Door Anoniem: Door Anoniem: Het gaat alleen maar erger worden en niet beter.
De overheid wil z'n glibberige tentakels in elk deel van uw leven hebben en dat lukt ze aardig.
Het meerendeel lijkt dat ook wel lekker te vinden.
Goede zaak.
Zoveel mogelijk bagger en troep van het Internet.
Het is een vrijgevochten bende geworden.
Vrijheid betekent ook verantwoordelijkheid.
Niet alles moet maar kunnen.
En nu jij weer.
Inderdaad moet niet "alles" maar kunnen. Om ervoor te zorgen dat er zo min mogelijk dingen gebeuren die "niet kunnen" (lees: niet mogen), hebben we wetten. In die wetten is de grens vastgelegd van waar de overheid zich wel en niet mee bemoeit. Die wetten worden geïnterpreteerd door onafhankelijke rechters, die in openbare vonnissen inzichtelijk maken hoe zij dat doen. Op die manier wordt het recht kenbaar voor iedereen, en dat is van wezenlijk belang. Immers, alleen als wet en recht kenbaar zijn, kunnen burgers geacht worden "de wet te kennen".
Wat de regering (Yesilgöz, De Jonge, van Gennip) nu wil doen, is zich buitenwettelijk met het leven van burgers gaan bemoeien, namelijk met het legaal gedrag van burgers op internet. In plaats van te zeggen: "Er gebeurt iets onwenselijks, wij moeten een wet maken om dat te verbieden", zegt de regering nu: "Er gebeurt iets onwenselijks, maar dat gaan we niet bij wet verbieden (dat vinden we te moeilijk), maar via een buitenwettelijke 'strategie' moeilijk of onmogelijk maken." Immers, de regering zegt nu dat de strategie zich richt op: ‘content die ervaren kan worden als onwenselijk, maar niet op grond van wettelijke kaders verwijderd kan worden’.
Neem ter referentie het verschijnsel van kinderporno op internet. Dat is allang bij wet verboden. Als iemand betrapt wordt op het verspreiden van kinderporno, dan wordt diegene streng bestraft. Het gaat dan NIET om "borderline content", maar om uitingen die duidelijk over de grens heen zijn.
Neem nu het verschijnsel "kritiek op de regering" op internet. Dat is niet bij wet verboden. Maar in de ogen van sommigen (bijvoorbeeld de regering) misschien wel "onwenselijk". Nu gaat de regering van het belastinggeld van iedereen, inclusief critici van de regering, een strategie bedenken om vaag gedefinieerde of ongedefinieerde inhoud van internet weg te houden.
-- Chantage, gericht op internetplatforms --Stel bijvoorbeeld dat een parlementslid stelt dat de regering ondemocratisch en zelfs crimineel handelt. Dat is in de afgelopen jaren wel eens gebeurd. Dat kan dan door de regering of een regeringsgetrouwe ambtenaar "onwenselijk" worden gevonden, en zelfs als "desinformatie" worden beschouwd. De regering wil dan in "dialoog" met internetplatforms zoals bijvoorbeeld Youtube om deze uitlatingen te censureren. En doordat de Digital Services Act (DSA) aan EU-overheden al een mandaat geeft om het internetplatforms moeilijk te maken en hun boetes op te leggen, heeft de regering een middel om Youtube onder druk te zetten (lees: te chanteren).
Dus doet Youtube (of een ander internetplatform) wat de regering vraagt en censureert kritische uitlatingen als zijnde
"legal yet harmful content" of als "desinformatie". Het lijkt opvallend veel op het Chinese verbod op
"picking quarrels and provoking trouble" (xunxin zishi zui). Het Chinese regime is dan tenminste nog
relatief eerlijk, doordat ze dit uiterst vaag gedefinieerde vergrijp in een wet expliciet strafbaar stellen. Onze eigen regering wil blijven pretenderen dat kritiek niet strafbaar is, maar die kritiek ondertussen wel op niet-transparante manieren onderdrukken met behulp van een "strategie" van "dialogen" met internetplatforms.
Sinds de coronacrisis hebben we gezien dat volstrekt legitieme kritiek op het regeringsbeleid of op misleidende uitlatingen van met de regering verknoopte "experts" op die manier wordt gecensureerd (en dat die censuur ook door pseudo-"onafhankelijke", met het overheidsapparaat vernetwerkte rechters wordt toegestaan).
Je kunt van een regering, gevuld met politici en hun netwerkpartners niet verwachten dat ze zuiver onderscheid maken tussen enerzijds "schadelijk voor de maatschappij" en anderzijds "politiek gezien voor henzelf niet voordelig". Ze zullen die twee altijd met elkaar verwarren, omdat ze nu eenmaal hun eigen politieke belangen gelijk stellen aan het algemeen belang van de maatschappij. Zo verkopen ze zichzelf aan de burgers, en om zichzelf zo te kunnen verkopen, moeten ze er zelf ook in geloven.
Ze gaan dan, net zoals bijvoorbeeld Xi Jinping of andere autoritaire machthebbers, denken: "Wij weten beter wat goed is voor het volk dan het volk zelf, en daarom mogen wij het volk en individuele burgers dwingen om te doen wat wij willen." Bijna altijd blijkt dan dat dit vooral voordeel oplevert aan een elite in plaats van aan het volk.
Daarom zijn geschreven wetten zo belangrijk om onze vrijheid te waarborgen. Omdat die letters op papier staan, kan een regering niet zo makkelijk doen alsof ze er niet zijn of dat ze niks betekenen. Een regering
moet de wet volgen. Dat heet het legaliteitsbeginsel.
Een "strategie" om wettelijk toegestane uitingen toch te onderdrukken, is lijnrecht in strijd met het legaliteitsbeginsel dat één van de fundamenten vormt van de rechtsstaat. Een regering mag niet iets doen zonder wettelijk mandaat, en ook niet iets dat in strijd is met de bedoeling van de wet.
-- Het legaliseren van het uitschakelen van het legaliteitsbeginsel --Let wel, het gaat hier om een
openlijk uitgesproken "strategie". Dat is iets anders dan heimelijk truukwerk. De regering vraagt van het parlement om expliciet in te stemmen met het opzij schuiven van een grondbeginsel van de rechtsstaat om bepaalde doelen te bereiken. Dit is een verzoek aan het parlement om het opzij schuiven van de rechtsstaat te "legaliseren".
Je krijgt dan het soort pseudo-rechtsstaat met wetten zoals: "De koning mag alles doen wat hij wil". Of: "De minister mag uitlatingen strategisch censureren zonder te hoeven uitleggen waarom." Kortom, wetten die zeggen dat willekeur van de regering en van ambtenaren is toegestaan.
Mensen kunnen dan beweren dat we nog in een "rechtsstaat" zouden leven, want "het staat immers in de wet dat de regering dat allemaal mag doen". Maar in feite heeft het natuurlijk niets meer met een rechtsstaat te maken.
Deze ontwikkeling is overigens niet nieuw. Ik heb dit de afgelopen vijfentwintig jaar al zien gebeuren in het bestuursrecht, waar rechters steeds verder zijn gegaan in hun interpretaties dat de overheid van alles met willekeur mag doen. We zijn in het bestuursrecht al zo'n vijfentwintig jaar lang op weg naar uitschakeling van de democratische rechtsstaat. Collectief stopten de "onafhankelijke" bestuursrechters (enkele incidentele uitzonderingen daargelaten) hun kop in het zand, keken weg en colludeerden met het bestuur, dat zich gaandeweg steeds meer heeft veranderd in een heersend regime.
Steeds vaker zie ik bij Nederlandse mensen met wie ik praat, een mindset waarin ze denken dat het "onverantwoordelijk" zou zijn om kritiek te uiten of zelfs maar kritisch na te denken over wat onze eigen overheid doet. Ze vinden dat je moet "uitgaan van de goede bedoelingen van de regering" en dat je, als je de regering wantrouwt, fout bezig bent en eigenlijk aan een "conspiracy" (samenzweringstheorie) doet. Ze willen niet zien dat wat een (in formele zin "democratisch" gelegitimeerde) regering "goed en nodig" vindt, heel erg slecht kan zijn voor de samenleving.
Jongere generaties zullen moeten opkomen voor onze vrijheid en ons recht, omdat oudere generaties daaraan verraad hebben gepleegd.
Helaas lijkt het of een flink deel van onze jongere generatie eerst nog een keer in de valkuil wil stappen van de misleidende en illusoire gedachtengang: "Regeringswillekeur garandeert orde. Orde garandeert veiligheid. Veiligheid garandeert een prettig leven voor ons."
Hoe vaak moet de les nog geleerd worden, ten koste van vele slachtoffers, dat het in de praktijk niet zo werkt?
M.J.