Door Anoniem: Door EersteEnigeEchte M.J. - EEEMJ:(..) Jouw daad was niet in te gaan op mijn uitnodiging tot nadere toelichting. Wat dat de "belangrijkste reclame" die jij voor de antroposofie wilde of kon maken als inspiratiebron? (Het klinkt misschien wat scherp, maar het is niet vervelend bedoeld.)
De antroposofie spreekt door haar daden.
Ik heb een persoonlijke afweging gemaakt om niet op jouw onderzoeksvragen in te gaan. Ik heb twee keer uiteengezet waarom ik er niet op inging, als je dat dan nog niet accepteert begin ik het als dwingend te ervaren en haak ik (voorlopig) af.
Bovendien geef ik er de voorkeur aan om zelf te bepalen wanneer en hoe ik mijn kennis van antroposofie inbreng op dit platform.
Kun je mij een verwijzing geven naar jouw twee uiteenzettingen waarom je niet op mijn uitnodiging inging (datum/tijd van je betreffende reacties). Ik kan me die namelijk niet herinneren, en dit is inmiddels een hele lange draad.
Door EersteEnigeEchte M.J. - EEEMJ: Het is me niet helemaal duidelijk of ik je goed begrijp. Bedoel je dat die "inwijding" betrekking kan hebben op zowel het gedachtengoed van mensen die openstaan voor spiritualiteit, als het gedachtengoed van hun technocratische, transhumanistische en kapitalistische "tegenstrevers" met doelen die deze via digitalisering proberen te verwezenlijken?
Nee, de inwijding heeft alleen betrekking op spiritualiteit. Mensen die spiritueel worden of een spirituele "visie" krijgen, gaan open staan voor een transcendente werkelijkheid, dus een werkelijkheid die de menselijke overstijgt. Ze gaan meer betekenis "zien".
Wat dus in wezen hetzelfde is als wat mensen vroeger in religie ervoeren (of als dogma aannamen).
Vraag: hoe kun je bepalen of wat mensen in religie menen te "zien", iets is wat zij "ervaren" of juist iets wat zij "als dogma aannemen"? Kun je zelf naar believen geloven dat de visie van iemand anders een "ervaring" is, of juist een "dogma"? Dat zou ertoe kunnen leiden dat Christenen, atheïsten of antroposofen respectievelijk geloven dat hun eigen leer gebaseerd is op "ervaring", terwijl de andere twee stromingen juist gebaseerd zijn op "dogma's".
Persoonlijk voel ik enige weerzin tegen elk dogma wanneer het aan mij voorgelegd of zelfs opgedrongen wordt alsof het "waarheid" zou zijn. Dat geldt voor religieuze dogma´s en ook voor atheïstische dogma's (bijv. die van Richard Dawkins), en het zou ook gelden voor antroposofische dogma's. Ik vermoed dat jij een beetje bang bent om me meer te vertellen over het antroposofische gedachtengoed, omdat ik het dan zou kunnen analyseren met mogelijk pijnlijke uitkomsten.
Het wezenlijke van deze "inwijding" is, dat mensen zichzelf daarmee uit de ééndimensionale werkelijkheid tillen, zoals die door de dominante stroom geformuleerd wordt.
Deze stroom is geseculariseerd , materialistisch en wordt door de socioloog Max Weber samengevat in het begrip "Entzauberung der Welt".
"Die zunehmende Intellektualisierung und Rationalisierung bedeutet also nicht eine zunehmende allgemeine Kenntnis der Lebensbedingungen, unter denen man steht. Sondern sie bedeutet etwas anderes: das Wissen davon oder den Glauben daran: daß man, wenn man nur wollte, es jederzeit erfahren könnte, daß es also prinzipiell keine geheimnisvollen unberechenbaren Mächte gebe, die da hineinspielen, daß man vielmehr alle Dinge – im Prinzip – durch Berechnen beherrschen könne." De werkelijkheid wordt dus 'entgöttert'.
Dat is de hoofdstroom in de modern Westerse beschaving.
Ja, of in ieder geval één van de hoofdstromen. Dit is de stroming waarin het atheïstisch dogma naar voren komt, de stellige bewering dat "God niet bestaat", waarbij soms ook wel het begrip "metafysica" gebruikt wordt om een deel van de werkelijkheid onder het vloerkleed te vegen. Daar kan ik me niet in vinden. Heel kort en symbolisch samengevat: net zoals er geen bewijs is dat God wel bestaat, zo is er ook geen bewijs dat God niet bestaat. We zullen dus vooralsnog moeten accepteren dat we in een groot mysterie leven, waarin ultieme zekerheden voor ons (vooralsnog) onbereikbaar zijn. Theoretisch gezien zou het bereikbaar worden van die ultieme zekerheden ook het einde van het leven inhouden: alles is dan uitgekristalliseerd.
De inwijding, die volgens Steiner nu in het dagelijkse leven plaatsvindt, is daarmee een hervinden van spiritualiteit en een terugvinden van "de goden" (of wat voor benaming je ook geeft aan de wezens in de transcendente werkelijkheid - veel mensen hebben alleen een vaag gevoel van een ongedifferentieerd "iets").
Als dat Steiners opvatting is, dan herken ik die wel, maar vind hem tevens eenzijdig. Ik denk dat er wel degelijk ook inwijding mogelijk is in de wondere wereld van de wetenschap. Als ik het enthousiasme zie waarmee sommige wetenschappers praten over dingen die ze hebben ontdekt, dan zie ik bij hen een oprechte fascinatie daarmee, en een sterke drang om daar nog meer over uit te vinden.
Spiritualiteit is 'under attack' in onze samenleving. De gevestigde machten hebben geen behoefte aan andere goden naast henzelf.
Deze machten vertegenwoordigen alles waar iedereen maar in moet geloven: digitalisering, transhumanisme, wetenschap ihb getalsmatig fetisjisme - zoals statistiek, mechanisering en materialisme.
Zij zijn de kampioenen van de onttovering en de aanjagers van de vernietiging van de menselijkheid; zij hakken de ziel van de mens in stukken, waar je bij staat.
Ik herken wat je hier beschrijft. Maar ik zie dat als slechts een deel van het verhaal. Ook "rationele wetenschap" is "under attack" in onze samenleving - kijk maar naar wat er tijdens de corona-crisis in 2021 gebeurde met onafhankelijke wetenschappers die zich kritisch uitspraken over dominante dogma´s.
Ik zie eerder een beweging van autoritaire wereldlijke èn religieuze heersers die elke andersdenkendheid proberen te elimineren zodra die niet in hun eigen straatje past en te dichtbij komt. Mogelijk houdt dit verband met het huidige verval van de cultuur die de basis vormt van Europese en "Westerse" verlichtingsidealen, maar die daarnaast ook de basis vormde van een bestuurscultuur die deze idealen beschermde. Zowel die bestuurscultuur als de "Westerse" cultuur in bredere zin lijken wezenlijke elementen te verliezen die aan die cultuur legitimiteit gaven. Dit geeft autoritaire heersers en aspirant-heersers een kans, die ze gretig proberen te grijpen.
Een diep gevoelde spiritualiteit gaat daar tegenin en onttrekt zich aan het wereldbeeld en de werkelijkheidsvisie die door de gevestigde machten wordt uitgedragen en afgedwongen.
Spiritualiteit kan gedragen worden door principes, die door machthebbers (die zelf veelal niet door hoogstaande principes op hun positie zijn gekomen) als bedreigend worden gezien. (Er zijn echter ook kwaadaardige vormen van spiritualiteit, die in nauw contact met machthebbers staan)
Mensen die spiritueel zijn worden geattaqueerd door 'hardcore' materialisten (in kennistheoretische zin) of op zijn best meewarig aangekeken, door de meerderheid van de bevolking dus.
Spiritualiteit is per definitie kwetsbaar, want bewijs maar eens, dat die "wezens" in die transcendente werkelijkheid er echt zijn, en "heb je ze zelf ervaren"? Of alleen van "horen zeggen"? En in het laatste geval, van wie dan wel, en is die man/vrouw (die dus een echte ingewijde moet zijn, dwz iemand die eigen waarnemingen heeft) wel te vertrouwen? Hoe weet je dat hij/zij niet volslagen krankjorum is en/of de boel besodemietert? Voor veel mensen wordt de vertrouwensrelatie met de ingewijde dus belangrijk, hetgeen nog meer kwetsbaarheden oplevert. De oplossing hiervoor is: zelf een ingewijde te worden, maar dat ben je pas na vele jaren zeer hard werken. Maar dan kun je tenminste zeggen dat je er zelf bij was.
Ik snap wat je hier beschrijft, en het lijkt een beetje op wat ik hierboven op 07-07-2022 om 12:21 uur schreef over het aangaan van communicatie met (anders)gelovigen, of bijvoorbeeld met een kat. Eerst moet er vertrouwen worden gewonnen en een relatie worden gelegd, voordat er een opening ontstaat om geloof te gaan hechten aan andermans gedachtengoed. Beide deelnemers aan het contact zijn kwetsbaar.
Zelf ben ik tot de conclusie gekomen dat ik al een ingewijde ben. Namelijk een ingewijde in mijn eigen, steeds groeiende visie op en inzichten in de wereld, waarin ik stukken van allerlei geloofsrichtingen (atheïsme, sciëntisme, Christendom, Boeddhisme, diverse filosofieën) opneem. Ik kies er dus voor om zelf een "meester" te zijn. Dat is iets wat ieder mens op zich kan doen. Boris Johnson heeft er bijvoorbeeld voor gekozen om een meester te zijn in leugens en schurkachtigheid. Hij speelt zijn spel, en zal er ofwel tot zijn laatste ademtocht mee doorgaan, ofwel diep vallen en opnieuw leerling worden, of wellicht patiënt.
Ik heb al een aantal zeer vereerde meesters van hun voetstuk zien vallen (bijvoorbeeld omdat bleek dat zij hun positie misbruikten om bewonderaars te manipuleren tot seksuele handelingen waar die bewonderaars achteraf spijt van hadden).
Daarom probeer ik zelf als meester met beide voetjes op de grond te blijven staan. Een meester is eigenlijk gewoon een mens.
Hoe denk jij over meesterschap?
Waarom beschrijf ik dit? Het viel me ineens in toen ik zat te mijmeren over die muur waar jij tegenaan loopt en ik me realiseerde dat bovengenoemde ervaringen, die ieder opdoet, die spiritueel is én zich daarmee open en bloot buiten de eigen biotoop begeeft, wel eens direct kunnen leiden tot defensief gedrag, ergo jouw "muurervaring".
Jouw 'cri de cœur' ga ik nu met nieuwe inzichten behandelen:
Door EersteEnigeEchte M.J. - EEEMJ: Kortom, ik liep tegen een soort muur aan. In mijn ervaring is zo´n muur het kenmerk van esoterische religies en ideologieën, met andere woorden van een soort mysteriespelen of sektes waarvan de sociaal ingewijden niet willen dat de inhoudvan hun gedachtegoed buiten hun eigen, vertrouwde sociale kring kritisch bespreekbaar wordt. Waarom willen zij dat niet? Wat hebben zij in dat geval te vrezen? Waarom willen zij hun gedachtegoed niet blootstellen aan kritische toetsing in een open dialoog met oningewijden?
Ten eerste: de ingewijden zijn niet alleen
sociaal ingewijd, maar ook
metafysisch, namelijk in de transcendente werkelijkheid. Anders valt er niets in te wijden.
Zou je dit willen ontkennen dan baseer je je op het (mainstream)
axioma, dat uitgaat van een goddeloze werkelijkheid ('entgöttert'); een axioma dat kentheoretisch net zoveel waarde heeft als haar tegendeel. Beide axioma's zijn dus even veel waard en hebben recht op dezelfde behandeling.
Interessant. Ik ontken het niet, maar bevestig het ook niet. Begrijp ik het goed dat er volgens jou een transcendente werkelijkheid bestaat die los staat van enige sociale werkelijkheid? Waarom denk je dat?
Ten tweede: of de metafysici (laat ik ze maar even zo noemen) zo vriendelijk willen zijn om de inhoud van hun gedachtegoed kritisch te bespreken en bloot te stellen aan kritische toetsing in een open dialoog met oningewijden.
Hoe ver dacht je daarmee te komen?
Ik loop even een denkbeeldig stappenplan door.
Om het gesprek aan te kunnen gaan moet je binnen het gehanteerde axioma opereren, dus in dit geval: uitspraken doen over de gebeurtenissen en verschijnselen, die zich in deze metafysische/ transcendente werkelijkheid voordoen.
Afspraak = afspraak, je praat nu over de transcendente werkelijkheid. Wat heb je daarover te melden?
Dit is voor het eerst dat ik over een dergelijke afspraak hoor. Ik heb nergens een handtekening onder gezet, want ik wil graag een vrij mens blijven. Voel jij je wel gebonden aan een dergelijke afspraak, bijvoorbeeld als het gaat over antroposofie?
Ik luister graag naar verhalen die bewoners van bepaalde axioma´s mij vanuit hun woning vertellen, waarbij ik graag op de drempel of het erf blijf zitten, of binnen aan de keukentafel, maar dan zonder mijn eigen cognitie op de drempel achter te laten.
Het is niet aan mij om te bepalen wat de bewoners van zo´n axiomatisch aangenomen transcendente wereld te melden hebben. Ofwel ze hebben iets te melden, ofwel ze hebben niets te melden. Als ze niets te melden hebben, dan lijkt me die transcendente wereld een beetje stil. Of dat dan de stilte is van totale verlichting, of de stilte van een donkere en koude dood, dat valt misschien indirect af te leiden uit de uitstraling van de betreffende bewoner, de sfeer die zo iemand met zich meedraagt.
Je kunt er niet van uitgaan, dat alles in een dergelijke werkelijkheid net zo 'marcheert' als in de aardse werkelijkheid, want dat moet je eerst op de een of andere manier hard maken, dus bijvoorbeeld onderbouwen met eigen waarnemingen, die je in deze werkelijkheid hebt opgedaan.
Je moet deze nieuwe werkelijkheid immers met een open 'mind' tegemoet treden, anders importeer je alleen maar 'bias'. (ik weet uit een voor mij betrouwbare bron, dat de zaken in die wereld op een andere manier aflopen dan in de aardse werkelijkheid, zodat bijvoorbeeld zoiets als logica daar niet functioneert)
Ai, ai, het pad begint glibberig te worden.
Dus hoe ga je dat aanpakken? Er zijn grofweg drie mogelijkheden:
1/ 'do it yourself', school jezelf in de benodigde waarnemings- en wilstechnieken zodat je op langere termijn (alles kost tijd) zelf een ingewijde bent geworden, die de transcendente werkelijkheid op eigen kracht kan verkennen; doe dit svp in combinatie met een gelijktijdige persoonlijke ontwikkeling (uitwerken van eventueel bestaande trauma's in je biografie en het eruit werken van bestaande eenzijdigheden in bijvoorbeeld je temperament, alsmede van andere eventueel voorkomende opvallende "haken en ogen" in je persoonlijkheid) want als je niet "zuiver" genoeg bent gaat dat je waarnemingen in de transcendente werkelijkheid onherroepelijk vertekenen (daardoor zijn er ook een heleboel dubieuze ingewijden, die met karikaturale bevindingen aan komen zetten, die bij nader inzien te herleiden zijn tot faliekante gebreken in hun persoonlijkheid).
2/ je wendt je tot een persoon die je vertrouwt en waarvan je uit andere, voor jou betrouwbare, bronnen hebt vernomen dat hij/zij een ingewijde is, die je het een en ander over deze transcendente werkelijkheid kan vertellen. Op dat moment wordt de vertrouwensrelatie belangrijk, want ja, wat je zelf niet kunt zul je moeten uitbesteden aan een ander.
3/ je bent iemand die spontaan een inwijdingservaring ondergaat en kennis maakt met de transcendente wereld. Dit schijnt ook voor te komen, maar is niet te regelen.
Als ik dit lees, dan geloof ik dat ik min of meer voor optie 1/ heb gekozen, maar dan wel met dien verstande dat ik geen scheiding aanbreng tussen de aardse werkelijkheid en een "dergelijke", transcendente werkelijkheid. Ik zie die twee niet als gescheiden domeinen, maar als met elkaar verweven aspecten van één en dezelfde wereld..
Mijn conclusie is: het laten toetsen van transcendente/ metafysische inhouden/ waarnemingen door oningewijden leidt tot weinig zinvolle uiteenzettingen omdat de oningewijde niet over het benodigde materiaal beschikt wat voor de uiteenzetting nodig is. Hij/zij moet immers hetzelfde axioma als de ingewijde hanteren. Als hij daarentegen de toetsing zou willen gaan uitvoeren vanuit het axioma van de normale, aardse werkelijkheid zou dat als een tang op een varken slaan.
Mijn conclusie is dat jij andersdenkenden of onbekenden herdefinieert tot "oningewijden" met wie je zogenaamd niet "kunt" communiceren over een deel van jouw persoonlijke wereld, namelijk het deel dat je beschouwt als behorende tot een speciale, transcendente wereld. In mijn ogen is dat echter geen kwestie van niet kunnen, maar van niet willen. Als je zou willen, zou je best meer kunnen vertellen over het "transcendente" deel van jouw persoonlijke wereld. Ik begrijp dat je je op dat punt kwetsbaar voelt. Ik voel me op deze site ook kwetsbaar.
Er bestaan zeker dingen waarover ik niet kan communiceren, omdat ik er zelf "nog niet goed bij kan". Maar dat kan ik dan gewoon tegen iemand anders zeggen, zonder me te beroepen op een vermeende transcendente wereld. Er is dan een stuk van
deze wereld waar ik nog niet bij kan - dat kan mijn binnenwereld zijn, of iets in mijn omgeving, of beide.
Relevantie voor het vraagstuk van digitaliseringDe relevantie hiervan voor het vraagstuk van digitalisering, is dat digitaliseerders eveneens een soort "transcendente wereld" proberen te creëren. Eén van hun termen daarvoor is "the metaverse" (in het Nederlands zou het beter zijn om te spreken van het "metaversum", maar dat heb ik nog niemand horen doen). In de kern komt datzelfde idee terug in de term "transhumanisme", die ik in deze context als een eufemisme beschouw voor "dehumanisering".
Door de wereld te splitsen in enerzijds een "aardse, materiële, analoge" werkelijkheid en anderzijds een "transcendente, virtuele, digitale" werkelijkheid, doe je je eigen menselijkheid tekort. Deze dichotomie leidt tot een onnodige vorm van schizofrenie. Jij vindt dat jouw "transcendente werkelijkheid" iets wezenlijk anders is dan de "virtuele" werkelijkheid van transhumanisten en technocraten. Maar ik denk dat die twee heel dicht bij elkaar liggen, en beide voortkomen uit een angst voor aardse aspecten van de werkelijkheid. Het is niet toevallig dat technocratie is opgekomen in Europa met zijn Christelijke traditie van "otherworldliness".
Met andere woorden: ik vermoed dat jij, door jouw wereld te splitsen in twee delen, in een valkuil stapt die jou vatbaar maakt voor manipulatie door dezelfde technocraten over wie jij je kritisch uitlaat.
Ooit werd de scheiding tussen het aardse ("wereldse") en het hemelse of goddelijke gemaakt als een manier om de wanhoop over de toestand in de wereld mentaal aan te kunnen. Men probeerde hoop te ontlenen aan het vermeende bestaan van een "andere, betere wereld" - de wereld van de goden. Vervolgens werd deze scheiding door o.a. Christelijke kerkorganisaties benut om een soort van "verdeel en heers" in praktijk te brengen. Met een beroep op een hemelse wereld (het paradijs), probeerden kerkelijke prelaten in de aardse wereld te heersen. Inmiddels proberen technocratische machthebbers datzelfde spel te spelen, door aan mensen een transcendente "virtuele wereld" of "metaversum" voor te schotelen. Rattenvangers van Hamelen zijn het, die proberen mensen te verleiden zichzelf te splitsen, in plaats van te heel te worden. Gesplitste mensen vallen makkelijker te overheersen.
M.J.