordigers zouden zijn.
Door Anoniem 21-03-2022, 20:11 uur: (...) Want een maatschappij vervalt niet van de ene op de andere dag in een maatschappij die wij momenteel verachten bij anderen. Zoiets gaat stapje voor stapje, beetje bij beetje, soms een sprong voorwaarts, soms hinkelend, soms een stapje terug.
Hier en daar een vaccinatieplicht, of beperking van vrij reizen op basis van CTB of Social Credit Score, sleepnetten die tegen wettelijke bevoegdheden ingaan, WOB's waar geen medewerking aan wordt gegeven, afschaffen van referendums, doordrammen van klimaat miljarden, open grenzen ondanks stijgende woningnood en de vraag of dat de wereldwijde CO2 footprint ten goede komt, bij voorbaat uitsluiten van kerncentrales, uitsluiten van politieke tegenstanders en dat democratie noemen, censureren van ongewenste meningen, achterhouden van onwelgevallige informatie, afstaan van meer en meer soevereiniteit en burgerlijke tegoeden en rechten aan ondemocratische mogendheden, de lijst gaat door en door. Zelfs politiestaten en zelfs staten waar burgers moeten vrezen voor hun leven vanwege hun eigen overheid, de wereld kent de nodige schandelijke praktijken, in allerlei vormen en maten, maar die zijn allemaal ergens begonnen om te worden wat ze nu zijn.
Het thema is hetzelfde de wereld over. De huidige macht wil haar macht consolideren en uitbreiden, potentiële tegenstand in de kiem gesmoord. En dat is het "spel" dat overal "gespeeld" wordt. Om te voorkomen dat zoiets uit de hand loopt is ooit democratie, mensenrechten en een reeks aan andere rechtsstatelijke spelregels bedacht. In hoeverre houdt de huidige macht zich aan die spelregels van weleer? Van zeg een aantal decennia terug. Of is er een soort van afkalving en andere interpretatie van die spelregels waar te nemen, zo door de jaren heen? (...)
Goede vragen. Mijn indruk is dat in een land als Nederland de huidige macht behoorlijk wat middelen inzet (die een rijk land zoals Nederland zich kan veroorloven) om formeel nog aan sommige spelregels te voldoen, terwijl de machthebbers die spelregels materieel (dus in het echt) al lang niet meer respecteren. Er wordt een soort theaterstuk opgevoerd dat we nog in een democratie en een rechtsstaat leven. Dat toneelstuk wordt opgevoerd in de vorm van rituelen (bijv. herdenkingsrituelen van de Tweede Wereldoorlog waarbij plechtig geroepen wordt: "Dat nooit weer!") en een waanzinnig aantal procedures (waarbij dan gesuggereerd wordt dat al die lange procedures ook zouden betekenen dat dingen "zorgvuldig" en "onafhankelijk" worden gedaan).
Mijn indruk is dat dit toneelspel op zijn laatste benen loopt en bijna niet meer valt vol te houden. Vandaar ook dat de spelregels de laatste tijd, en met name sinds de corona-crisis, door onze machthebbers steeds openlijker en brutaler bij het vuilnis worden gezet, en dat de pogingen van bepaalde "deugdmensen" (bijv. in het parlement, maar ook wijd en zijd in de bevolking) om te ontkennen wat er gebeurt en om te eisen dat we de overheid/ de regering blijven "vertrouwen" omdat die "het goed bedoelt", steeds schriller klinken. Hun wereld en hun zelfbeeld worden steeds minder houdbaar, maar ze willen zich niet bewust zijn van hun eigen angst en opportunisme.
Wat kun je als gewoon mens doen in zo'n situatie van toenemende corruptie, toenemende autoritaire onderdrukking en toenemend hysterisch geroep dat "men het goed bedoelt" en er "geen reden is voor paniek" (over het gedrag van de machthebbers) maar dat er juist wel reden voor paniek zou zijn (die dan "zorg" of "risico" wordt genoemd) over allerlei andere thema's waarmee de machthebbers ons willen opjagen en bang maken? Ik denk o.a. het volgende:
- de onaangename werkelijkheid van dit moment onder ogen durven zien - we leven niet meer in een democratische rechtsstaat;
- zorgen dat je levensonderhoud minder afhankelijk wordt van de van bovenaf georkestreerde formele processen die als leugenachtige rituelen dienen, zodat je minder gedwongen kunt worden daaraan mee te doen;
- zelf de waarheid blijven spreken tegen mensen die daarvoor enigszins open staan, en niet meedoen aan de leugens;
- verbinding en samenwerking zoeken met andere mensen die de groeiende officiële waanzin en onderdrukking ook onder ogen zien. Dus eigenlijk: eigen gemeenschappen stichten met eerlijke, in eerlijk overleg tot stand gekomen spelregels en mensen die zich daar oprecht ook aan willen houden.
Ik besef dat dit zeker geen volledige oplossing is. Die weet ik niet, en als ik hem wist zou hij waarschijnlijk niet geschikt zijn om op dit forum te gaan verkondigen.
M.J.