Tot hoe ver terug moet je bewijslast hebben van "oud" geld?
Ik heb ook nog verschillende crypto ooit zelf gemined maar daar heb ik natuurlijk allang geen bewijs meer van.

In hoeverre (juridisch) heb je de plicht voor bewijslast? en dan vnl. en hoeverre gaat een rechter mee met jou (bvb. je verdoet aan een bewaarplicht van 7 jaar) om alsnog een aanklager in het gelijk te stellen bij zaken voorgaande aan een bewaarplicht periode? Het lijkt mij sterk dat dit voor eeuwig is.

Dit heeft natuurlijk niets te maken met recht. In een rechtsstaat ligt de bewijslast dat er sprake is van fraude etc. bij degene die dat aan wil tonen (OM of Belastingdienst), niet alleen op papier, maar ook in het echt.

Een wet die alleen op papier geldt, maar niet in het echt, is geen wet.

Gaat de politie straks ook zeggen: "Jij woont in de buurt van dat huis waar ingebroken is, bewijs maar eens dat je het niet gedaan hebt, je was daar in de buurt."

Maar ja, overheid trekt zich tegenwoordig weinig meer aan van de wet. Rechters gaan daarin mee, die hebben ook niet meer zoveel met de wet.

Het probleem is ook dat door de jaren heen cryptoplatformen of wallets verdwijnen. Dus dan boek je het over naar nieuwe opties en soms opgesplitst in meer delen omdat de koers sterk gestegen is.

Voorheen was er geen belangstelling door belastingdienst en banken dus veel mensen uit de begin tijd zullen amper documentatie hebben.

Ik had ze verdiend in 2016 met bug bounties. Gelukkig nog wat documentatie van bewaard want vorig jaar mocht ik een KYC onderzoek van de Rabobank ondergaan... Uiteraard nooit eennuitkomst gehoord, de rekening bestaat nog.

Met het advies van de rijksoverheid, weliswaar voor financiële gegevens voor de belastingdienst, zou ik zeggen dat 5 jaar een redelijke termijn is voor dit soort onderzoeken. Denk dat met dit advies veel burgers hun financiële gegevens niet langer zullen bewaren dan 5 jaar en het daarmee niet mogelijk is, met dit advies van de rijksoverheid, om te bewijzen waar het geld vandaan is gekomen.

Bron: https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/inkomstenbelasting/vraag-en-antwoord/hoe-lang-moet-ik-mijn-financiele-administratie-bewaren

Arnoud,

Hoe sterk is "Die 10.000 euro komt van twee antieke Delfts blauwe tegeltjes die ik gekregen had van mijn oma en heb verkocht op een beurs", of als moderner alternatief "een paar zeldzame Magic The Gathering kaartjes"?

Ik neem aan dat je op een verzamelbeurs gewoon voor contant geld een verzamelobject mag verkopen aan een andere particulier zonder dat je daarvoor een sluitende administratie moet bijhouden.

Dat hangt ervan af of er "iets schimmigs om je heen hangt". In te vullen met de subjectieve beleving van een politieagent. "Schimmigheid" staat weliswaar niet als strafbaar feit in het wetboek van strafrecht, maar daar valt wel een mouw aan te passen.
Vroeger hadden we de onschuldpresumptie. Die tijd is voorbij. Gelukkig zijn er alternatieven: marteling (Guantanamo en rendition, tegen terroristen), haatzaaien, publieke veroordeling en cancelen (tegen wappies, genderkritiese akeligerds en iedereen die ooit een beetje dom is geweest), heksenproces (tegen heksen), de "Assange-behandeling" (tegen journalisten en klokkenluiders), smaadproces (tussen Johnny Depp en Amber Heard of tussen Wagatha-voetbalvrouwen, dat de beste moge winnen!). Gaat lekker zo!

Er zijn m.i. twee situaties :

Een werkelijk onderzoek en eventueel vervolging door de belastingdienst , waarbij de BD inderdaad moet _bewijzen_ dat bezit zwart is .

En het verkrijgen van diensten door instellingen die op basis van Wft "goed genoeg" hun klanten moeten controleren.
In dat geval moet jij 'aannemelijk genoeg' bewijzen aan de instelling (bank, crypto beurs, notaris) dat je bezit legaal is.

Hier is het de instelling die als belang heeft om niet 'medeplichtig' te zijn , en wat jij zegt moet "goed genoeg" zijn dat, mocht het toch fout geld zijn - ze voldaan hebben aan hun onderzoeksplicht .
10K is feitelijk klein bier, en ik gok dat er niet eens naar gevraagd wordt, of dat een antwoord als 'tegeltjes van oma' best voldoet . Voor een bedrag van 10K . Ik heb m'n auto verkocht en geen nieuwe genomen kan ook.

Maar stel, ben je bent 28 en hebt 4 ton die je naar crypto's wilt schuiven . En je verhaal is alleen "ik heb een beetje gehandeld en dat liep wel goed" , ja, dat bezit heb ik al vijf jaar, en verder terug gaan de afschriften niet.
Dan zal de beurs, bank of notaris waarschijnlijk tegenstribbelen om jou als klant te accepteren.

Volgens mij is de herkomst van mijn cash volkomen duidelijk. Want er staat een handtekening op van de centrale bank die het uitgegeven heeft. Ga het dan daar aan die vent van die handtekening maar vragen.

Verder bewaar ik echt geen bonnetjes thuis. Het biljet is het bonnetje zelf al. Banken vertrouw ik niet meer, vooral omdat ze zèlf zo goed hun best doen om te laten weten dat ze niet te vertrouwen zijn. Dus minimale saldi aanhouden en mijn geldautomaat staat thuis. Zit niet eens een pincode op.

Technisch plegen we er belastingfraude mee ook. Want we zijn niet getrouwd, hebben geen partnerovereenkomst of zo. Maar als eentje van ons bijvoorbeeld nieuwe sokken wil kopen, of nieuwe tanden, dan gaat het gewoon van het stapeltje. Van wie het was, geen idee. Wel een fijn idee dat je bij het winkelen niet voor joker kan komen te staan met een geblokkeerde kaart. Maar op zich, als je juridisch niet als gezin geregistreerd staat dan is geld van de ene naar de andere feitelijk belastbaar. We weten zelf de herkomst ook niet meer, dus hoe los je dat dan op.

Het probleem van een aantasting van grondrechten ontstaat wanneer de diensten van zulke instellingen beschouwd moeten worden als "vitale" of "essentiële" diensten die mensen nodig hebben om deel te kunnen nemen aan de samenleving. Zonder bankrekening kunnen mensen in de Nederlandse samenleving bijvoorbeeld niet meer meedoen. Als een bank zegt: wij weigeren jou de mogelijkheid bij ons een bankrekening te openen omdat wij er niet zeker genoeg van zijn dat jouw bezit (volledig) legaal is, dan heeft dat in de praktijk een punitief effect (een straffend effect) op die persoon en op diens leven.

In een rechtsstaat mogen essentiële diensten daarom niet aan een burger geweigerd worden zonder bewijs dat die burger de wet heeft overtreden - en ook dan nog moet er nog sprake zijn van proportionaliteit in de maatregelen die worden getroffen.

Vergelijk het met een gevangenisdirectie die tegen een gevangene zegt: "Wij zijn er niet voldoende van overtuigd dat jij je in onze gevangenis netjes gedraagt, en daarom krijg jij voorlopig, voor onbepaalde tijd, van ons geen drinkwater meer."

Dat zouden wij terecht onaanvaardbaar vinden. Maar de logica die overheid en banken volgen, en die ze met de Wft (Wet op het financieel toezicht) en anti-witwasregelgeving van de EU ook menen gelegaliseerd te hebben, is in wezen dezelfde.

Op Wikipedia (https://nl.wikipedia.org/wiki/Witwassen) lees ik onder het kopje "Rode vlaggen" een lijst van zaken die de facto als verdacht worden aangemerkt:


Dit zijn, precies zoals het in Wikipedia wordt aangeduidt, indicatoren dat er wellicht witwassen in het spel is. Sommige van die indicatoren zijn op zichzelf uitermate zwak. Bijvoorbeeld: "onwilligheid bij de klant tot het verstrekken van informatie". Misschien wil een klant bepaalde informatie wel gewoon privé houden, om volstrekt legitieme redenen.

"Een vermoeden dat de hoeveelheid [geld] wordt gecamoufleerd door te smurfen" is strikt genomen niet eens een indicator, maar alleen... een subjectief vermoeden.

En dan heb ik het nog niet eens over "vermoedens" die in opdracht van een bank door "AI" kunnen worden gegenereerd - zonder dat zelfs maar één bankmedewerker weet of begrijpt op welke gronden de betreffende AI-bot aan een klant een "code geel" of een "code oranje" toekent. Zie bijv. ook de discussie in de reacties onder: https://www.security.nl/posting/852709/ (poll van Security.nl over AI in de rechtspraak) en onder: https://www.security.nl/posting/852488/Gelderse+kantonrechter+gebruikt+ChatGPT+in+vonnis+over+zonnepanelen.

Op basis van dergelijke indicatoren of vermoedens mag een instelling (nogmaals: in een rechtsstaat waar grondrechten van natuurlijke personen worden gerespecteerd) geen essentiële dienstverlening aan burgers weigeren. Dat mag pas als er bewijs is van malversaties. Met andere woorden: het moet voor burgers mogelijk blijven om, zolang er geen bewijs is van een misdrijf, een bankrekening aan te houden en die te gebruiken voor transacties die nodig zijn voor hun levensonderhoud - inclusief zakelijke transacties als ze een eigen bedrijf hebben of door een bedrijf gemachtigd zijn.


De onderzoeksplicht van banken gaat in een rechtsstaat niet boven de grondrechten van burgers, en ook niet boven de eis van een rechtmatige, niet-discriminerende omgang door instellingen met burgers. Een bank kan wel denken: "Uit statistieken blijkt dat in Nederland een hoger percentage van mensen met een bepaalde huidskleur malversaties pleegt ten opzichte van het malverserende percentage van mensen met een bepaalde andere huidskleur." Dat mag echter niet leiden tot, of bijdragen aan, beslissingen om dienstverlening aan mensen met een bepaalde huidskleur te onthouden, terwijl die dienstverlening in gelijke omstandigheden aan iemand met een andere huidskleur wèl zou worden verleend.

In datzelfde Wikipedia-artikel wordt een aantal maatregelen genoemd die op gespannen voet kunnen komen te staan met het respecteren van de grondrechten van burgers:


Dergelijke maatregelen kunnen ertoe leiden dat een bank meent te mogen en zelfs te "moeten" binnendringen in het privé-leven van klanten, bijvoorbeeld door zich te gaan verdiepen in hun gezinssamenstelling en persoonlijke relaties. Heeft de klant een vriendin, woonachtig op de Britse Maagdeneilanden (een belastingparadijs), dan wordt dat misschien verdacht gevonden. Als er gevraagd wordt naar persoonlijke relaties en de klant weigert te zeggen wat zijn of haar huwelijkse staat is, dan kan dat ook weer verdacht worden gevonden ("risico-indicator").

In Nederland mag een werkgever bij een sollicitatie niet van een vrouw eisen dat zij vertelt of ze wel of niet zwanger is. Maar een bank lijkt tegenwoordig, met een beroep op KYC, wel van klanten te mogen eisen dat ze van alles over hun persoonlijke privé-omstandigheden vertellen en dit laten registreren in een data-systeem waaruit de bank gegevens deelt met de overheid, zonder dat de klant enige controle heeft wat er wel en niet wordt gedeeld.

Dit past niet bij een rechtsstaat.


Dan ben jij kennelijk niet bekend met hoe bijvoorbeeld gemeentelijke instellingen omgaan met uitkeringsgerechtigden. Dan is 10k beslist geen klein bier.


"Tegenstribbelen" is een vaag, ontwijkend woord. Het gaat erom of een beurs, bank of notaris dan mag weigeren om diensten voor je te verrichten.

Stel bijvoorbeeld je wilt een huis kopen en je vraagt om een hypotheek. Mag de bank zo'n hypotheek dan weigeren vanwege "indicatoren" of "vermoedens"? Mag de bank dan bijvoorbeeld aan jou hogere eisen van "kredietwaardigheid" stellen dan aan andere klanten bij wie de bank niet zulke "vermoedens" krijgt - of zou dat discriminatie zijn?

Als zo'n instelling wantrouwend is, dan mag die instelling een tip geven aan bevoegde opsporingsautoriteiten (bijv. een inspectie), en die autoriteiten kunnen dan beslissen of ze een onderzoek gaan instellen of niet. Als ze een onderzoek instellen, dan zullen ze ofwel moeten bewijzen dat de onderzochte persoon betrokken is bij een overtreding of misdrijf, ofwel het onderzoek moet zonder consequenties blijven voor de rechtspositie van die persoon, en ook voor diens mogelijkheden om legaal in zijn of haar levensonderhoud te voorzien en te genieten van zijn of haar privé-leven.

Dat is hoe het in een rechtsstaat zou toegaan.

Als het om bewijsvoering gaat, dan is er nog de vraag wat er telt als bewijs. In het Engels bestaat de term "circumstantial evidence", te vertalen als "indirect bewijs". In het Duits wordt het geloof ik "Indiz" genoemd, in het Frans "présomption", te weten een "faisceau d'éléments ou d'indices".

Het feit dat een ervaren lezer van Tarot-kaarten overtuigd is van iemands schuld, omdat alle kaarten (en nog wel onafhankelijk van elkaar!) daarop wijzen, telt niet als indirect bewijs. In de bekende zaak-Lucia de Berk (waarin de verpleegkundige ten onrechte tot levenslang werd veroordeeld voor moord) werd duidelijk hoe rechters ook met zg. "statistisch (indirect) bewijs" de mist in kunnen gaan, als ze eenmaal op deels subjectieve gronden op een bepaald spoor zitten. Ook in de Toeslagenaffaire werden mensen op grond van indirect (deels via computers gegenereerd) bewijs de facto gestraft voor zogenoemde "fraude" die ze niet hadden gepleegd.

M.J.

@ M.J.
Als er dan een princes op een ministerie haar geduld verliest, terwijl ze haar leven lang niet meer hoeft te werken, dan gaat ze ook aan de paal. Misschien een paar keer echt over haar zeik gegaan. Maar zou ik ook doen. Hoef je geen princes voor te zijn. Maar als je het per ongeluk bent, dubbele problemen. Aan de ene kant zal ze er geen boterham minder over hoeven eten. Aan de qndere kant vies om te gaan lopen zeuren als ambtenaar met alle zekerheden die je daar hebt. Dat is het grotere schandaal.

De democratie bestaat bij gratie van de kroon. Ok, de kroon kon op een gegeven moment niet anders. Je moet er dan nog maar zin in hebben om het te doen. En te zwaaien van bordessen.

Mij mag Laurentien zo in mijn bek spugen. Als ze gelijk heeft, zo vaak als ze maar wil. Vooral omdat er geen motief voor eigen gewin achter kan zitten. Maar goed, ik ben ook geen ambtenaar. En ik hoef ook geen lintje.

Het belang van het toeslagenschandaal is hoe compleet blind men ervan uitgaat dat wat in de database staat klopt. Of in een spreadsheet. Daar zou wat van geleerd kunnen worden. Met de AI die er al is en eraan komt, nog veel belangrijker geworden dan roddelen over een princes. Zelfs als het misschien af en toe achter de schermen een kutwijf is. Dat is de bal zien maar de wedstrijd missen.

Het is niet dat iets in een database staat dat het ook klopt. Volgens de AVG heb je inzage en correctierecht. Als daar netter mee omgegaan was dan had de princes ook lekker thuis kunnen blijven.

Die bewaarplicht van 7 jaar is alleen voor de bank. Zelf bewaar ik helemaal niets, ook geen bonnetjes van de mediamarkt "voor garantie" etc.

Je haalt er van alles bij onder meer inhoudelijk naar de zaken te kijken.
Het gebeuren met onverklaarbaar vermogen gaat niet om kleingeld.

Stel jij leeft van bijstand en toeslagen wegens een gebrek aan inkomen en vermogen.
Ineens bezit je een aantal huizen en is voor een paar miljoen aan bitcoins.
Dan wordt de vraag waar dat ineens allemaal vandaan komt heel interessant. Daar heb je met een enkel gebeuren als L.deBerk geen excuus dat je situatie onverklaarbaar is.

Het toeslagenschandaal begon ergens in de jaren 80 met 2005 kreeg het zijn beslag dat iedereen voor zichzelf een goede financiële planning zou maken en dat er geen ondernemers met creatieve verdienmodellen zouden zijn.
Die politieke wensdroom blijk een droom buiten de realiteit
Met dat herstel Laurentien is er hetzelfde aan de hand met onbeperkt geld blijven claimen volgens aangedragen emotionele belevenissen. Geen wonder dat zoiets gaat wringen. De schade komt bij anderen

Ik neem aan dat u weet dat u giften boven een bepaalde waarde aan moet geven bij de belastingdienst. Ik neem aan dat u dit gedaan hebt en daar dan ook netjes een papierwinkel van heeft. Ik begrijp uw probleem niet.

Leuk voorbeeld. Als een bijstandsgerechtigde ineens een aantal huizen bezit, dan is-ie om te beginnen à la minute geen bijstandsgerechtigde meer. En ja, dan ligt een onderzoek natuurlijk voor de hand. Heeft-ie een erfenis gehad, of had die speedboat in het Caraïbisch gebied waarin wat restjes poeder en zijn bibliotheekpas werden aangetroffen, misschien toch iets met hem te maken? Als ik een bijstandsinspecteur was, zou ik dat zeker een goede aanleiding vinden voor een onderzoek, en ik zou dan zeker ook even contact opnemen met wat collega's bij bepaalde andere instanties die zich met opsporing en handhaving bezighouden. Sterker nog, ik zou daarvoor zelfs een speciale afspraak maken, buiten het reguliere handhavingsoverleg om.

Waar het in dit topic echter over gaat, is de vraag waar de bewijslast ligt. Die ligt ook in zo'n voorbeeld als jij nu beschrijft, nog steeds bij het OM en de Belastingdienst (en in dit voorbeeld ook: de gemeente). Dat lijkt me in dit voorbeeld ook helemaal geen probleem.

Hoe dat dan gaat? Nou kijk, je nodigt die nietsvermoedende bijstandstrekker uit voor een "gesprek over zijn kansen op de arbeidsmarkt" (m.a.w. een routine-gesprek), waarbij je wel enkele stevige politieagenten bij de uitgang van het spreekkamertje laat postvatten zodra de op zichzelf sympathieke bewoner op zijn stoel heeft plaatsgenomen. Dan confronteer je hem met de feiten. Je vraagt: "Hoe kom jij aan een villa in Wassenaar, een landgoed in Midden-Frankrijk, een bananenplantage in Nicaragua, twee SUV's die je niet goed kwijt kunt op straat voor je sociale huurwoning en nog een paar miljoen euro aan bitcoins?"

De bijstandstrekker trekt wit weg en zegt dat hij eerst met z'n advocaat wil spreken. Kat in't bakkie.

Een iets realistischer (maar nog steeds ludiek) voorbeeld is denk ik een aardige middenstander die niet in de bijstand zit, omdat hij een ondernemer is met een net voldoende renderend telefoonwinkeltje en nog een friettent. Elk jaar keurig op tijd met een relatief simpele belastingaangifte. Nu wil deze keurige middenstander een rijtjeswoning kopen in Zoetermeer, en vraagt daarvoor keurig een hypotheek aan bij een grote Nederlandse bank. Hij brengt ook wat eigen geld in, namelijk anderhalve ton - op zich niet vreemd. Maar omdat hij met een Spaans accent praat, vertrouwt de bankmedewerker het zaakje niet, en vraagt waar die anderhalve ton vandaan komt.

De man zegt dat dit een aflossing is van meerdere leningen die hij in de afgelopen zeven jaren aan een vriend heeft verstrekt voor een start-up in Brazilië. Inmiddels is de start-up een succes en daarom heeft hij dit geld nu teruggekregen, met rente. De leningen zijn destijds ten laste gegaan van de opbrengsten van die telefoonwinkel en die friettent en toen keurig geboekt onder het kopje "innovatiekosten". Vandaar dat de winkel en de friettent misschien wat minder leken op te leveren dan gebruikelijk in die branche. Ja, het rente-percentage voor de leningen was zeer hoog, omdat het een zeer risicovolle start-up was, dus nu heeft hij flink winst gemaakt. Maar hij wist dat zijn vriend een goede zakenman was, daarom durfde hij het aan. De man overhandigt gewaarmerkte kopieën van Engelse vertalingen van een aantal Braziliaanse documenten om e.e.a. aannemelijk te maken.

Variant 1: hoewel er op zich geen speld tussen het verhaal valt te krijgen, weigert de bank toch om de hypotheek te verstrekken, met als argument: "Wij vertrouwen het niet en wij kunnen vanuit Nederland niet nagaan of die Braziliaanse papieren wel helemaal echt zijn, d.w.z. echt-echt, en niet vervalst door een Braziliaanse malafide notaris." De man toont zich geschokt en teleurgesteld: hij heeft alles netjes volgens het boekje gedaan, en toch krijgt hij geen hypotheek, hoewel hij aan zijn winkel en zijn friettent wel voldoende vast inkomen ontleent om daarvoor in aanmerking te komen. Als gevolg daarvan blijft hij een sociale huurwoning bezet houden, ten koste van andere mensen met een lager inkomen.

Variant 2: omdat er op zich geen speld tussen het verhaal valt te krijgen, verstrekt de bank de hypotheek, maar geeft tegelijk een tip aan een landelijke dienst die zich met het opsporen van witwas-praktijken bezig houdt. Die besluit de zaak te onderzoeken. Want iemand die praat met een Spaans accent, dat is toch wel verdacht...

Variant 2A: het blijkt dat de man bona fide is, althans in grote lijnen, voorzover de opsporingsdienst kan constateren. De man leeft nog lang en gelukkig in zijn Zoetermeerse doorzonwoning. Einde verhaal.

Variant 2B: de opsporingsdienst ontdekt, mede dankzij samenwerking met internationale collega's, dat de man de boel belazert en bovendien tot aan zijn nek in de drugshandel zit. Kort nadat de man zijn doorzonwoning in Zoetermeer heeft betrokken, is er voldoende bewijs verzameld en wordt hij gearresteerd. Hij zal de komende tien jaar niet in die woning doorbrengen, maar in een bijzonder beveiligde inrichting, ook wel gevangenis genoemd.

Variant 2C: na onderzoek lijkt het of de man bona fide is. Knarsetandend moeten de bank en de opsporingsdienst toezien hoe de man jarenlang geniet van zijn Zoetermeerse doorzonwoning. Totdat... er op een dag via een buitenlandse bron een tip binnenkomt dat de man mogelijk de ex-vriend of zelfs ex-echtgenoot is van de huidige, vermoedelijke UBO van twee firma's in Mexico en Belize. Sommige opbrengsten van die firma zijn mogelijk uitgeleend aan een brievenbusfirma ergens op een zonnig eiland in de Stille Oceaan, en van daaruit misschien wel belegd in bitcoin. Het onderzoek wordt alsnog weer opgepakt. Ga verder bij Variant 2B.

Waar het om gaat, is dat er bij varianten 2A, 2B en 2C eerst bewijs moet worden geleverd voordat de autoriteiten de man op enige wijze (informeel of formeel) mogen bestraffen. Zo gaat dat in een rechtsstaat.

Variant 1 daarentegen is niet in overeenstemming met de basisbeginselen van een rechtsstaat.

M.J.

dus je bent schuldig aan terrorism totdat je je onsschuld kunt bewijzen?
lekker weer

Even een "op-hoofdlijnen-en-kort-door-de-bocht-reactie", omdat het anders een te lang, onleesbaar verhaal zou worden met te veel mitsen en maren ("nuances").

Topambtenaren, en dan vooral Haagse, hebben in Nederland een buitensporige, ondemocratische macht, die ze aan elkaar van generatie op generatie doorgeven. Het is een kliek met rafelrandjes, met een attitude dat ze niet gehoorzamen aan hun democratisch gekozen bestuurders, maar die bestuurders managen. Die kliek wil zoveel mogelijk digitalisering, onder andere omdat digitale systemen een prettig sturingsinstrument zijn. Want daarmee kun je als ambtenaar maximale sturingsmacht uitoefenen, en tegelijk heb je minimaal contact met het volk, d.w.z. het aangestuurde object. Kijk maar hoe succesvol al die fraudeurs in de toeslagenaffaire konden worden aangepakt! Alleen jammer dat er wat idioten kwamen die begonnen over "waarheidsvinding" en "rechtvaardigheid". Hoe dan ook, al met al wordt digitalisering door de topambtenaren zeer gewenst.

Dan verschijnt er een prinses ten tonele. Die prinses is net als die topambtenaren niet democratisch gekozen - dat schept alvast een band. De prinses zoekt goede doelen om haar uitermate gepriviligeerde leven mee te vullen en het imago van het koningshuis te versterken. Dat accepteren die ambtenaren, dat vinden ze zelfs fijn, want de privileges van het koningshuis leiden de aandacht van het volk af van de ondemocratische macht van de ambtenarentop. Glijmiddel voor het bestuur. Dus gaan ze vriendelijk met de prinses praten, helpen haar met het zoeken naar "goede" doelen.

Bingo! Er is een prima "goed" doel waarmee de prinses het beleid van de ambtenaren kan ondersteunen, terwijl het naar buiten toe lijkt of ze het volk hiermee steunt. Namelijk het doel van "digitale inclusiviteit". Het idee om gewone of kwetsbare mensen te helpen om te overleven in de digitale jungle die ondertussen door de topambtenaren, aangespoord door big tech, op volle kracht over Nederland wordt uitgerold. "Digitale inclusiviteit" helpt om de digitale gevangenis die er wordt gebouwd, een nobel sfeertje te geven en om die gevangenis te normaliseren. Win-win! De prinses laat zich graag inzetten als een soort gevangenispriester. Tot zover is er in de ogen van de topambtenaren niets aan de hand, alles gaat goed. Ze willen zelfs welwillend kijken naar de wens van de prinses om haar gevangeniswerk aan te merken als "liefdadigheid" en aan haar daartoe opgerichte stichting een fiscaal vriendelijk ANBI-keurmerk te verlenen, als hiervoor een manier kan worden gevonden die niet te veel maatschappelijke weerstand oproept.

Dan gebeurt het toeslagenschandaal. Ondanks jarenlange tegenwerking van de topambtenaren komt er aan het licht welke rampen de digitale gevangenis bij gewone mensen kan aanrichten. Zelfs de Raad van State (die jarenlang met de andere topambtenaren samenwerkte om e.e.a. onder het vloerkleed te vegen) ziet zich gedwongen publiekelijk verontschuldigingen aan te bieden.

Vervolgens gebeurt er nog iets ergers. De prinses krijgt eigen ideeën. Haar morele gevoelens verzelfstandigen zich en kunnen niet meer helemaal worden gekneed door de topambtenaren. Zij wil zich nu inzetten voor slachtoffers van de digitale gevangenis die ze eerst zelf heeft geholpen om te bouwen - slachtoffers van de toeslagenaffaire. Ze laat het pleiten voor "digitale inclusiviteit" (d.w.z. digitale gevangenschap) voortaan over aan haar zwager Maxima, die hiervoor wat later op de vingers zal worden getikt - want ongekozen leden van het koninklijk huis worden niet geacht zich met politiek te bemoeien. De poging om digitalisering als een puur technische maatregel aan de goegemeente te verkopen, mislukt.

Ondertussen is de prinses echter al een andere koers gaan varen met haar steun voor slachtoffers van de toeslagenaffaire, en maakt vervolgens een grote fout. Ze neemt haar eigen liefdadigheid serieus. Daar is die liefdadigheid niet voor bedoeld, in de ogen van de topambtenaren. In de ogen van de topambtenaren is die liefdadigheid namelijk een communicatie-instrument om het ambtelijke beleid te bevorderen. Maar ja, de prinses heeft een zekere leeftijd bereikt en wil het gevoel hebben dat ze wat nuttigs doet met haar privileges.

De topambtenaren ondermijnen en saboteren de pogingen van de prinses om daadwerkelijk wat te betekenen voor de slachtoffers van de toeslagenaffaire. Na het zoveelste kunstje dat haar wordt geflikt, gaat de prinses, zoals jij het verwoordt, "over de zeik" (ik zou iets respectvoller zeggen: "door het lint" - die beeldspraak past ook beter bij wat leden van koninklijke families publiekelijk doen, namelijk lintjes knippen en lintjes uitdelen.) Dit is de kans waar de topambtenaren op hebben gewacht. Ze maken gebruik van hun achterkamertjes-connecties met de media om over de prinses te roddelen. Zo wordt zij uitgeschakeld.

Ze mag nu thuis gaan reflecteren over het feit dat ze zelf in een gouden afdeling blijkt te zitten van de kooi die ze in een eerder stadium zo ijverig heeft meegeholpen om te bouwen voor andere, minder geprivilegeerde mensen.

Dit is uiteraard maar één scenario, één verklaringsmodel. Ik ben er niet bij geweest. Het kan ook nog anders aflopen, afhankelijk van de connecties van de prinses en hoe ze die gaat inzetten. Zou ze steun krijgen van koningin Maxima en aan welke touwtjes zou die dan kunnen trekken? Ik betwijfel het. Maxima heeft haar eigen agenda. Hoe dan ook, we weten het niet. Waarschijnlijk gaat er een kleine of iets substantiëlere gezichtsreddende operatie plaatsvinden en sluit het front zich al snel weer - het front van geprivilegeerde ongekozenen tegenover een volk waarvan een deel toch graag iets te kiezen zou willen hebben.

De bewijslast dat de digitale "inclusiviteit" van systemen eigenlijk vooral gevangenschap èn buitensluiting ("exclusiviteit") behelst, zal worden gelegd bij de slachtoffers, net zoals de bewijslast in de toeslagenaffaire bij de slachtoffers werd gelegd, waarbij de bewijsmiddelen in handen bleven van de daders. Aan dat laatste mag ook een prinses niets veranderen.

Jouw uitspraak: "De democratie bestaat bij gratie van de kroon" vind ik mooi en dubbelzinnig. Uiteraard bedoel je niet dat er zonder monarchie geen democratie kan zijn. Bedoel je misschien dat in Nederland de monarchie gracieus een facade van democratie accepteert?

M.J.

Ongelooflijk k*tland. Schuldig tot het tegendeel bewezen is...

De overheid is de vijand. Dat zie je zonder uitzondering terug komen.

Lang geleden al geleerd. Als je met één vinger naar een ander wijst, dan wijs je er met drie naar jezelf. Dat is overigens geen mening. Kijk maar naar je eigen hand als je het doet.

Probeer het wat beknopt te houden. En vergeet de humor niet. Dat plakt beter.

@Anoniem op 17-08-2024 om 12:52 uur.

Het beeld wat ik op 15-08-2024 om 08:47 uur schetste, mag van jou kennelijk niet waar zijn. Maar je brengt er ook niets inhoudelijks tegen in.

Wat vind je zelf dan van de met belastinggeld en geld van big-tech- en andere monopolies betaalde stroom aan propaganda die dagelijks over ons wordt uitgestort om ons ertoe te brengen om het "smart" te vinden dat we steeds dommer en afhankelijker worden gemaakt van digitale systemen? Wat vind jij zelf van de manier waarop democratie en recht worden afgebroken en gereduceerd tot een soort vernisje voor technocratie?

Je stoort je aan een gebrek aan humor in mijn betoog. Daarom wil ik bij jou een kleine test doen. Als jij het onderstaande filmpje ziet, waarin de voormalige Britse premier Liz Truss zegt: "That is not funny", ben jij het dan:
a) met haar eens?
b) niet met haar eens?

https://www.youtube.com/watch?v=VHNRl-HbsXM (Liz Truss storms off stage after Led By Donkeys lettuce prank)

M.J.

Ik ben een andere Anoniem dan waar je op reageerde, maar als ik dat lees dan werd je ook niet op de inhoud aangesproken maar uitsluitend op de lengte van je post, nadat je die zelf inleidde met de suggestie dat je het kort ging houden.

Ik vond het best kort, en ook bondig (gezien de inhoud), maar ik ben dan ook gewend aan veel langere teksten. Mijn ervaring is dat als ik iets heel kort zeg, sommige mensen het fout vinden vanwege "een gebrek aan onderbouwing", en als ik het dan iets langer zeg, dan vinden ze het " te lang". De kern is dat ze de inhoud van de boodschap niet willen horen en dan naar een reden zoeken om die te kunnen afkeuren, of de aandacht ervan af te leiden. M.J.

P.S. Als het gaat om de vraag waar de bewijslast ligt bij een onderzoek naar de herkomst van middelen, dan is het wellicht ook interessant om even naar de discussie te verwijzen die elders op deze site gevoerd wordt over de rol van AI als bewijsmiddel of als instrument bij het verzamelen van bewijs. Zie: https://www.security.nl/posting/852709/

In het bijzonder is dan de vraag relevant in hoeverre er op basis van door "AI" geproduceerde "vermoedens" of "indicaties" maatregelen ten aanzien van een bankklant mogen worden getroffen die in de praktijk voor die klant een punitief ("straffend") effect hebben, vóórdat de betreffende klant op enige manier veroordeeld is voor een overtreding of misdrijf (bijv. witwassen).

Het is een beetje zonde van de kernvraag, zulke lange verhandelingen. Die gaat over het bewijzen van de herkomst van middelen. Dat is al vrij lang iets belachelijks. Wat duidelijk wordt als bijvoorbeeld bankgegevens niet meer bestaan. Maar je wel gedwongen kan worden om herkomsten te bewijzen. Je kunt ook zomaar een Picasso op je zolder vinden die er al een eeuw stond.

Het hele herkomstenverhaal leidt tot nodeloze verdachtmakingen. Middeleeuwse heksenjagerij. En nijd dat je eventueel wat zou bezitten wat een ander niet heeft. Het zou pas ter sprake moge komen als iemand gemeld heeft dat er wat gestolen is. Anders gaat het niemand wat aan wat je hebt en hoe je daar dan aangekomen bent. Wat je hebt, heb je gewoon. Daar hoor je helemaal niemand verantwoording over verschuldigd te zijn. Of er moet echt wat stinken. Maar pecunia non olet.

Herkomst fanatisme leidt tot maatschappijverzuring.

Ja, gaat u maar rustig slapen, er is hier niets te zien.
Ja, gebeurde mij laatst ook. Bleek er jarenlang zonder dat ik het wist een kunstdief op mijn zolder gebivakkeerd te hebben. Kan gebeuren. Van het geld heb ik mijn zolder (120m2) laten opknappen. Het dak is nu perfect geïsoleerd, zodat mijn plantjes niet meer opvallen als er een drone met warmtesensor overvliegt.
Ja, dat heb ik ook tegen die kennis van me gezegd die na gedoe met toeslagen failliet was gegaan en wiens kinderen tegen haar zin uit huis waren geplaatst. Ik zei: "Doe nou niet zo jaloers op Laurentien, die probeert jou toch gewoon te helpen? In de Middeleeuwen zou je daar ook niet over geklaagd hebben. Dan was je misschien wel slaaf of horige geweest..." Weet je wat die kennis toen deed? Die heeft mij ontvriend op Facebook! Schandalig!
Klopt. Poetin, Trump, Bill Gates, Jeff Bezos met zijn Amazon-slaafjes - die hebben gewoon wat ze hebben.
Ja, we moeten ook niet zo fanatiek willen weten waar de Oranjes hun geld vandaan hebben. Dat is in ieder geval voor het overgrote deel al veel langer dan vijf jaar geleden dus wat zeuren we dan, als de Belastingdienst het zelf niet eens meer wil weten? Dat geld zit gewoon in hun genen. Al dat gedoe over Prins Bernhard en zijn dealtjes met Lockheed en zo, of over de manier waarop Jorge Zorreguieta (wiens foto's als voormalig Argentijnse minister en voorzitter van suikerproducenten overigens uit Wikipedia zijn gewist, ook uit de Spaanstalige versie) zijn vermogen opbouwde, dat was gewoon heksenjagerij door zure linksdraaiende figuren. Was beter geweest als we dat nooit geweten hadden, dan was er ook niks mis geweest, en dan had er dus ook niks gestonken.

Hmmm..... Waarom is het toch zo moeilijk voor mensen om èn de rechtsstaat, èn persoonlijke vrijheid en privacy, èn een adequate belastingheffing, èn een enigszins rechtvaardige verdeling van middelen en privileges wenselijk te vinden?

Of was jouw reactie satire? Op de één of andere manier riep je tekst bij mij het beeld op van het ruitjescolbert van... laten we zeggen: het ruitjescolbert van Olivier B. Bommel, de bekende kasteelheer uit de stripverhalen van Marten Toonder.

M.J.